Ο Αλέξης: Σύντομα και σε μπρελόκ….

Δεν είναι λέων, αλλά με τους τρομακτικούς βρυχηθμούς του κόβει την ανάσα του Συστήματος.

Δεν είναι βόας, αλλά δια της επαναστατικής ρητορικής του σφίγγει θανατηφόρα το Κατεστημένο.

Δεν είναι κροταλίας, αλλά τα βαρβάτα λόγια του κροταλίζουν απειλητικά στα αυτιά των Εκμεταλλευτών του κόσμου τούτου.

Ποιος είναι; 

Μα ο νεαρός Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (του κόμματος «kinder-έκπληξη», αφού παίρνοντας ένα κόμμα κερδίζεις μερικές συνιστώσες δώρο), ο σύζυγος της Περιστέρας Πρόεδρος Αλέξης, που, άμα τη εμφανίσει, έκοψε – σύρριζα – τα γόνατα του Συστήματος (εντός και εκτός των τειχών).

Ο Πρόεδρος τα έχει όλα και συμφέρει.

Είναι λαϊκότροπα ευειδής (λαϊκομπάνικος), σε μια εποχή που η ομορφιά είναι «σκληρό νόμισμα».

Είναι αναπότρεπτα νέος, σε έναν κόσμο που θεοποιεί τη νεότητα.

Είναι αναπόφευκτα «προοδευτικός», σε μια εποχή που οι «δράκοι του παραμυθιού» είναι πάντοτε «συντηρητικοί». 

Τι κι αν παρουσιάζεται ως επαναστάτης ποπολάρος;

Η νεότητα τού επιτρέπει την έως ξεκωλώματος επαναστατική γυμναστική.

Τι κι αν χαϊδεύει αυτιά και δημαγωγεί;

Η πραγματικότητα είναι πάντα άσπρο-μαύρο, οι πρωταγωνιστές μόνον καλοί ή μόνον κακοί, ο Λαός είναι πάντα αδικημένος και έχει πάντα δίκιο.

Ο Πρόεδρος επιθυμεί να διαγουμίσει – και στα γρήγορα – την πολιτική αγορά. Μιλάει, λοιπόν, τη γλώσσα που αρέσει – κι αν σας αρέσει...
Τι κι αν είναι αυτάρεσκος και πεφυσιωμένος;

Χαριτωμένο αποτέλεσμα της νεανικής ορμής κι αυτό – ένα γλυκό ελάττωμα, ένα σκέρτσο, που συγχωρείται ένεκα της εξαγνιστικής νεότητας.

Τι κι αν είναι «μαϊντανός»;

Πρόκειται απλώς για ένα τρικ· είναι το πράσινο καμουφλάζ για τη διαβουκόληση της κοινής γνώμης, τώρα που η οικολογία είναι ένα από τα δυνατά trends.

Τι κι αν είναι κοινότοπος, γενικόλογος και επαναληπτικός;

Πρόκειται, απλώς, για μια σατανική επινόηση του Προέδρου, ώστε να εμπεδωθεί το μήνυμά του στην κοινή γνώμη.

Δεν είναι, βέβαια, ο «παπαγάλος» του Ζαχαρία Παπαντωνίου· λέει, όμως, μονότονα, την ίδια «καλησπέρα».  

Ο Πρόεδρος Αλέξης δένεται σε καρέκλες, φορεί κόκκινα υποδήματα (με ασορτί υποκάμισο), πασαλείβεται με τζελ, φτιάχνει το μαλλί «κοκοράκι», οδηγεί μοτοσικλέτα, απορρίπτει τη γραβάτα (όπως ο ιδεολογικός του μέντορας, ο κυρ-Αλέκος, τις κάλτσες).

Αυτά, μαζί με άλλα trivia που μας προσφέρει απλόχερα ο Τύπος (η φτηνή οροθετική πόρνη της κοινής γνώμης), αποτελούν το υλικό «πρώτης διαλογής» που φιλοτεχνεί τον πίνακα, τον οποίο τοποθετούμε στο μικροαστικό μας σαλονάκι δίπλα στον γέρο με το τσιμπούκι – και τον θαυμάζουμε…  

Ο Πρόεδρος Αλέξης είναι ο νέος Ζορρό, που, από τα υψίπεδα της πλατείας Κουμουνδούρου, με λεκτικά χαστούκια – σε παραπαίοντα ελληνικά και  ρημαδιασμένα αγγλικά – αντί για σπαθί και με κράνος και γυαλιά μοτοσικλέτας αντί για μάσκα και πλατύγυρο καπέλο, κατατροπώνει τους «κακούς» αυτής της χώρας και του πλανήτη ολάκερου.

Είναι ένας σύγχρονος Αη-Γιώργης που, από το ελληνικό χωριουδάκι, λογχίζει την παγκοσμιοποίηση, το νεοφιλελευθερισμό, τους Αμερικάνους, τους πάσης φύσεως εκμεταλλευτές, τον καπιταλισμό.
Ο Πρόεδρος Αλέξης είναι το νέο λαϊκοπόπ είδωλο.

Αρέσει σε άνδρες και γυναίκες· σε νιους και γέρους· σε εφημερίδες και ραδιοτηλεοράσεις.

Και είναι πανταχού παρών: στα εργοστάσια και τους δημόσιους οργανισμούς, στα μπαρ και τις ταβέρνες, στη βουλή και τις παραλίες – πάντοτε δίπλα μας.

Και είναι τα πάντα: επιστήμων και επαγγελματίας, ακτιβιστής και διανοούμενος, υποδειγματικός οικογενειάρχης και ακάματος επαναστάτης, άτεγκτος πολιτικός και ευαίσθητος ποιητής – παρ’ ολίγον δε και ηθοποιός σε σήριαλ της TV.

Σύντομα και σε μπρελόκ…

Ο Πρόεδρος Αλέξης είναι «λίρα εκατό»· η νέα πλατυτέρα των σύγχρονων (πολιτικών μας) ουρανών· ο φύλακας άγγελος όλων μας – κυρίως των αδυνάτων. 

Τα δύο κλαταρισμένα κόμματα εξουσίας και το νεαντερτάλειο ΚΚΕ επιτρέπουν την ανάδειξη του Προέδρου Αλέξη ως το placebo που θα θεραπεύσει την πολιτική και κοινωνική μας παθογένεια, το κακό μας ριζικό. 

Άλλωστε, όπως είχε σε ανύποπτο χρόνο δηλώσει και ο ξερόλας μυστακοφόρος βουλευτής και καφενειακός αμπελοφιλόσοφος Μίμης, «χρειαζόμαστε έναν αστερισμό από Τσίπρες».

Γιατί να διαφωνήσουμε;

Ας τον δοξάσουμε, λοιπόν, απολαυστικά.

Gloria in Excelsis Deo κι όποιον πάρει ο Χάρος…

Βαψομαλλιάδες