Τα καλά της κρίσης.

Η ​κρίση γυρίζει την Ελλάδα δεκαετίες πίσω.

Πάντως, όσον αφορά τις οδικές μετακινήσεις, η οπισθοδρόμηση αυτή έχει μια εντυπωσιακά θετική συνέπεια - λιγότερα θανατηφόρα τροχαία!

Το πόρισμα έρευνας του Πολυτεχνείου Κρήτης δημοσιοποιήθηκε προ ημερών: το 2012 ο αριθμός των νεκρών στην άσφαλτο περιορίστηκε σε επίπεδα προ του 1974, χρονιά που είχαμε 943 νεκρούς, ενώ στους δρόμους της Ελλάδας κυκλοφορούσαν μόλις 650.000 αυτοκίνητα (σήμερα κυκλοφορούν 5 εκατομμύρια). Το 2012 σημειώθηκαν 889 θανατηφόρα δυστυχήματα, ενώ, π.χ., το 1998, τη χειρότερη για την Ελλάδα χρονιά, μετρούσαμε 2.229 θύματα...

Η αύξηση της τιμής της βενζίνης, τα υψηλά τέλη κυκλοφορίας, οι φόροι πολυτελείας, το μεγάλο κόστος επισκευών μείωσαν δραστικά τις μετακινήσεις και τον στόλο των οχημάτων.

Περισσότεροι από 612.000 πολίτες κατέθεσαν την τετραετία 2009-2012 πινακίδες στις εφορίες, ενώ πολύ περιορισμένες ήταν το 2012 και οι αγορές αυτοκινήτων - οι λιγότερες της τελευταίας 25ετίας (58.482, χρονιά με ρεκόρ πωλήσεων το 2004, με 288.786 νέες κυκλοφορίες).

Όμως δεν είναι μόνον η μειωμένη μετακίνηση. Είναι και η συρρίκνωση του βαριετέ της επίδειξης πλούτου, της κούρσας για επικράτηση (και στον δρόμο).

Υπερπολυτελή μοντέλα και οχήματα μεγάλου κυβισμού μένουν κλειδωμένα στα γκαράζ, με ή χωρίς πινακίδες, επιστρέφονται από ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να τα συντηρήσουν στις εταιρείες χρονομίσθωσης ή πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές σε μάντρες, που τα εξάγουν σε ευρωπαϊκές ή τρίτες χώρες.

Η εποχή της ευημερίας, με τα απαστράπτοντα σύμβολα της χλιδής, του κοινωνικού κύρους, τα Cherokee, τα BMW cabrio, τα Cayenne, τα Chrysler, τα Range Rover, τα Lexus, τα Μercedes να παρελαύνουν από τις πασαρέλες των αστικών κέντρων, έχει περάσει οριστικά.

Άφαντος εκείνος ο προκλητικός πλούτος που μεσουρανούσε στους δρόμους υπεράνω ΚΟΚ, πανίσχυρος, αφορολόγητος, αλαζονικός, κυρίαρχος, επιθετικός, τροφοδοτώντας την ελληνική καθημερινότητα με τα εντυπωσιακά συμπαρομαρτούντα της δόξας του. Ο επιδειξιομανής Έλληνας, με το πληθωρικό εγώ του, την αδιαπραγμάτευτη όψη, την αμετακίνητη κόψη και τα γκάζια του, εκείνος ο ενθρονισμένος αγωγιάτης της λαμπερής ζωής του, λούφαξε.

Όπως λούφαξαν και οι νευρικοί εραστές των σπορ «βολίδων» στα αστικά οδοστρώματα.

Δεν δεινοπαθούν τα λεβιέ, δεν σπινιάρουν οι ρόδες, δεν στριγγλίζουν τα φρένα, δεν ανάβει η άσφαλτος.

Ακόμη, κόπηκε ο ομφάλιος λώρος με το πολυτελές καβούκι, βγήκαν οι οδηγοί από το προστατευτικό κέλυφος ενάντια σε αόρατες και ορατές απειλές, που χάζευαν μόνο πίσω από τα τζάμια.

Αποκαταστάθηκαν, κάπως, οι αναλογίες του υποτιμημένου έξω κόσμου, με τους δυσδιάκριτους κινδύνους και τις παγίδες του.

Οι περισσότεροι θάνατοι από τροχαία οφείλονται, λένε οι μελέτες, στην εγωκεντρική συμπεριφορά μας (για τον καθένα μας δεν υπάρχει άλλος) και στην παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων, χαρακτηριστικά που γίνονται φονικά όταν συνδυαστούν με την τύφλωση που επιφέρει η πίστη στο αλάνθαστο «εγώ» και τις κακές πρακτικές οδήγησης.

Η σύνεση στον δρόμο είναι απόρροια της κοινωνικής σύνεσης.

Όταν αυτή αποκτηθεί, στους δρόμους θα απλωθεί μεγαλύτερη τάξη.

Είθε.

Ώστε να μπορεί να πλάσει ο καθένας μας -έστω ελάχιστα- τη μορφή του πεπρωμένου του, αμυνόμενος στη διηνεκή επιθετικότητα του απρόβλεπτου.

Τασούλα Καραϊσκάκη 

Καθημερινή