Δεν το έχει ο Αλέξης… δεν του βγαίνει.

Από πληροφορίες που συλλέγω, παρακολουθώντας παράλληλα τις κινήσεις Τσίπρα στις ΗΠΑ, μόνο η παρακάτω σκέψη με ικανοποιεί: ο Αλέξης έχει θαμπωθεί από την εξουσία και το καπιταλιστικό όνειρο, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι οι ικανότητές του είναι περιορισμένες, οι γνώσεις του ανεπαρκείς και το πολιτικό του ήθος απόν καθώς επιμένει στην ψυχολογία του δρόμου, των συνθημάτων με νηπιακή ψυχολογία σλαβικής παντοδυναμίας των Βαλκανίων, όταν η τελευταία ονείδιζε την αυστροουγγρική ιντιφάντα υπό το βλέμμα του υπέργηρου Φραγκίσκου Ιωσήφ, που χάιδευε το πλήθος των πενήντα εκατομμυρίων υπηκόων, αποστρέφοντας το βλέμμα απ’τους Γερμανούς φοιτητές στην Πράγα που τραγουδούσαν πρωσικούς ύμνους.

 

Κοινώς, συμβαίνει ό,τι η πλειοψηφία εθελοτυφλεί να δει.

Η σοβαρή πολιτική πράττεται στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου και όχι στους δρόμους.

Τα πενήντα γκρουπούσκουλα που επαίρονται καθημερινά για την ιδιοτελή και γραφική αλληλεγγύη τους, με μένος σταλινικού πείσματος που αγωνιά για επιρροή, εξουσία και κοινωνική ανέλιξη σε μια καθ’όλα αταξική κοινωνία, κλείνουν το Κέντρο λόγω ωριαίας ψευδοεπιβολής αναρχοφασιστικής σκόνης στην κατάπτυστη μπουρζουαζία με βεβιασμένη προλεταριακή δύναμη.

Πού να ήξερε ο Μαρξ, μετά την επανάσταση του 1848, ότι οι ιδέες του εξακολουθούν και διχάζουν την ελληνική ατολμία με καθυστερημένους παρίες που ταλαιπωρούν χιλιάδες ανθρώπους που θέλουν να χαρούν την ατμόσφαιρα ενός βιβλιοπωλείου στην Αθήνα αλλά τα ΜΜΜ ακκίζονται για δικαιοσύνη, κλείνοντας απ’ έξω την ευρυθμία και την τάξη;

Αναγνωρίζοντας τα χιλιάδες λάθη των κυβερνώντων, διατείνομαι ότι η ας-την-πούμε Αριστερά και τα ξεπερασμένα προτάγματά της, έχουν επιφέρει πολλά κοινωνικά κακά με πρώτιστο στόχο τα παλαιοκομμουνιστικά κατάλοιπα της λογοκρισίας και γραφειοκρατίας, την εγγενή απολυτότητα ότι οτιδήποτε αριστερό δεν περνά απ’το Καθαρτήριο, την πεποίθηση ότι ο 21ος αιώνας χρειάζεται τις επιθυμίες των Κοζάκων του Πέτρογκραντ όταν αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις τσαρικές εντολές, βγάζοντας την γλώσσα στα 304 χρόνια διακυβέρνησης απ’ τους Ρομανώφ.  

Η ελευθερία του λόγου και ο θεσμός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, sine qua non προϋποθέσεις του φιλελευθερισμού και του Ευρωπαϊκού Ιδεώδους, δεν βρίσκουν έδαφος να καρποφορήσουν εν Ελλάδι, αφού ο DeLillo έχει για ακόμη μια φορά δίκιο. Η επαναγωγή είναι άπειρη (λέει) και η δυστυχία εισιτήριο (λέω) για να πείσουμε τους τρίτους για την αλήθεια των λεγομένων μας.

Εξάλλου δεν χρειάζεται να είσαι αγχίνους για να καταλάβεις τα προφανή πράγματα. Το μαύρο χρώμα, η αθυροστομία, η απουσία χαράς και δημιουργίας, με άλλοθι την Γαλλική Επανάσταση, αναγκάζουν την κοσμοθεωρία να σκέφτεται με όρους 19ου/20ου αιώνα.

Οι στρουθοκάμηλοι της ρουστίκ φιλοσοφίας νομίζουν ότι η αναρχία αποτελεί την πραγματική κίνηση της Ιστορίας, ότι η Κομμούνα του Παρισιού και τα σοβιέτ είναι μορφές κοινωνικής ζωής, ξεχνώντας ότι το 1789, εξώθησε τις συνθήκες μετασχηματισμού της κοινωνίας στην παλινόρθωση της μοναρχίας, στις εκκαθαρίσεις, στις γελοίες δίκες.

Τα προβλήματα δεν είναι διογκωμένα αρνητικά συστήματα αλλά αφετηρία για διαλεκτική σκέψη, ευκαιρία για αλλαγή βάσει των μεταρρυθμίσεων και όχι μαρξιστική φυσική διαδικασία.

Η θέληση και η συνείδηση δεν καθορίζονται απ’τις κοινωνικές εξελίξεις.

Στο αδιάφορο ημεδαπό τσαντίρι, απαγγέλλουμε την επωδό του Χέγκελ: «Η παγκόσμια ιστορία δεν είναι τόπος της μακαριότητας».

Σε κάποιο βιβλίο, ο Καστοριάδης αναρωτιόταν· «Ο καπιταλισμός ανέπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις περισσότερο απ’ό,τι τις είχαν αναπτύξει σαράντα ολόκληροι αιώνες. Πώς ένας μαρξιστής μπορεί να μιλά σήμερα για επαναστατική προοπτική παραμένοντας μαρξιστής;»

Δηλαδή, ο μαρξιστής διαβεβαιώνει ότι μια κοινωνία δεν εξαφανίζεται ποτέ πριν αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές της δυνάμεις!

Αντίφαση;

Σαφώς το οξύμωρο και ο πλουραλισμός εμπλουτίζουν την κοινωνία, ασχέτως εάν οι απεργίες αποτελούν θόρυβο παρά ουσιαστικό ερώτημα και αγωνία προς συζήτηση. Ό,τι αλλάξει αναγκαστικά θα είναι απόρροια σοβαρότητας, συναίνεσης και προπάντων αναγκαιότητας προς μια Δημοκρατία που όχι μόνο θα νομοθετεί αλλά θα εφαρμόζει τους νόμους.

Δύσκολο και ίσως ακατόρθωτο, δεδομένου ότι στην Ελλάδα οι φροϋδικοί δευτερογενείς σχηματισμοί εξακολουθούν να συνδέονται με έκδηλες σωματικές δραστηριότητες.

Το παιδικό πείσμα και οι μούτζες, η αδιαφορία για την φοροδιαφυγή, τα γκαρίσματα και οι κατάρες απ’το αντιεξουσιαστικό νοσηρό κρησφύγετο, οι συνδικαλιστικές παλινωδίες, η δουλοπρέπεια και η γυμνασιακή ψυχολογία δεκαπενταμελούς σε έξαρση, προδίδουν το άτομο που λέγεται Τσίπρας.

Ένας σαραντάρης που επιθυμεί την Πρωθυπουργία, με αισθήματα καταπιεσμένου Σλοβάκου για τους γραφιάδες των ΜΜΕ, προσπαθώντας να συγκεράσει συνιστώσες αναρχίας, χουντοπαροξυσμού και νοικοκυραίων κουλάκων με ελπίδα την προσωπολατρία λόγω του νεαρού της ηλικίας.

Δεν έχει τα κότσια, ούτε τα φόντα.

The Elf at Bay