Ο γερμανικός πολιτικός μαζοχισμός.

Από την ημέρα που η υπουργός Παιδείας της Γερμανίας Annette Schavan παραιτήθηκε εξαιτίας ενός σκανδάλου λογοκλοπής στη διδακτορική της διατριβή, το Βερολίνο αισθάνεται αμήχανα.

Η πολιτική τάξη της Γερμανίας δείχνει ένα είδος μεταμέλειας, σε συνδυασμό με μελαγχολία.

Οι πολιτικοί σχολιαστές τονίζουν την τεχνογνωσία της πρώην υπουργού, και επαινούν τα επιτεύγματά της. Κανένας όμως δεν αμφιβάλλει για το ότι θα έπρεπε να φύγει.

Το ίδιο διάστημα έχει ξεκινήσει μια γενικότερη συζήτηση γύρω από την τάση της Γερμανίας να αυτομαστιγώνεται για ηθικά και άλλα σκάνδαλα, ακόμη και ήσσονος σημασίας. Μια κατάσταση που τροφοδοτεί μια εσωτερική κρίση στην πολιτική κουλτούρα.

Γενικά, η Γερμανία δεν πάσχει από σοβαρά ζητήματα πολιτικά κακής συμπεριφοράς.

Το τελευταίο μεγάλο σκάνδαλο συνέβη το 1999 όταν ο τότε καγκελάριος Helmut Kohl μαζί με άλλους Χριστιανοδημοκράτες είχε παραδεχθεί ότι δέχτηκε πάνω από ένα εκατομμύριο μάρκα παράνομων χορηγιών.

Σε σχέση με εκείνο, τα σημερινά σκάνδαλα μοιάζουν ασήμαντα.

Υπάρχει ας πούμε η περίπτωση  της υπουργού Υγείας Ulla Schmidt που βρέθηκε ένοχη επειδή χρησιμοποίησε το υπηρεσιακό της όχημα σε διακοπές στην Ισπανία.

Όπως και η περίπτωση του προέδρου Christian Wulff, ο οποίος παραιτήθηκε πέρσι, επειδή, μεταξύ άλλων, δέχτηκε ένα δώρο για τα παιδιά του από έναν κινηματογραφικό παραγωγό, ο οποίος μάλιστα πλήρωσε και τον λογαριασμό του ξενοδοχείου του προέδρου.

Και βέβαια είχαμε και τη περίπτωση του  Karl-Theodor zu Guttenberg, του νεαρού υπουργού Άμυνας, που είχε αντιγράψει μια πομπώδη διδακτορική διατριβή. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτεί σφοδρές κριτικές, σε σημείο πέραν της παραίτησης να αναγκαστεί να μετακομίσει στις ΗΠΑ.

Τώρα έχουμε την κα Schavan, που ολοκλήρωσε την διατριβή της το 1980 στο πανεπιστήμιο Heinrich Heine του Ντίσελντορφ.

Ένας μπλόγκερ εντόπισε ανακρίβειες στις υποσημειώσεις και στις παραπομπές της διατριβής, με αποτέλεσμα μια επιτροπή που συστάθηκε στο πανεπιστήμιο να την ανακαλέσει. Και όλα αυτά σε μια χώρα όπου οι ακαδημαϊκοί τίτλοι είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει κάποιος. Κι αυτή την πάτησε από … τις υποσημειώσεις!

Σε σχέση με τις παρασπονδίες διαφθοράς των Κινέζων αξιωματούχων, ή των Αφγανών κυβερνώντων, αυτά όλα μοιάζουν και είναι ασήμαντα.

Χρόνια τώρα οι Γερμανοί ερευνητές ρεπόρτερ ξεψάχνιζαν τα γαλλικά εσωτερικά πολιτικά ζητήματα. Ο Nicolas Sarkozy που δέχθηκε παράνομες χρηματικές ενισχύσεις από την δισεκατομμυριούχο Liliane Bettencourt. Οι μυστικές υπηρεσίες που παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα δημοσιογράφων. Η αγωγή πατρότητας που υπέβαλλε η πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Rachida Dati. Και βεβαίως ο Στρος Καν!!!!

Έτσι, στη Γερμανία κυριαρχούσε η αντίληψη πως την ώρα που οι Γάλλοι πολιτικοί τρέφονται με στρείδια και σαμπάνιες, οι δικοί τους τρώνε μαύρο ψωμί.

Περιέργως, αυτή η απουσία σκανδάλων, τροφοδότησε μια τάση στην γερμανική ψυχοσύνθεση,  μια ιστορικά παγιωμένη έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Αν και η Γερμανία είναι ένα έθνος «καλών» εδώ και δεκαετίες, πολλοί Γερμανοί συνεχίζουν να πιστεύουν στην εγγενή κακία του ανθρώπου, και ειδικά του πολιτικού.

Η ιστορία μας διδάσκει πως όλες οι πολιτικές ελίτ κάνουν παρασπονδίες, και πως κανένας έλεγχος δεν είναι ποτέ πλήρης όταν πρόκειται για  πολιτικούς.

Όταν λοιπόν δεν την βλέπουμε αυτή την κακία, τότε ψάχνουμε πιο βαθιά, μέχρι να βρούμε κάτι που θα μας την επιβεβαιώσει.

Και αντί οι Γερμανοί πολίτες να είναι περήφανοι για την μικρή διαφθορά, και την μεγάλη ευμάρεια της χώρας τους, τόσο αυτοί όσο και τα ΜΜΕ ψάχνουν συνεχώς να αποκαθηλώσουν την πολιτική τους τάξη.

Αυτή η συμπεριφορά θα ήταν αστεία, αν δεν είχε δυσμενείς συνέπειες.

Όλο και πιο λίγοι νεαροί ταλαντούχοι επιλέγουν την πολιτική ως εργασία.

Ποιος άραγε θέλει να εμπλακεί σε ένα διεστραμμένο σύστημα, και όλοι μα όλοι να σε παρακολουθούν στενά;

Τα πολιτικά κόμματα, που λειτουργούν ως μαγνήτες και εκπαιδευτήρια των μελλοντικών πολιτικών αρχηγών και αξιωματούχων, δεν βρίσκουν πλέον αρκετούς πρόθυμους  που να θέλουν να δουλέψουν για το κράτος.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, αφού τα πραγματικά χρήματα βρίσκονται αλλού. Η  πολιτική ενασχόληση στην Γερμανία δεν είναι τόσο κερδοφόρα όσο αυτή της Αμερικής. Έχει χαθεί όμως και ο ιδεαλισμός των νέων.

Το Βερολίνο σήμερα βρίσκεται σε φάση ενδοσκόπησης.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί να είμαστε τόσο σκληροί απέναντι σε πολιτικούς που κάνανε πλημμελήματα, μόνο και μόνο για να τονώσουμε την δική μας ηθική αυταρέσκεια;

Έτσι, η αποχώρηση από την πολιτική σκηνή μιας ευπρεπούς και πετυχημένης υπουργού Παιδείας, μπορεί κάλλιστα να σηματοδοτεί  μια κρίσιμη καμπή στην πολιτική μας κουλτούρα.

S.A.

New York Times