Beppe Grillo: Ο νέος Ντούτσε!

Ο κωμικός Beppe Grillo, όπως και ο φασίστας δικτάτορας Benito Mussolini παλιότερα, τρελαίνεται στο να βγαίνει στις πλατείες και να υπνωτίζει τον κόσμο.

Εκεί που κάποτε οι νεαροί Ιταλοί επαναλάμβαναν εν χορώ το μάντρα Du-ce! Du-ce! τώρα  επαναλαμβάνουν το Bep-pe! Bep-pe!

 

Αλλά ο ξεσηκωμός του πλήθους δεν είναι το μόνο κοινό στοιχείο που ο Beppe μοιράζεται με τον Benito.

Δυστυχώς για την Ιταλία, αλλά και για την Ευρώπη, εκεί δηλαδή που η δημοκρατία δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την υπαρξιακή της κρίση, υπάρχουν κι άλλα πολλά κοινά σημεία.

Ο Beppe Grillo ίδρυσε το MoVimento 5 Stelle (M5S) στο Μιλάνο στις 4/10/09. Το κεφαλαίο V συμβολίζει το ιδιαίτερό του σλόγκαν Vaffa!, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «άντε γαμ…ου». Και στη περίπτωση του  Grillo το σύνθημα αυτό απευθύνεται σχεδόν στους πάντες και τα πάντα.

«Παραδοθείτε… είστε περικυκλωμένοι…» ωρύεται ξανά και ξανά στις συγκεντρώσεις που οργανώνει.

Αυτή η φράση χρησιμοποιούνταν συχνά από τους φασίστες του Ντούτσε, και απευθύνονταν σε όλους ανεξαιρέτως τους Ιταλούς πολιτικούς. Εκτός από τους φασίστες…

Σήμερα, λιγότερο από 4 χρόνια από την ίδρυσή του, το κίνημα του Grillo είναι το πιο μεγάλο κόμμα στην κάτω βουλή έχοντας εξασφαλίσει το 26% στις τελευταίες εκλογές. Οι νέοι αυτοί φασίστες επιμένουν πως δεν πρόκειται για κόμμα, αλλά για κίνημα. Τα κόμματα, λένε, είναι το πρόβλημα και όχι η λύση.

Ο Mussolini είχε ιδρύσει το δικό του  Fasci di Combattimento στο Μιλάνο στις 23/3/1919, και 4 χρόνια μετά ήταν πρωθυπουργός!

Ο φασισμός, έλεγε, δεν είναι κόμμα αλλά κίνημα.

Και όπως επέμενε διακαώς, τα κόμματα ήταν το πρόβλημα και όχι η λύση…

Έτσι, ο φασισμός θα ήταν ένα είδος «αντί-κόμματος» των ελεύθερων πνευμάτων που αρνούνταν να δεθούν στον ζουρλομανδύα των δογματικών ανελεύθερων πολιτικών κομμάτων.

Αυτά δηλαδή ακριβώς που επαναλαμβάνει σήμερα και ο Beppe Grillo, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί.

Ο Mussolini ήταν το ανερχόμενο αστέρι του ιταλικού μαρξιστικού κόμματος μέχρι την αποπομπή του το 1914 επειδή αυτός (όπως και οι Γάλλοι και Γερμανοί Μαρξιστές) ήθελε την παρέμβαση της Ιταλίας στον Α’ΠΠ. Το μέλλον του έμοιαζε σκοτεινό.

Ο Grillo, κι αυτός πρώην κομμουνιστής, αποκλείστηκε από την ιταλική τηλεόραση στα τέλη των 1980’ς εξαιτίας των δυσφημιστικών του εμφανίσεων. Το μέλλον ούτε και για αυτόν έδειχνε ρόδινο.

Αναγκασμένος να εμφανίζεται σε πλατείες και σε θέατρα, ξεκίνησε την δαιμονοποίηση και γελοιοποίηση της ιταλικής πολιτικής τάξης.

Το 2005 έφτιαξε ένα μπλογκ που σύντομα έγινε το πιο δημοφιλές στη χώρα, και αποτέλεσε βήμα για τους οργισμένους και αποξενωμένους (κυρίως νέους) συμπατριώτες του, όλους αυτούς δηλαδή που η ψυχοσύνθεσή τους ταυτίζεται με το σλόγκαν Vaffa!

Το 2007 ξεκίνησε και την εθνική ημέρα Vaffa!

Λίγο πριν ιδρύσει το κίνημά του, ο Grillo αποπειράθηκε να κερδίσει την ηγεσία του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος, του Partito democratico (PD), αλλά δεν του επέτρεψαν να συμμετάσχει στις εκλογικές του διαδικασίες.

Στις τελευταίες και καθόλου αποφασιστικές γενικές εκλογές της χώρας, το PD με τους συμμάχους του κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών στη κάτω βουλή, χάρη στον ιταλικό εκλογικό νόμο που δίνει την πλειοψηφία των εδρών στο κόμμα με τις περισσότερες ψήφους όσο λίγες κι αν είναι αυτές.

Ο συνασπισμός του PD κέρδισε το 29.6 των ψήφων, ενώ ο κεντροδεξιός συνασπισμός του Berlusconi κέρδισε το 29.1%. Παρά τη μικρή διαφορά, το PD παίρνει 340 έδρες σε σχέση με τις 121 των κεντροδεξιών. Στην γερουσία όμως ισχύουν άλλοι κανόνες, και εκεί κανένας δεν έχει την πλειοψηφία.

Αν το PD είχε επιτρέψει στον Grillo να διεκδικήσει την ηγεσία του, θα την είχε κερδίσει με μεγάλη διαφορά. Αντ’ αυτού επέλεξε ως ηγέτη τον σχολαστικό πρώην κομμουνιστή Pier Luigi Bersani.

Ο Mussolini ήταν δημοφιλής για τους ίδιους λόγους που είναι και ο  Grillo. Μισούσε το κοινοβούλιο και τους πολιτικούς που συμμετέχουν σε αυτό.

Κάποτε ο Ντούτσε είχε πει πως αν ήθελε θα μπορούσε να μετατρέψει το κοινοβούλιο σε στρατόπεδο, αλλά αυτό το γκρίζο κτίριο δεν τον ενέπνεε για κάτι τέτοιο.

Ο κωμικός χρησιμοποιεί σήμερα την ίδια γλώσσα.

Εκεί που ο δικτάτορας διέδιδε τις ιδέες του μέσα από την ημερήσια εφημερίδα του Il Popolo d’Italia, και τις επέβαλλε μέσω των μελανοχιτώνων, ο Grillo το κάνει μέσω της ιστοσελίδας του Il Blog di Beppe Grillo, και της βίαιης λεκτικής επίθεσης και απαξίωσης των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο Mussolini περιόδευε με τρένο, και ο Grillo με τροχόσπιτο.

«Δεν εφηύρα τον φασισμό» έλεγε ο Mussolini, «τον έβγαλα μέσα από τον ιταλικό λαό».

Το ίδιο λέει και ο Grillo, ο οποίος επιμένει πως απλά έδωσε βήμα στη λαϊκή οργή μέσα από το διαδίκτυο.

Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, δεν παραχώρησε ούτε μια συνέντευξη σε εφημερίδα ή σε τηλεοπτικό κανάλι, επειδή σύμφωνα με τον Grillo οι δημοσιογράφοι είναι, όπως και οι πολιτικοί, οι μεγάλοι εχθροί!

Τόσο ο Mussolini όσο και ο  Grillo απευθύνονται στο πνεύμα και στη ψυχή, και όχι στο μυαλό ή στο πορτοφόλι του λαού.

Ο φασισμός αποτελούσε μια πολιτική θρησκεία και ο Ντούτσε ήταν ο Θεός της.

Το κίνημα των 5 αστέρων είναι μια σέχτα, με τον Grillo ως γκουρού της, και όπως όλες οι πετυχημένες σέχτες, δεν έχει  έδρα και γραφεία. Το αρχηγείο της είναι εικονικό. Είναι το μπλογκ του Beppe.

Ο ιταλικός φασισμός, αν και δεν επιτρέπεται αυτό να λέγεται, ήταν ένα αριστερό επαναστατικό κίνημα που ίδρυσε ο Mussolini όταν ο Α’ΠΠ τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως το προλεταριάτο είναι τελικά πιο αφοσιωμένο στο έθνος παρά στην τάξη του.

Στις εκλογές του 1921 οι φασίστες κέρδισαν για πρώτη φορά 35 έδρες στη βουλή. Μόλις 18 μήνες αργότερα, μετά την πορεία προς την Ρώμη τον Οκτώβριο του 1922, ο βασιλιάς Vittorio Emanuele III διόρισε τον Mussolini πρωθυπουργό!

Στις τελευταίες εκλογές, κανένας συνασπισμός, πόσο δε μάλλον κόμμα, δεν πήρε πάνω από 30%.

Όποια κυβέρνηση και αν προκύψει τώρα, θα είναι βραχύβια.

Όπως είχε πει ο Μαρξ, η ιστορία πρώτα επαναλαμβάνεται ως τραγωδία, και μετά ως φάρσα.

Έτσι, αναμένουμε τώρα να δούμε την εκδοχή του Ιταλού κωμικού της πορείας του Μαρτίου προς τη Ρώμη, που είχε κάνει κάποτε ο Ντούτσε.

Ο φασισμός μπόρεσε και άνθισε χάρη στη διαφθορά και στην ανικανότητα της ιταλικής δημοκρατίας, ειδικά στις δυο πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, που της προκάλεσαν μια υπαρξιακή κρίση, μέσω της κομμουνιστικής απειλής, την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει.

Το 1945, με την πτώση του φασισμού και της μοναρχίας, η Ιταλία επέστρεψε και πάλι σε μια νέα μορφή διεφθαρμένης και ανίκανης δημοκρατίας.

Εξαιτίας του φόβου για μια νέα δικτατορία, το νέο σύνταγμα της χώρας περιόρισε σημαντικά τις εξουσίες του προέδρου, του πρωθυπουργού, και του υπουργικού συμβουλίου, ενώ οι περίπλοκοι εκλογικοί νόμοι κατέστησαν σχεδόν αδύνατο να μπορεί ένα κόμμα από μόνο του να κερδίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αυτό δεν πείραζε και πολύ στις καλές εποχές.

Κάτι τέτοιο δεν ισχύει όμως σήμερα.

Η Ιταλία έχει το τρίτο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της, με την οικονομία της σε μόνιμη ύφεση, με την γραφειοκρατία και την φορολόγηση να πνίγουν την επιχειρηματικότητα, και την αγορά εργασίας παραλυμένη από μια πλειάδα νόμων και κανονισμών, που καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη την μόνιμη πρόσληψη ή την απόλυση κάποιου εργαζόμενου.

Όπως ο φασισμός, έτσι και το κίνημα του Grillo ανθίζει χάρη στην ανικανότητα και στη διαφθορά της ιταλικής βουλής που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, και την απειλή κατάρρευσης του ευρώ.

Ο μη εκλεγμένος οικονομολόγος Mario Monti, που αντικατέστησε τον  Berlusconi ως πρωθυπουργός με ένα παλατιανό πραξικόπημα το 2011, απλά αύξησε τους φόρους, και εισήγαγε νέους.

Η λιτότητα όμως δεν αυξάνει μόνο τους φόρους. Κόβει και τις δαπάνες.

Ο Monti δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το τερατώδες χρέος, που αυξήθηκε από το 120% στο 129%.

Δεν έκανε τίποτα για να τονώσει την ανάπτυξη.

Η ανεργία των νέων βρίσκεται στο 35%, και η συνολική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη από το επίσημο 12%, αν υπολογιστούν οι εκατοντάδες χιλιάδες που θεωρητικά εργάζονται, αλλά στην πραγματικότητα πληρώνονται από το κράτος για να μην εργάζονται.

Όπως ο φασισμός, έτσι και το κίνημα των 5 αστέρων  είναι ουσιαστικά αριστερό, και υπέρ του κράτους, που θα τα λύσει όλα. Είναι όμως και ταγμένο κατά του ευρώ και της Ευρώπης, και πιο ειδικά κατά της Γερμανίας.

Λίγο μετά την ίδρυση του φασισμού, ο Mussolini είχε γράψει πως δύσκολα μπορεί κανείς να τον ορίσει.

«Ο φασισμός δεν έχει κανόνες, ούτε μακροχρόνια προγράμματα. Συνεπώς είναι κάτι το φυσικό, που ελκύει τους νέους, σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους που μάλλον αρνούνται την φρεσκάδα του».

Το μανιφέστο του Grillo λέγεται Il non statuto.

Στο μπλογκ του αναφέρει πως «Είμαστε όλοι νέοι… είμαστε ένα κίνημα πολλών, ενωμένων στη βάση. Δεν έχουμε δομές, ιεραρχίες, αφεντικά, γραμματείς… Κανένας δεν μας διατάζει…».

Καλώς ήρθαμε λοιπόν στο νέο φασιστικό μέλλον!

Απόδοση S.A.

The Spectator