«Δημόσιοι» μύθοι.

Ιστορίες για το «κακό Δημόσιο» έχουμε να πούμε όλοι.

Είτε σαν παθόντες είτε σαν φίλοι θυμάτων.

Αλλά και ιστορίες που φτάνουν ώς τ’ αυτιά μας ύστερα από δέκα σπασμένα τηλεφωνήματα, φουσκωμένες συνήθως, κι αυτές τις αναμεταδίδουμε σαν γεγονότα που υπήρξαμε τάχα αυτόπτες μάρτυρές τους, για να ενισχύσουμε την αληθοφάνειά τους,

 

Μπορεί να φταίει το ότι η «αφήγηση του κακού» έχει πάντοτε περισσότερους πιστούς από την εξιστόρηση της καλοσύνης.

Ίσως πάλι να υπαγορεύει τη στάση μας η παμπάλαιη λογική του εξιλαστηρίου θύματος.

Ίσως να χρειαζόμαστε απλώς ένα άλλοθι.

Ως ένα βαθμό φαίνεται ότι πράγματι το κακό Δημόσιο χρησιμοποιείται προς εξιλασμό των αμαρτιών όλων των απέξω.

Γιατί ιστορίες γι’ αυτό λένε χαιρέκακα και δημοσιογράφοι όχι και τόσο αναμάρτητοι, και ταξιτζήδες μαθημένοι στην πονηρία, και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, εργολάβοι, μπαρμπέρηδες, κλειδαράδες, ιδιαιτεράδες, δικηγόροι, παπάδες που ποτέ τους δεν έκοψαν απόδειξη, μολοταύτα πνέουν μένεα κατά των μεγαλοφοροφυγάδων, και ιδιώτες γιατροί που δηλώνουν πένητες στην εφορία και ας συντηρούν ιατρείο στις ακριβότερες περιοχές της πρωτεύουσας κ.ο.κ.

Έτσι φτιάχνονται οι κοινοί τόποι.

Και οι αστικοί μύθοι επίσης.

Δεν είναι βέβαια αστικός μύθος η διαφθορά στο Δημόσιο.

Μύθος όμως είναι σίγουρα ο ριζωμένος κοινός τόπος ότι, για να βρεις έντιμο δημόσιο υπάλληλο πρέπει να διαθέτεις το φανάρι του Διογένη και την υπομονή του.

Επίσης μύθος ότι στον ιδιωτικό τομέα ανθούν αποκλειστικά η τιμιότητα, η ανιδιοτέλεια και η φιλοπατρία, η οποία ξαναμπήκε εσχάτως στο λεξιλόγιό μας, και μάλλον από λάθος πόρτα.

Και μύθος, τι άλλο, το ότι το Δημόσιο περίπου αυτοδημιουργήθηκε.

Ξυπνήσαμε απλώς μια μέρα και είδαμε μπροστά μας πολεοδομίες, νοσοκομεία, τελωνεία, κρατικές τηλεοράσεις, ΙΚΑ, εφορίες – και τα βρήκαμε μάλιστα ήδη υπερδιογκωμένα, γεμάτα υψηλοαργόμισθους και διεφθαρμένα.

Αυτό τουλάχιστον δείχνουν να πιστεύουν τα επιτελεία των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα.

Και αυτό θέλουν να πιστέψουμε κι εμείς.

Θαρρείς και μόνο διά της τηλεοράσεως προσλαμβάνουμε την πραγματικότητα.

Δεδομένου ότι αυτοπροσλήψεις δεν γίνονται, αν είναι διογκωμένο το Δημόσιο, κάποιοι το διόγκωσαν· για τους δικούς τους λόγους, όχι για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κόσμου.

Και για δικούς τους λόγους αντιμετώπιζαν επί χρόνια ανέμελα, μ’ ένα «δεν βαριέσαι», τα περιστατικά διαφθοράς, όσο κι αν πλήθαιναν.

Μπορεί να τα χρησιμοποιούσαν σαν άλλοθι για τη δική τους υψηλή διαφθορά.

Μπορεί απλώς να εθελοτυφλούσαν ή να μην ήθελαν να σπάσουν τους δεσμούς χρήματος όταν διαπίστωναν ότι πρωταγωνιστούν δικοί τους άνθρωποι.

Αυτονόητα πράγματα.

Τι άλλο να πεις όμως όταν βλέπεις ότι τώρα, μόλις τώρα, αποφάσισαν να αναζητήσουν επίορκους, συστηματικούς κοπανατζήδες και προσληφθέντες με πλαστά χαρτιά;

Αν χρειαζόταν η τρόικα και γι’ αυτό, πα’να’πεί ότι σε τίποτα δεν φταίει ο στραβός μας ο γιαλός.

Παντελής Μπουκάλας

Καθημερινή