Αυτή η ιστορία με την ταρίχευση της σορού του Τσάβεζ, τον
παλλαϊκό θρήνο και τους οδυρμούς, το επταήμερο πένθος, και γενικά την λατρεία
προσωπικότητας που βλέπουμε στη Βενεζουέλα, μου θύμισε την αλήστου μνήμης λατρεία
προς τον «πατερούλη» Στάλιν, που εκτός από μεγάλος ηγέτης, ήταν και «κορυφαίος
αστρονόμος, φυσικός, ιατρός, συγγραφέας, ποιητής, και χίλια δυο άλλα».
Σε όλα ήταν ο πρώτος!
Όπως πρώτος σε όλα ήταν και ο άλλος, εκείνος της Ρουμανίας,
ο Τσαουσέσκου, που στο τέλος τον εκτέλεσαν σαν λυσσασμένο σκυλί…
Για να μη θυμηθώ και τον Ντούτσε, που από εκεί που ένας ολόκληρος
λαός παραληρούσε ακούγοντας τις φασιστικές του σαχλαμάρες, στο τέλος τον κρέμασαν
ανάποδα μαζί με την ερωμένη του…
Αυτά έχει η «λατρεία της προσωπικότητας», ειδικά όταν αυτή
επιβάλλεται.
Όπως για παράδειγμα αυτή που ισχύει στην Βόρεια Κορέα,
εκεί όπου ο μπούλης δικτάτορας, λατρεύεται σαν θεός, και θεωρείται και σέξι!
Λέγεται μάλιστα, στα σοβαρά, ότι όπου πατάει, αμέσως ανθίζουν
λουλούδια!
Και ο λαός του το πιστεύει!
Ή τουλάχιστον κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να δείξει ότι
το πιστεύει.
Το φαινόμενο όμως αυτό δεν είναι καινούργιο φρούτο, ούτε
περιορίζεται σε κάποια κομμουνιστικά και
φασιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Υπήρχε και στη αρχαιότητα.
Αλλά για να μην πάμε τόσο πίσω, ας θυμηθούμε και μια αντίστοιχη
περίπτωση, πιο κοντινή σε εμάς.
Αναφέρομαι στην ύστερη περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,
και πιο συγκεκριμένα στην εποχή του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ, που ήταν και ο
προ-προτελευταίος Σουλτάνος, τον οποίο εξόρισαν
στη Θεσσαλονίκη οι Νεότουρκοι του Κεμάλ.
Την εποχή λοιπόν που ο συγκεκριμένος (κακομούτσουνος) ανέβηκε
στον σουλτανικό θρόνο (1876), στην Κωνσταντινούπολη κυκλοφορούσαν 13 εφημερίδες
στη τουρκική γλώσσα, 9 στην ελληνική, 9 στην αρμενική, 7 στη γαλλική, 3 στη
βουλγάρικη, 2 στην εβραϊκή, 2 στην αγγλική, και από μία στα αραβικά, στα
γερμανικά, και στα περσικά.
Υπήρχε μεγάλη πληροφόρηση και ενημέρωση δηλαδή.
Υπήρχε όμως και μεγάλη λογοκρισία.
Και όταν η
λογοκρισία συνδυάζεται με την «λατρεία της
προσωπικότητας», το αποτέλεσμα είναι συνήθως φαιδρό και γελοίο.
Έτσι, ο Σουλτάνος Χαμίτ, ο επονομαζόμενος και «κόκκινος
Σουλτάνος», κατά τον τύπο της εποχής, όλα τα έσφαζε, και όλα τα μαχαίρωνε.
Τύφλα να είχε ο Τσαουσέσκου δηλαδή….
Για του λόγου το αληθές, παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα
από ελληνόγλωσση εφημερίδα της εποχής, που έχει να κάνει με το πώς ο πατερούλης
Σουλτάνος αντιμετώπιζε τις συχνές τότε πυρκαγιές, για να πάρουμε όλοι από μια
ιδέα:
«Μόλις ο μεγαλόψυχος Πατισάχ, ο σουλτάνος των σουλτάνων,
ο κυβερνήτης των θαλασσών και των ηπείρων, ο προστάτης των γραμμάτων και των
επιστημών, συγκατέβη μέχρι του σημείου να καταδεχτή να μάθη ότι η πυρκαϊά η
εκραγείσα χθες εις την συνοικίαν Χασάν Πασσά του Βεσίκτα ελάμβανε διαστάσεις
ανησυχητικάς, εν τη όλως πατρική αυτού ευσπλαχνία, ο Παντοδύναμος Κυρίαρχος του
οποίου την μορφήν περιβάλλουσιν αι ακτίναι του ηλίου δίκην στεφάνης, η Σκιά του
Θεού επί της γης, του οποίου η μόνη φροντίς είναι να επαγρυπνή νύκτα και ημέραν
επί της ευημερίας και της ησυχίας όλων των κατοίκων της Οικουμένης, κατεδέχθη
να διατάξη ίνα η πυρκαϊά παύση τας καταστροφάς της, και ευθύς το πυρ κατεσβέσθη…».
Και για όσους δεν κατάλαβαν, ο Χαμίτ καταδέχτηκε να διατάξει
την φωτιά να σβήσει, και αυτή αμέσως έσβησε!
Και πυροσβέστης δηλαδή, σε κάποιο ανώτερο μεταφυσικό επίπεδο…
Αυτά, και αναμένω την τοποθέτηση του σέξι Αλέξη επί της σημασίας
του τσαβισμού στην αντιμετώπιση της ματαιότητας του ανθρώπινου είδους, ή του
AIDS (ή έστω να μας πει πως ο Ούγκο
αντιμετώπιζε τις πυρκαγιές στη χώρα του).
Κάτι τέλος πάντων.
Εκτός και αν βόδι πήγε στο Καράκας, και μοσχάρι γύρισε,
χωρίς να έμαθε κάτι το σημαντικό και χρήσιμο για το μέλλον μας ως χώρα.
Strange
Attractor
ΥΓ- Το παραπάνω απόσπασμα της εφημερίδας είναι από το
βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη «Ο Κόκκινος Σουλτάνος», εκδόσεις Μεταίχμιο, 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου