Κράτος και... άλογα.

Αυτή η ιστορία με το αλογίσιο κρέας, που συγκλονίζει την Ευρώπη (και την Αμερική), πέρα από την πλάκα της  έχει και κάποιο βάθος.

Και λέω πλάκα διότι όπως και να το κάνουμε δεν υπάρχει κίνδυνος για την δημόσια υγεία, αφού έτσι κι αλλιώς αρκετοί είναι οι λαοί που έχουν προ πολλού συμπεριλάβει το συγκεκριμένο κρέας στην καθημερινή τους διατροφή (όπως και οι Ασιάτες το κρέας σκύλου).

Εξάλλου, τα ιχνοστοιχεία του αντιβιοτικού (για ιπποειδή) που βρέθηκαν στα δείγματα αλογίσιου κρέατος που εξετάστηκαν είναι απειροελάχιστα, και δεν κινδυνεύουμε.

 

Το ζήτημα όμως γίνεται πιο σοβαρό, αν αναλογιστούμε πως εκτός από το αλογίσιο κρέας που βρέθηκε σε πολλά προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, ακόμη και σε καβουρμά(!),  πρόσφατα είχαμε και την αποκάλυψη ότι το 80% και βάλε των κονσερβών τόνου που κυκλοφορούν παγκοσμίως δεν περιέχουν τόνο αλλά άλλα είδη ψαρικών!

Και όλα αυτά, όχι στην μπανανία μας, όπου βασιλεύει η αρπαχτή και η γρηγοράδα, αλλά στην συντεταγμένη Δύση!

Και μάλιστα από εταιρικές και εμπορικές φίρμες επιπέδου.

Από αυτές που έχουμε μάθει να θαυμάζουμε ως δείγματα του τι μπορεί να κάνει η σοβαρή ιδιωτική πρωτοβουλία.

Ναι αλλά δυστυχώς, η ιδιωτική πρωτοβουλία ανέκαθεν είχε και συνεχίζει να έχει έναν μόνο Θεό: Το κέρδος.

Οπότε τι να λέμε;

Και όλη αυτή η ιστορία με το λεγόμενο mislabeling έρχεται να επιβεβαιώσει όλους εκείνους που ήταν και παραμένουν καχύποπτοι απέναντι στην ελεύθερη αγορά, και στην απουσία των κρατικών παρεμβάσεων.

Φανταστείτε τι άλλο τρώμε, και τι άλλο καταναλώνουμε, εδώ και χρόνια, αφού χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2013 για να αποκαλυφτεί η εξαπάτηση των καταναλωτών τόσο με το κρέας, όσο και με τον τόνο.

Για αυτό, καλός ο οικονομικός φιλελευθερισμός, αλλά όπως και στον ουτοπικό κομμουνισμό (που κι αυτός καλός ακούγεται) έρχεται η ανθρώπινη φύση και τα χαλάει όλα.

Η ανθρώπινη φύση που έχει την πλεονεξία ως εγγενή της ιδιότητα, και το προσωπικό κέρδος ως ευγενές κίνητρο, και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω.

Οπότε τι κάνουμε;

Θεσπίζουμε περισσότερους κανόνες, και προσπαθούμε να ελέγχουμε την εφαρμογή τους όσο το δυνατόν περισσότερο.

Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο το κράτος.

Συνεπώς, ας πάψει επιτέλους το κράτος να παίζει τον ρόλο του ιδιοκτήτη, του επιχειρηματία, του εργοστασιάρχη, του ξενοδόχου, ή του μάνατζερ, κι ας περιοριστεί στον ρόλο του ελεγκτή και μόνο.

Αυτό από μόνο του είναι τεράστιο έργο, και όπως όλα δείχνουν, στην εποχή που ζούμε, απαραίτητο.

Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για το κράτος, και το οποίο δεν απαιτεί 700.000 δημοσίους υπαλλήλους.

Ας γίνει λοιπόν πιο μικρό, και πιο ευέλικτο, και ας κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για το καλό όλων μας: Να ασκεί ελέγχους.

Αλλιώς θα είμαστε καταδικασμένοι να τρώμε όχι μόνο κρέας από άλογο, αλλά μπορεί ακόμη κι από… μουλάρι.

Strange Attractor