Η κουλτούρα του θανάτου.

Το περασμένο Σάββατο, σε γνωστό δικτυακό τόπο που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο υπογράφουν επιθέσεις γεμάτες μισές αλήθειες, συνειδητές διαστρεβλώσεις, παραναγνώσεις και συκοφαντίες εξωτικά γλυκά και φρούτα, τύπου Πάστα Φλώρα ή Φρουί Ζελέ, «ανέβηκε ψηλά» για λίγη ώρα μια ανάρτηση.

 

Υποτίθεται ότι ήταν το κείμενο του πατέρα ενός από τους δύο φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους δηληριασμένοι από το μονοξείδιο του άνθρακα και όχι από την καύση του διοξειδίου του άνθρακα, όπως είπε χθες ο Αλέξης ο Τσίπρας.

Το κείμενο απέδιδε ηθική αυτουργία στους αρχηγούς των κομμάτων της τρικομματικής κυβέρνησης και στον υπουργό Οικονομικών – και αποσύρθηκε ως «κείμενο του πατέρα» για να συμπεριληφθεί στη συνέχεια στην ύλη του σάιτ ως «κείμενο ενός πατέρα», άσχετου με τα πρόσωπα του δράματος αλλά βαθύτατα εξοργισμένου με το Μνημόνιο και τις πολιτικές του.

Ως τέτοιο, συνεχίζει να κάνει καριέρα στο βαθύ Ιντερνετ.
Το περιστατικό είναι ενδεικτικό ενός από τους τρόπους που γίνεται η αυτοαποκαλούμενη αριστερή αντιπολίτευση.

Κοινωνιολογώντας, αποδίδει θανάτους, όπως αυτούς των παιδιών, στη φτώχεια που έφερε το Μνημόνιο, το οποίο θεωρεί ότι πρωτίστως ευθύνεται για την ύφεση (επίτηδες δεν σχολιάζω την, από την αντίθετη αφετηρία, χυδαία βλακώδη απόδοση του θανάτου των παιδιών στην ατομική ευθύνη τους).
Εμπόριο του πόνου;

Λειψανεμπόριο;

Δεν είναι πρωτοφανές για την ελληνική κουλτούρα.

Στις ήττες του «ένδοξου παρελθόντος» του έθνους, πάντα οι νεκροί λαμβάνουν τη διάσταση ηρώων.

Αντίστοιχους ήρωες στο όνομα του λαού επιδιώκει να κάνει σημαία η ελληνική Αριστερά. 
Το σχήμα προετοιμάστηκε, βεβαίως, στην περιοχή της εθνικοφροσύνης.

«Είμαστε μια κοινότητα αίματος και θυσιών», δηλαδή μια ενότητα ιερή, μας λένε στα σχολεία – και τρίβει τα χέρια της με αυτή τη ρητορική και η Χρυσή Αυγή.

«Είμαστε μια φτωχή χώρα που υφίσταται την επιβουλή των “μεγάλων δυνάμεων”»  δηλαδή μια ενότητα καταδιωκόμενη, προσθέτουν. 
Το σχήμα αυτό, έτοιμο από την εθνική μυθολογία, μεταγγίζεται στην αντίστοιχη μυθολογία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού.

Πώς;

Το εξηγούσε πριν από μερικά χρόνια στο βιβλίο του «Η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού» ο Ακης Γαβριηλίδης.

Χάρη στην ιδεολογική και αισθητική συσσωμάτωση των ιδεών περί ελληνισμού στον μοντερνισμό από τη γενιά του ‘30 και την ήττα της Αριστεράς στον Εμφύλιο από μια εκδικητική Δεξιά, που έδωσε τη δυνατότητα στους ηττημένους να τεκμηριώσουν την ύπαρξή τους στη θυματοποίησή τους, στην αίσθηση του δικαίου που αποκτούν (όχι μόνο για λόγους αυτοσυντήρησης) οι μάρτυρες.

Το σχήμα αυτό σημάδεψε βαθιά τον καλλιτεχνικό μοντερνισμό, στη συνέχεια τη λαϊκή τέχνη με την οποία πορεύθηκε μεταπολιτευτικά κυρίως η Αριστερά, εσχάτως ακόμη και τη σκυλέ κουλτούρα.

Σύμφωνα με το σχήμα αυτό, ο λαός είναι θύμα.

Το Μνημόνιο τον αποτελείωσε, τον έκανε τελείως θύμα. Και τώρα, λέει αυτό το σχήμα, μετράει και τους νεκρούς του. 
Ότι το λειψανεμπόριο είναι εμπεδωμένο στην κουλτούρα του δεξιού και αριστερού εθνολαϊκισμού δεν το κάνει λιγότερο υστερόβουλο, ούτε λιγότερο αποκρουστικό.

Ηλίας Κανέλλης

Τα Νέα