Σκουριές… και σκουριασμένα μυαλά.

Ομολογώ ότι το ζήτημα με την εκμετάλλευση του χρυσού δεν το γνωρίζω, ούτε καν επιδερμικά.

Γνωρίζω όμως ότι στη συγκεκριμένη περιοχή της Χαλκιδικής, υπήρχε εξόρυξη και εκμετάλλευση του από την αρχαιότητα.

Όπως επίσης γνωρίζω πως στη περιοχή εκείνη, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη τουριστική υποδομή, όπως αυτή της υπόλοιπης Χαλκιδικής.

Η βασική ένσταση των διαμαρτυρόμενων κατοίκων, αν έχω καταλάβει καλά, είναι πως καταστρέφεται το περιβάλλον.

Μια άλλη ένσταση είναι ότι οι ξένοι αρπάζουν το χρυσό μας.

Ποια όμως σημαντική  επένδυση δεν καταστρέφει το περιβάλλον;

Τα εργοστάσια, τα ξενοδοχεία, τα αεροδρόμια, ποιά;

 

Κάποτε στην Ιαπωνία έγιναν κανονικές μάχες, για να μη πω πολεμικές συρράξεις,  μεταξύ στρατού και κατοίκων για την κατασκευή ενός αεροδρομίου.

Κάτι ανάλογο, σε μικρότερη κλίμακα βλέπουμε σήμερα και στις Σκουριές.

Μόνο που οι μάχες δεν γίνονται εκ του συστάδην, αλλά πήραν τη μορφή καλά οργανωμένων καταδρομικών επιχειρήσεων.

Κάποια βασικά όμως ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής:

Οι συγκεκριμένοι που διαμαρτύρονται, δεν θέλουν καθόλου επενδύσεις;

Θέλουν να ζουν σε συνθήκες φτώχιας, αρκεί να απολαμβάνουν την άγρια ομορφιά του περιβάλλοντός τους;

Να μη ξεχνάμε ότι ακόμη και πιο «κοσμοπολίτικες» περιοχές της Χαλκιδικής, πρωτοπήραν ηλεκτρικό ρεύμα στα τέλη της δεκαετίας του`70.

Για να μην πάω λίγο πιο πίσω, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, όπου η μόνη συγκοινωνία μεταξύ Θεσσαλονίκης και (των πιο προσιτών) περιοχών της Χαλκιδικής γίνονταν με καίκι.

Ακόμη και ο σούπερ αναπτυγμένος πλέον Νέος Μαρμαράς, υπέφερε από την πείνα και την φτώχια μέχρι τα μέσα των 1960’ς, οπότε και ερωτεύτηκε την περιοχή ο εφοπλιστής Γιάννης Καρράς, και την αγόρασε για να την αναπτύξει στη συνέχεια τουριστικά.

Μέχρι τότε, οι λιγοστοί κάτοικοι (κυρίως πρόσφυγες) ζούσαν σε πρόχειρα τολ, και οι άνδρες έλειπαν από τα σπίτια τους 8 μήνες το χρόνο δουλεύοντας ως εποχικοί ξυλοκόποι κλπ στα μοναστήρια του Αγίου Όρους.

Εκείνες τις εποχές αναπολούν οι φίλοι του περιβάλλοντος και οπαδοί του Τσίπρα κάτοικοι των Σκουριών;

Και εν πάση περιπτώσει, αν ισχύει η άλλη ένσταση που έχουν, αυτή με τους ξένους που μας αρπάζουν το χρυσό, αναρωτιέμαι: Αν το ελληνικό δημόσιο αποφάσιζε να είναι αυτό που θα εκμεταλλευτεί τα πολύτιμα μεταλλεύματα, συστήνοντας μια κρατική εταιρία, τότε θα έπαυαν οι ενστάσεις;

Τότε δεν θα κινδύνευε το περιβάλλον;

Ομολογώ ότι δεν έχω πολυκαταλάβει προς τι οι δυναμικές αυτές αντιδράσεις;

Από τη στιγμή που αρκετοί ειδικοί λένε πως δεν κινδυνεύει το περιβάλλον από την συγκεκριμένη επιχείρηση.

Και βέβαια, υπάρχουν και άλλα χωριά και οικισμοί στη περιοχή, που όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά και που οι κάτοικοι των οποίων είναι υπέρ της εν λόγω επένδυσης.

Άσχετα αν οι δικές τους φωνές, που καταπνίγονται ακόμη και βίαια, δεν βολεύουν στους Αυτιάδες και στις Καλογεροπούλαινες που έχουν αναλάβει εργολαβικά την ενημέρωσή μας.

Για να το κλείνω:

Θέλουν οι επαναστάτες στις Σκουριές την συγκεκριμένη επένδυση ή όχι;

Μάλλον όχι.

Αυτό το βασίζουν στο ότι καταστρέφεται το περιβάλλον;

Μάλλον ναι.

Και στο ότι οι ξένοι τους εκμεταλλεύονται, και κλέβουν τον ελληνικό χρυσό για ένα κομμάτι ψωμί;

Και εδώ η απάντηση είναι μάλλον ναι.

Στο δια ταύτα λοιπόν.

Θέλουν οι κάτοικοι να φύγει η επιχείρηση από τα μέρη τους και να αφεθούν ελεύθεροι να αφοσιωθούν στην ιδιότυπη νεοελληνική μορφή τουριστικής ανάπτυξης τύπου ρουμς του λετ, και ντόιτσε στούμπεν;

Θέλουν το ελληνικό κράτος να αναλάβει την εξόρυξη και την εκμετάλλευση του ελληνικού χρυσού;

Ή απλά θέλουν τζερτζελέ, και άρνηση για την άρνηση, επιδιδόμενοι σε επαναστατική γυμναστική, και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω;

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να καταλάβουμε κι εμείς οι υπόλοιποι, που οι φόροι μας πηγαίνουν και προς τα εκεί.

Μάριος Αντύπας

Υ.Γ.- Το να διαμαρτύρεσαι για το περιβάλλον, και την υγεία των παιδιών, την ίδια ώρα που καις λάστιχα φορτηγών δίπλα σε σχολείο, δεν είναι και πολύ φρόνιμο.

Όπως δεν συνάδει με την περιβαλλοντική συνείδηση η σχεδόν θεσμοθετημένη λαθροθηρία που κυριαρχεί σε εκείνα τα μέρη από ντόπιους και μη λεβέντες οπλοφόρους, που δεν έχουν αφήσει μπεκάτσα για μπεκάτσα και τρυγόνι για τρυγόνι, για να μη μιλήσουμε για τα μεγαλύτερα θηράματα της περιοχής, που κινδυνεύουν με άμεση εξαφάνιση.