Αμφιβολίες…

Δεν μεγάλωσα με  την πολυτέλεια αναζήτησης ευρέτρων.

Η ικανότητα αυτή ανήκει στους Κοζάκους και στους Ρώσους τυχοδιώκτες όταν πάτησαν το πόδι τους στην Αλάσκα, στις δυτικές ακτές του Καναδά και στην ισπανική Καλιφόρνια.

Εφόρμησαν στο Μεξικό και στην Χαβάη, εκμεταλλεύτηκαν τον ζωικό πλούτο της Βόρειας Αμερικής κάτω από τον παγωμένο ουρανό που υποσχόταν την ευτυχία.

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος άλλαξε τα μυαλά των κατακτητών, πουλώντας τo χώμα και την πανίδα που πάτησε η μπότα των κυνηγών γούνας και των εμπόρων στις ΗΠΑ για μερικά εκατομμύρια δολάρια.

Η κλίμακα των μαζών δεν συμπαθεί τα καινούργια κίνητρα, τις λογικές συμπεριφορές, τους νευρωτικούς ασυνείδητους πόθους που διψούν για πρόοδο κι ανακαλύψεις.

Η Αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης θεωρείται ταμπού πνευματικής αιχμαλωσίας καθώς ξεχνάμε γρήγορα με άλλοθι την φτηνή κοινωνικοποίηση με άπειρες διαστάσεις διχοστασίας για το στατικό μυαλό που εικάζει αλλά δεν γεύεται.

Θεωρούμε εαυτόν λίαν ευέξαπτο για τις εντυπώσεις στις μελαγχολικές παρέες που πάσχουν από δεκαπλάσιο πυρετό σπουδαιότητας.

Άκαμπτοι, ευέξαπτοι, φονταμενταλιστές, τιτλούχοι ανοησίας μέσω skype.

Ανακατευόμαστε με τον κυπριακό εσμό,  ενθυμούμενοι την φρικτή ελληνικότητα διότι έτσι προστάζει η παράνοια της μέθεξης των εθνικών συμβόλων.

Χειριζόμαστε την σημαία και τους ύμνους με τον χείριστο τρόπο.

Το τέλειο παράδειγμα προς επίρρωση της απουσίας ταυτότητας, παράδοσης και ελλιπούς πολιτικοποίησης όταν λείπει η στάμπα του κόμματος.

Φασίστες αντιδημοκράτες που λιάζονται στα αυτοκρατορικά ανάκτορα, φτύνοντας στα έργα τέχνης.

Θυμίζουμε μπολσεβίκους χωρικούς που μειώνουν τις ώρες εργασίας κι αυξάνουν τους μισθούς αλλά ο πληθωρισμός καλπάζει· κακομαθημένους αριστοκράτες που φυλακίζουν τον τσάρο, φοβούμενοι ότι θα τους αφαιρέσει αρμοδιότητες κι εξουσία· Γερμανούς, Λιθουανούς και Ουκρανούς που σκότωναν γυναικόπαιδα στο δάσος Σοσένκι.

Η ανακοίνωση έχει αναρτηθεί στα ψηφιακά πανό: «Θα γίνει οτιδήποτε αποφασιστεί από την πλειοψηφία».

Φίλια πυρά, παράπλευρες απώλειες, θυματολαγνεία για να εξασφαλιστεί το θέσφατο της δικτατορίας των πολλών, διαβάζοντας αποσπάσματα από το μικρόφωνο υπέρ των κολχόζ, μασώντας τσίχλα.

Φυσικά υπάρχουμε κι εμείς που  δεν μας αρέσει ο Χατζιδάκις.

Που δεν δίνουμε δεκάρα για τον επαρχιωτισμό που συγχρωτίζεται με λιβάνια, μοιρολόγια και βασιλικούς στις γλάστρες.

Που διαβάζουμε Philip Roth, Willa Cather και Thomas Pynchon, που μας αρέσουν οι ουρανοξύστες, ο καπιταλισμός, τα Δημοκρατικά Ιδεώδη, η διαφύλαξη των πολιτικών δικαιωμάτων, τα φιλελεύθερα κεκτημένα, η παγκοσμιότητα, ο απέραντος ουρανός και τα ιαπωνικά διηγήματα.

Που ακούμε Sonny Criss, Steven Wilson και Camel.

Που ο Ρίτσος μάς είναι αφόρητος, ο Καβάφης υπερτιμημένος, ο Καραγάτσης φρικτός. Που γουστάρουμε καυσαέριο, τσάρκες στην Αθήνα, χαμόγελα εφήβων και ξεγνοιασιά. Που δεν θεωρούμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, υπερήφανο σακί λόγω τσαλακωμένου ψυχισμού, που δεν μας ενδιαφέρουν οι πούτσες του  δεκάλεπτου για να τις εξιστορούμε στα εβδομήντα μας χρόνια με αυτόν που απορρίψαμε στα τριάντα μας επειδή συζούμε αναγκαστικά μαζί του, ρυτιδιασμένοι και τελειωμένοι.

Οι ψευδαισθήσεις θεϊκότητας αφορούν την πολιτική παρακμή και τα καθίκια που ονειρεύονται όπλα στις καρέκλες τους.

Δυστυχώς οι επαναστάσεις περασμένων αιώνων, εξακολουθούν να συγκινούν τις μοιρολογίστρες γαλλοθρεμμένες, τους αναρχοφασίστες δυστυχισμένους που ανεβάζουν φαιοκόκκινη ματαιότητα στο instagram, τους χαιρέκακους επαρχιώτες που φωνάζουν για  την απουσία του κράτους, τσεπώνοντας ωστόσο χιλιάδες ευρώ από Δήμους και Νομαρχίες.

Ναρκισσιστικά ξεμυαλίσματα, διανοητική βραδύνοια, σακατεμένα σήματα κινδύνου από ημιμαθείς, που νομίζουν ότι ζουν στην αρχαϊκή εποχή που ο τεχνίτης είναι ανώνυμος.

Ξεχνούν τα 26 εκατομμύρια μάρκα του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών στον Λένιν· πώς άντεξαν οι μπολσεβίκοι πραξικοπηματίες, κατά την διάρκεια του εμφυλίου τους;

Τα τραπεζικά αρχεία δεν κάνουν ποτέ λάθος.

Ποιος μιλάει για το μοίρασμα της Πολωνίας μεταξύ ναζιστών και κομμουνιστών; Θαυμάζουμε μακροσκοπικά τον κάνθαρο, τον λήκυθο, τον αρύβαλο, τον γαμικό λέβητα.

Τα παιχνίδια των πτυχώσεων απουσιάζουν· η χαρά απαγορεύεται.

Οι ακτιβίστριες performers στα κοινωνικά δίκτυα θυμίζουν την Hilde Benjamin όταν ούρλιαζε: ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ.

The Elf at Bay