Άλλο Ευρωπαίος, κι άλλο ευρωλιγούρης…

Επειδή λαμβάνω πολλά σχόλια.

Επειδή μερικά, αν και ανώνυμα, είναι απορριπτικά και υβριστικά.

Και επειδή αυτά τα ζητήματα δεν είναι μόνο προσωπικά αλλά κυρίως κοινωνικά και η φύση τους αντικειμενική, ιστορική και αμείλικτη έχω να πω αυτά.

Προσωρινά ας ξεχάσουμε Μέρκελ, Σόιμπλε, Χίτλερ, Γερμανία, Γαλλία και κάθε ιμπεριαλιστική συνομωσία.

Ας υποθέσουμε ότι η χώρα διάγει περίοδο πλήρους αυτονομίας.

Ότι βρε αδερφέ ουδείς επιβουλεύεται την ακεραιότητά μας, τους φυσικούς μας πόρους και όλα, της χώρας, τα ασημικά.

Ας υποθέσεις μάλιστα-σ' εσένα το λέω αγαπητέ υβριστή αναγνώστη-ότι το πολιτικό καθεστώς και οι οικονομικές σχέσεις που κυριαρχούν στην πατρίδα μας είναι της αρεσκείας σου.

Τι γουστάρεις; Σοσιαλισμό;

Ωραία. Τον έχεις.

Καπιταλισμό αλα Ρούζβελτ και new deal; Εντάξει. Τον έχεις.

Βάλε την Ελλάδα στο σύστημα της αρεσκείας σου.

Εντάξει;

Το λέω αυτό επειδή όλα τα συστήματα υπόσχονται ευδαιμονία.

Οι ΗΠΑ το american dream.

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός την απελευθέρωση του εργαζόμενου από τις αλυσίδες και τα δεινά του αφέντη καπιταλίστα.

Όλες όμως οι θεωρίες, υπόσχονται αφθονία υλικών αγαθών.

Εντάξει; Πάμε στην ουσία.
Πες μου στον θεό που πιστεύεις.

Υπάρχει έστω και μία χώρα, από την μικρότερη μέχρι την μεγαλύτερη, που να λειτουργεί αυτόνομα, δίχως δική της, ισχυρή, παραγωγική βάση;

Καμία.

Όσο μεγαλώνει η ψαλίδα εισαγωγών-εξαγωγών, τόσο  περισσότερο εξαρτημένος είσαι.

Όσο εξαρτημένος τόσο λιγότερη, σχεδόν μηδενική ελευθερία, κατέχεις.
Δύο οι βασικές αιτίες που σαν χάρτινο πύργο, γκρέμισαν την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση.

Η πρώτη επειδή ελάχιστοι αγόραζαν δικά της καταναλωτικά προϊόντα.

Ας πούμε κουζίνες και ψυγεία Made in USSR.

Και η δεύτερη επειδή η παραγωγικότητα του σοβιετικού εργαζόμενου είχε καταλήξει, σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις, στη μία ώρα πραγματικής εργασίας ημερησίως. «Αν καταφέρουμε να την διπλασιάσουμε θα γλιτώσουμε», έλεγε επισήμως η ηγεσία.
Και πες μου στο θεό που πιστεύεις, ποιοί δείκτες της ελληνικής οικονομίας, ανταποκρίνονται στους αντίστοιχους των χωρών της ευρωζώνης;

Αυτό δεν θέλαμε;

Ας το ομολογήσουμε στον εαυτό μας. Με ειλικρίνεια.

Όλοι σχεδόν πανηγύριζαν με το Σημιτικό κατόρθωμα.

Ενσωμάτωσης της Ψωροκώσταινας στο κλάμπ των ισχυρών ευρωπαίων.
Έτσι δεν είναι;

Έλα. Μην το αρνιέσαι.

Πέταγες την σκούφια σου…

Από που προκύπτει αυτό;

Από τα ποσοστά των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων.

Πλην ΚΚΕ, δηλαδή του 8%, όλοι, δηλαδή το 92% με χέρια και πόδια υπέρ Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν ήξερες τι ψήφιζες;

Ε τότε είσαι εντελώς ανεγκέφαλος και ολότελα άχρηστος. Γκε γκε;
Ποιοι δείκτες, λοιπόν, ταιριάζουν στους αντίστοιχους ακόμα και της Φιλανδίας;

Πλην ζεύξης Ρίου-Αντίρριου, του Μετρό, της Αττικής οδού και του Ελευθέριος Βενιζέλος, άντε και της Εγνατίας, ουδείς.

Τεχνογνωσία; Ελάχιστη.

Υποδομές; Ανύπαρκτες.

Σιδηροδρομικό δίκτυο; Από τον καιρό του Σπυρίδωνος Τρικούπη.

Παιδεία; Την ξηλώνουμε.

Παραγωγή; Την παραδώσαμε.
Αγροτική οικονομία; Καλά εδώ να δεις τι έγινε. Περίπου το 70% των προιόντων εισάγονται από Τουρκία, Βραζίλια, Κίνα και πάει λέγοντας.

Δημόσιο; Ξεχαρβαλωμένο και περίπου άχρηστο.

Τότε;

Τότε με Τρόικα η χωρίς Τρόικα, οι σφαλιάρες θα έπεφταν βροχηδόν.

Να σου θυμίσω την περίπτωση της «αυτόνομης» Ρουμανίας του Τσαουσέσκου και του πετρελαίου.

Που προκειμένου να ξεπληρώνει τα μεγιστοτεράστια δανεικά από ξένες τράπεζες, κατέβαζε-εκτός των άλλων, τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος βυθίζοντας τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» στο απέραντο σκοτάδι!
Να το παραδεχτούμε.

Άλλο πράγμα ευρωπαίος πολίτης και εντελώς διαφορετικό ο ευρωληγούρης.

Η νόνα μου το έλεγε διαφορετικά: «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα»!

Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο Θέμα