Λέγεσαι Ντάνι Έιντζ: Έχεις κάνει τεράστια καριέρα στο NBA επί κοντά δυο
δεκαετίες, έχεις κερδίσει πρωταθλήματα, παίζοντας βασικός σε ομάδες με τεράστιο
όνομα (Σέλτικς, Φίνιξ Σανς), βασικός μάλιστα με συμπαίχτες που τα ονόματά τους
προκαλούν δέος: Λάρι Μπερντ, Κέβιν Μακ Χέιλ, Τραρλς Μπάρκλεϊ, Κλάιντ Ντρέξλερ
και τόσοι άλλοι.
Υπήρξες όχι μόνο καλός παίχτης (τα τρίποντα ήταν η
ειδικότητά σου), αλλά και άψογος στη συμπεριφορά σου και στον επαγγελματισμό
σου.
Κοινώς απολάμβανες όσο έπαιζες, και ακόμη απολαμβάνεις ως
βετεράνος την καθολική αποδοχή και σεβασμό.
Σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και φυσικά δικαίως.
Δεν έμεινες εκεί όμως, στο επίπεδο της παλιάς δόξας του
αθλήματος.
Συνέχισες σαν στέλεχος των Σέλτικς της Βοστόνης, με
αξιοσημείωτες και σε αυτό το πεδίο επιτυχίες.
Θεωρήθηκες – και δικαίως πάλι – ως ένας από τους βασικούς
παράγοντες της αναγέννησης της ιστορικότατης αυτής ομάδας στα τελευταία χρόνια,
μετά από μια δεκαετία και βάλε παρακμής, υπηρετώντας την ως γενικός αθλητικός
διευθυντής της. Και ακόμα βρίσκεσαι σε εκείνη τη θέση, επιβλέποντας μεταξύ
άλλων και τους κυνηγούς ταλέντων ή επί το ελληνικότερον τους «σκάουτερ» της ομάδας, που «ρίχνουν τα
δίχτυα τους» ανά τον κόσμο, ψάχνοντας τον επόμενο Κέβιν Γκάρνετ ή Πολ Πιρς (για
να αναφερθούμε σε μερικά τωρινά αστέρια της ομάδας).
Σε κάποια φάση, αποφασίζεις να ταξιδέψεις για να δεις από
κοντά ένα νεαρό ταλέντο, που μπορεί να αφήσει εποχή, και για το οποίο ακούς
πολλά.
Όταν λοιπόν μπαίνεις στο αεροπλάνο για να πας να το δεις
ιδίοις όμμασι, σε μία από τις χώρες αυτές, γνωστή μάλιστα σε σένα από την
πλούσια αρχαία ιστορία της, τα πρόσφατα οικονομικά της προβλήματα, και τις
εξωτικές της παραλίες (αλλά και για το πολύ καλό για τα εκτός ΗΠΑ στάνταρ
μπασκετικό επίπεδο), το τελευταίο – και πάλι δικαίως – που μπορείς να
περιμένεις να σου συμβεί είναι το εξής:
Εκεί που κάθεσαι όμορφα – όμορφα στις κερκίδες ενός
μικρού και συμπαθητικού (σίγουρα θα σου θυμίζει αυτό που έπαιζες όταν ακόμα
ήσουν στο χάισκουλ) γυμναστηρίου στην παγκοσμίως άγνωστη πόλη του Βόλου, και
βλέπεις τον αγώνα όπου μετέχει το ταλέντο που ήρθες να δεις, συμπληρώνοντας πού και πού τις σημειώσεις σου…
να σε πλησιάσουν απειλητικά μερικοί γηγενείς
Μάο-Μάο, και να αρχίσουν να σου βάζουν τις φωνές σε μια ακατανόητη σε σένα γλώσσα.
Και εντάξει, δε σε αναγνωρίσανε, πέρασαν εξάλλου τόσα
χρόνια, αλλά, σίριουσλι, τι διάολο μπορεί να έκανες και θύμωσαν τόσο μαζί σου, έτοιμοι
μάλιστα να σε τουλουμιάσουν;
Πριν τα πράγματα γίνουν απειλητικά, κάποιος που σε ήξερε
παρεμβαίνει και εξηγεί στους Βουσμάνους ότι δεν είσαι αυτός που νομίζουν (έτσι
εξηγείται, σκέφτεσαι ανακουφισμένος, με πέρασαν για άλλον) αλλά ο «πρόεδρος»
των διάσημων Σέλτικς.
Οι Κάφροι όμως δεν απομακρύνονται, ούτε (αλλοίμονο)
αισθάνονται κάποια ανάγκη να σου ζητήσουν συγγνώμη. Αλλιώς τι Μάο - Μάο θα ήταν;
Συνεχίζουν λοιπόν να σε βρίζουν και να σου φωνάζουν (αυτή
τη φορά με διαφορετικό, κοροϊδευτικό, ύφος): «Λέικερς, Λέικερς»!
Τί σκέφτεσαι;
Τι κάνεις;
Γελάς;
Κλαις;
Ρωτάς να μάθεις τι ζόρι τραβάνε όλοι αυτοί;
Απορείς γιατί και όλοι οι άλλοι γύρω σου γελάν;
Δεν ρωτάς γιατί φοβάσαι την απάντηση;
Ποιος να ξέρει, άβυσσος η ψυχή του τέως αστέρα του NBA και νυν
«προέδρου» ίσως της πιο σπουδαίας και ιστορικής ομάδας του μπάσκετ παγκοσμίως.
Προσωπικά θα στοιχημάτιζα ότι έχω και δεν έχω, ότι δεν
υπάρχει ούτε μια στο δισεκατομμύριο ο άνθρωπος αυτός να ξεχάσει την εξωτική και
αναξιοπαθούσα βεβαίως βεβαίως χώρα μας, και την βολιώτικη φιλοξενία.
Και μακάρι να έχει την οξύνοια και την αίσθηση του
χιούμορ ούτως ώστε γρήγορα να κατάλαβε πού βρέθηκε, τι συνέβη, και να γέλασε με την καρδιά του.
Όπως και όλοι εμείς όταν διαβάσαμε την απίστευτη για
άλλες χώρες αλλά πιστευτότατη για μας αυτήν είδηση.
Αλλιώς θα μείνει με την απορία.
Δε βαριέσαι όμως, ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο
Αμερικανάκι θα είναι που λοιδορούμε… εμείς θα συνεχίσουμε το πάσης φύσεως βιολί
μας ακάθεκτοι, όπως πάντα!
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει κλπ κλπ.
Το’ πε και ο Τέρενς Κουίκ…
Για την ιστορία και προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν
ο κος Έιντζ το έμαθε (ή κι αν το έμαθε αν μπόρεσε ο νους του να το συλλάβει), ο
λόγος που έγινε θύμα «πεσίματος» από τους συμπατριώτες μας «μπασκετόφιλους» ήταν
ότι «νόμιζαν» ότι επρόκειτο για … παράγοντα της αντίπαλης (εκείνη την ημέρα) ομάδας,
που τον κατηγόρησαν ότι είχε «δώσει» προηγούμενο παιχνίδι της ομάδας του στον ΟΦΗ
(«ofi»
αμερικανιστί).
Πιάσε το αυγό και κούρευτο δηλαδή…
Τουλάχιστον όμως θα ‘χει να λέει ότι περνιέται για
ΕΛ-ληνας.
Κάτι δεν είναι κι αυτό;
Σαμ στόρυ που θα’ λεγε και ο Αλέξης, ε;
Δεν μπορείτε να πείτε!
Ο Παραβάτης
Και επειδή μας πήραν χαμπάρι κι' οι ξένοι, δείτε κι αυτό:
Και ιδού το περί ου ο λόγος ταλέντο... Ελληνάκι είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου