Φταίει η τρόικα;

Αναμένουμε πάλι την τρόικα και βλέπουμε  μια μονότονη επανάληψη των σεναρίων που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Το έργο έχει καταντήσει κουραστικό.

Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.  Και αδιέξοδη.

Δεν νομίζω να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να ελπίζει ότι μ’  αυτή την πολιτική υπάρχει ελπίδα.

Δεν  υπάρχει. Να είμαστε ειλικρινείς.

Πολύ φοβούμαι ότι  όλα μετατίθενται  για μετά τις γερμανικές εκλογές.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι πλέον ίδια.

Η καταστροφική λύση της Κύπρου άλλαξε, εκ βάθρων, τα δεδομένα.

Δεν έχει τόσο σημασία τί λέει ο «λαγός» του Σόϊμπλε, αυτός ο ανεκδιήγητος Νταϊσελμπλούμ (η χώρα του οποίου νομιμοποίησε τους παιδόφιλους), όσο ότι η άποψη περί bail-in  αρχίζει και παγιώνεται στην Ευρωζώνη.

Αυτό δεν προκαλεί ρίγη μόνο στον Νότο, αλλά ενισχύει την ανασφάλεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και τις συνέπειες θα τις υποστούν ακόμα και οι θεματοφύλακες της λιτότητας.

Η δεύτερη, εστία  κινδύνου είναι η Ιταλία. Η παρατεταμένη ακυβερνησία συσσωρεύει  εκρηκτικό μάγμα.

Η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για να …σωθεί ή να εγκαταληφθεί στην τύχη της γιατί μπορεί να παρασύρει το σύνολον της ευρωζώνης.

Και στην Ιταλία δύσκολα το δίδυμο Μέρκελ-Σόϊμπλε θα εφαρμόσει τις γνωστές πρακτικές.

Χώρια που και ο Ντράγκι, είναι Ιταλός. Άρα, η «μητέρα όλων των μαχών» εκεί θα δοθεί.

Και το μέλλον της ευρωζώνης εκεί θα κριθεί.

Όλα τ’ άλλα αποτελούσαν προεόρτια.

Το τρίτο είναι ότι αυτή η παρατεταμένη λιτότητα έχει προκαλέσει έκρηξη ανεργίας στην Ευρώπη, η οποία κατά τη γνώμη των περισσοτέρων δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη. Για να βελτιωθεί μάλιστα, έστω και ελαφρώς η κατάσταση, θα απαιτηθούν ρυθμοί ανάπτυξης, που αυτή τη στιγμή φαίνονται εξωπραγματικοί.

Με τέτοια ανεργία δεν ενισχύονται μόνον τα άκρα, αλλά διαλύεται ο κοινωνικός ιστός με αποτέλεσμα οι κοινωνικές συγκρούσεις να θεωρούνται περίπου αναπόφευκτες.

Με άλλα λόγια, η Ευρώπη επιστρέφει δεκαετίες πίσω, χωρίς ορατό σχέδιο εξόδου.

Επειδή, σχεδόν, οι  περισσότεροι  συμφωνούμε να γράφουμε και να μιλάμε εναντίον της τρόικας,  θα ήθελα να μεταφέρω τη συζήτηση σ’ ένα άλλο επίπεδο.

Εντάξει, το πρόγραμμα  της τρόικας είναι ανεδαφικό, όμως:

Φταίει η τρόικα, που εδώ και ένα χρόνο ο αρμόδιος υπουργός δεν μπορεί να καταρτίσει ένα  σοβαρό σχέδιο για το δημόσιο;

Φταίει η τρόικα, που δεν μπορούμε να διώξουμε τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους;

Φταίει η τρόικα που το σχέδιο «Αθηνά», για την αναδιοργάνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καταποντίζεται από τα  μικροκομματικά και συντεχνιακά αιτήματα;

Φταίει η τρόικα, που το Υπουργείο Ανάπτυξης δεν κάνει τίποτα άλλο παρά  μεγαλόστομες  εξαγγελίες;

Φταίει η τρόικα που το Υπουργείο Οικονομικών εξαντλεί την δραστηριότητά του αναζητώντας έσοδα από τα γνωστά «υποζύγια», που πληρώνουν πάντα;

Φταίει η τρόικα, που ενώ συζητάμε συρρίκνωση του δημοσίου, κάποιοι αναγγέλλουν ανασύσταση γραμματείας, που είχε ήδη καταργηθεί;

Φταίει η τρόικα, που οι αποκρατικοποιήσεις εξαντλούνται σε περιφερειακά θέματα επειδή κανένας δεν τολμάει να αγγίζει τον βασικό πυρήνα;

Φταίει η τρόικα που ο μεν Βενιζέλος δεν μπορεί να καταστείλει το άγχος του για  μεγαλύτερη  συμμετοχή  στην εξουσία, ο δε Κουβέλης να υπερβεί τις αγκυλώσεις του κόμματος του;

Φταίει η τρόικα που, μια ολόκληρη χώρα, δείχνει ανίκανη  να αναθέσει σε 10 σοβαρούς ανθρώπους την  επεξεργασία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης, που δεν θα μπορεί να αρνηθεί κανένας και την οποία, στη συνέχεια, θα υιοθετήσουμε ως εθνική στρατηγική;

Μετά τα τελευταία γεγονότα στην Κύπρο, δεν καταρρακώθηκε μόνο κάθε έννοια αλληλεγγύης, αλλά κυρίως απομυθοποιήθηκαν …μύθοι που κάποιοι επιμελώς καλλιεργούσαν για να λαϊκίζουν ασύστολα.

Βρισκόμαστε σε κρίσιμο σταυροδρόμι. 

Ο κόσμος έχει, προ πολλού, ξεπεράσει τα όρια και της αντοχής και της υπομονής του. Ας μην το υποτιμούμε αυτό.

Δεν μπορεί, πλέον,  να ανεχθεί την κοροϊδία από κανέναν. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αλλά  για το σύνολον των παραγόντων του δημοσίου βίου της χώρας.

Επειδή, λοιπόν, σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός  και η χώρα έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα, δεν μπορούμε να πορευόμαστε είτε αναμένοντας κάποιον ….από μηχανής θεό ή «…προσμένοντας κάποιο θαύμα» ή τέλος εκλιπαρώντας για την μεγαλοθυμία των ….εταίρων μας.

Πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας.

Τη λύση οφείλουμε να τη βρούμε εμείς.  

Μην την περιμένουμε από την  τρόκα….

Δεν είμαι βέβαιος αν θέλει, ούτε αν έχει λύση…

Κώστας Ροδινός

Antinews