Αλίμονο σ΄ εμάς τις ... χορεύτριες!

Σήμερα το πρωί βρέθηκα, στα πλαίσια μιας κοινωνικής εκδήλωσης, με τη ξαδέρφη μου τη Debby, και εκεί που μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, η συζήτηση έφτασε στο πως και γιατί νηστεύει, οπότε αφού μου ανέπτυξε τους λόγους (βαθιά πίστη, παράδοση, κλπ), μου εξιστόρησε μια τραγική ιστορία για την  περιπέτεια υγείας που περνάει ο αγαπημένος της βαφτισιμιός. 

Ενώ λοιπόν αυτός έκανε αμέριμνος ποδηλασία, κάποιος ασυνείδητος οδηγός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, τον χτύπησε, και τον εγκατέλειψε στη τύχη του, με αποτέλεσμα το παιδί να υποστεί σοβαρές βλάβες, και να βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο σε κέντρο αποκατάστασης και αποθεραπείας, με την κατάσταση της υγείας του να βελτιώνεται αργά αλλά σταθερά (ευτυχώς).

Μου έλεγε λοιπόν η ξαδέρφη μου πόσο πολύ την βοηθάει η πίστη της στον Θεό για να αντιμετωπίζει αυτό το τραγικό γεγονός.

Η καθημερινή της προσευχή στον Θεό (των Χριστιανών Ορθοδόξων βεβαίως, και όχι τον άλλο των Καθολικών), την κάνει δυνατή, έτσι ώστε να αντλεί δύναμη για να παρέχει συμπόνια και κουράγιο στους γονείς του παιδιού, και να ελπίζει ότι τελικά ο βαφτισιμιός της θα γίνει καλά, και πως όλη αυτή η δοκιμασία που του έβαλε ο καλός και ακριβοδίκαιος Θεούλης θα λάβει επιτέλους αίσιο τέλος για όλους τους εμπλεκόμενους. 

Για τους γιατρούς ούτε κουβέντα!

Πόσο μα πόσο πολύ την ζήλεψα!

Κυρίως για το γεγονός ότι πραγματικά πιστεύει σε έναν σοφό και καλό Θεό πατερούλη (προφανώς λευκό και με λευκή γενειάδα) που μας παρατηρεί από ψηλά, και που παρεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων, τους δοκιμάζει, τους τεστάρει, τους υποβάλλει δηλαδή σε τεστ ψυχικής κα πνευματικής (και σωματικής) κόπωσης,  και ανάλογα με τη συνολική στάση του καθενός, άλλους τους επιβραβεύει στέλνοντας τους στον παράδεισο, και άλλους τους τιμωρεί πετώντας τους στη κόλαση.

Βέβαια, το γεγονός ότι η εξαδέλφη μου εκτός από ευλαβής είναι και μπουζουκόβια, δυσκολεύει κάπως την «εξίσωση», αφού στον παράδεισο κυριαρχεί η άρπα, ενώ στην κόλαση βασιλεύει η Βανδή και ο Γονίδης! Οπότε;

Τέλος πάντων, σκεφτόμουν πόσο πιο εύκολα θα αντιμετώπιζα κι εγώ τη ζωή εν γένει, αν πίστευα σε κάποιον παρεμβατικό Θεό, είτε αυτός ήταν ο Θεός των Ορθοδόξων, των Καθολικών, ή τον Αλλάχ, τον Ιεχωβά, τους δώδεκα Θεούς του Ολύμπου, και πάει λέγοντας.

Έλα όμως που τα διαβάσματα μου, και η ανατροφή μου σ΄ένα αριστερίζον  οικογενειακό περιβάλλον, με έριξαν στον αγνωστικισμό και σε μια συνεχή προσωπική μάχη συμβιβασμού με την ιδέα ότι ζούμε λόγω της τυχαίας και αυθόρμητης δημιουργίας του σύμπαντος, όπως υποστηρίζει ο Βρετανός αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ, ή και η βιολογία, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός εκτός ίσως από την αναπαραγωγή του είδους.

Δηλαδή στο δίλημμα για το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, εγώ πιστεύω  πως η κότα είναι απλώς το μέσο διαιώνισης του αυγού…

Είμαι λάθος;

Sensei Angie Yoko