Πίσσα και πούπουλα στους δημοσίους υπαλλήλους….

Έχω πραγματικά βαρεθεί όλο αυτό το τελευταίο διάστημα να ακούω παντού υπέρμαχους του ιδιωτικού τομέα να κατηγορούν τους δημοσίους υπαλλήλους, διότι ξαφνικά απαξάπαντες ανακαλύψαμε ότι για όλα τα δεινά, για την κρίση, για την ύφεση, για την ανεργία… αυτοί φταίνε.

Και πως αν τους κρεμάσουμε ανάποδα, αν απολυθούν οι μισοί, όλα θα γίνουν και πάλι μερβεγιέ, και θα παίζουμε μήλα στους αγρούς… παρέα με την Νόρα Βαλσάμη.

Άσχετα αν η κάθε οικογένεια διαθέτει και από ένα δημόσιο υπάλληλο, χωμένο κάπου, και άσχετα αν μέχρι πρότινος το 80% των Ελλήνων έγλυφαν κάποιον πολιτευτή για να βολευτούν κι αυτοί κάπου.

Για να θυμηθούμε μερικά απλά πράγματα, η παγκόσμια κρίση ξεκίνησε το 2007 περίπου, από την Αμερική, και από τα στεγαστικά δάνεια, τα οποία συμπαρέσυραν τις τράπεζες και τα funds, που είχαν πέσει με τα μούτρα στα τοξικά επενδυτικά κλπ προϊόντα, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ακόμη και η περίφημη Lehman Bros.

Στη συνέχεια, και λόγω της παγκοσμιοποίησης (ειδικά στον τραπεζικό τομέα), η κρίση πέρασε και στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να γίνει ταμείο, και μεταξύ άλλων, να φανεί και η δική μας γύμνια, αφού όλη η ντεμέκ ευμάρεια, όλος ο κιτσάτος πλούτος, στην ουσία ήταν μια ακόμη φούσκα, που στηρίζονταν στα δανεικά (και αγύριστα).

Η Αμερική μπόρεσε να ελέγξει την δική της κατάσταση λόγω δυνατότητας εκτύπωσης χρήματος και ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά η ευρωζώνη όχι, διότι βασίζεται στην γερμανική αντίληψη περί ιερής αγελάδας του σταθερού ευρώ, και της πάση θυσίας αποφυγής του μεγάλου εφιάλτη του Βερολίνου, δηλαδή του πληθωρισμού.

Συνεπώς η κρίση δεν οφείλεται στο ελληνικό δημόσιο, αλλά αλλού.

Το ελληνικό δημόσιο είναι απλά μια ακόμη από τις πολλές χάσκουσες πληγές της σύγχρονης Ελλάδας.

Και για να το κάνω πιο σαφές, ακόμη και στην σημίτεια εποχή τής πλασματικής ευημερίας μας, των Κοχίμπας και των Καγιέν, η Ελλάδα είχε δημοσίους υπαλλήλους, και μάλιστα πιο πολλούς από ότι σήμερα.

Είτε αυτοί έμπαιναν μέσω ΑΣΕΠ, είτε μέσω τηλεφωνήματος.

Οπότε, αν έφταιγαν αυτοί, πως και ζούσαμε πλουσιοπάροχα όλοι;

Άρα, η κρίση, και οι αλγεινές συνέπειές της δεν οφείλονται στον πανάθλιο και δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα μας, αλλά στα δανεικά με τα οποία πορεύονταν η Ελλάδα, που έφτασε σε σημείο να μην παράγει ούτε καρφίτσες, αλλά ούτε και φελλούς για τα μπουκάλια κρασιού (τους οποίους εισήγαγε από την Βουλγαρία).

Σήμερα λοιπόν, ο κάθε πικραμένος, ο κάθε αγανακτισμένος, όποιος δηλαδή δεν του κάθισε το όνειρο του να γίνει Ωνάσης μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, τα έβαλε με τους δημοσίους υπαλλήλους, και συντασσόμενος με την ανίδεη τρόικα, ζητάει την κεφαλή τους επί πίνακι (άσχετα αν από την άλλη όλη μέρα βρίζει το μνημόνιο, την κατοχή, και την … τρόικα).

Και αμολύθηκαν επ αυτού οι «αδιάφθοροι» ελεγκτές δημόσιας διοίκησης, αυτοί που τόσα χρόνια ήταν εξαφανισμένοι (όντας δημόσιοι υπάλληλοι) και ψάχνουν να ανακαλύψουν τη πυρίτιδα! Ήτοι τους κοπανατζήδες!

Ναι αλλά, ποιος από όλους τους οργισμένους κήνσορες δεν γνωρίζει ότι αν το δημόσιό μας είναι μια φορά ανίκανο, ο ιδιωτικός τομέας είναι άλλο τόσο και παραπάνω;

Στην Ελλάδα, ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτό που πολύ σωστά είχε περιγράψει κάποτε η ΕΟ 17 Ν, μιλώντας για την ΛΜΑΤ (Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη).

Μιλάμε για έναν τομέα βασικά κρατικοδίαιτο.

Και βασισμένο στην κομπίνα και στην γρηγοράδα.

Σε όλα του τα επίπεδα.

Όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές, εργολάβοι, βιομήχανοι, κλπ βασίζονταν στα κρατικά συμβόλαια, και στα δημόσια έργα για να γίνουν κάποιοι.

Το ίδιο και οι εκδότες και οι καναλάρχες, που μόνο στην Ελλάδα, ήταν και είναι παράλληλα και μεγαλοεργολάβοι.

Τα ΜΜΕ τους είναι απλά το εκβιαστικό μέσο προς την εκάστοτε κυβέρνηση για να τους δίνει έργα.

Όσον αφορά στον μικρομεσαίο ιδιώτη επιχειρηματία, καταστηματάρχη, ταξιτζή, κλπ ποιος δεν αναγνωρίζει ότι το 50-60% του τζίρου του οφείλονταν στους πελάτες του υπερτροφικού δημόσιου τομέα μας;

Και αυτό αποδεικνύεται με τα ότι μόλις τσεκουριάστηκαν οι μισθοί των Δ.Υ. έπεσε κατακόρυφα και η κατανάλωση, και γεμίσαμε από λουκέτα.

Και εν πάση περιπτώσει, αγχωνόμαστε με την τεράστια ανεργία, και καλά κάνουμε, αλλά από την άλλη θέλουμε να την διογκώσουμε απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους.

Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω αυτό το σκεπτικό, διότι κατά βάθος (αν και δεν είμαι οικονομολόγος) πιστεύω στον Κέυνς, που είχε πει ότι σε περιόδους κραχ, το δημόσιο θα πρέπει α προσλαμβάνει, και να ξεκινάει έργα, έστω και άχρηστα, προκειμένου να αυξηθεί η απασχόληση, και άρα η κατανάλωση, κλπ.

Αυτό ακριβώς έκανε κάποτε ο Ρούζβελτ στο Αμέρικα (Νιου Ντιλ), και ορθοπόδησε η διαλυμένη τότε οικονομικά χώρα.

Τέλος πάντων.

Όσον αφορά στον μύθο του έντιμου ιδιωτικού τομέα, και των αυτοδημιούργητων βιοπαλαιστών, η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική.

Παράγγειλα και εγκατέστησα τέντα στο μπαλκόνι, έναντι €1.000 ευρώ, αλλά την απόδειξη ακόμη την περιμένω.

Άλλαξα λεκάνη στη τουαλέτα, και πλήρωσα υδραυλική εργασία €70, αλλά ο βιοπαλαιστής μάστορας δεν είχε το μπλοκάκι μαζί του, και θα μού την έφερνε την απόδειξη … την επομένη.

Έκανα μετακόμιση, και πλήρωσα, €1.500 αλλά και αυτός ο καημένος είχε ξεχάσει το μπλοκάκι στο αμάξι, θα κατέβαινε να το φέρει, και μην τον είδατε.

Πήγα σε οδοντίατρο να βάλω θήκη, το κόστος ήταν €400, αλλά χωρίς απόδειξη €300…

Και πάει λέγοντας.

Είμαι υπερβολικός;

Λέω ψέματα;

Όπως νομίζει ο καθένας.

Άλλωστε δημοκρατία έχουμε, και μπορούμε να λέμε ότι μας κατέβει…

Strange Attractor