Περί υπουργών…

Είναι γνωστό ότι υπουργοί σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει μέχρι και σύζυγοι γυναικών που φλέρταραν πρωθυπουργοί. Και δεν ήταν και οι χειρότερες περιπτώσεις.

Γιατί υπήρξαν και υπουργοί που χρίστηκαν υπουργοί επειδή είχαν τα λεφτά να κάνουν ακριβά δώρα σε συζύγους πρωθυπουργών. 

Σας μπερδεύω;

Ξανασκεφθείτε το και θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Ανάμεσα στον έρωτα και το χρήμα, καλύτερο είναι να σε παρασύρει ο έρωτας.

Εκτός αν ξαφνιαστήκατε επειδή πιστεύετε πως κυβερνητικά πόστα σε αυτή τη χώρα αναλαμβάνουν οι καλύτεροι βουλευτές-οι καλύτεροι πολιτικοί.

Λάθος…

Πάρτε το σημερινό υπουργικό συμβούλιο.

Ο ένας έγινε υπουργός επειδή «ο Πρόεδρος του είχε προσωπική υποχρέωση» καθότι «τον στήριξε τα πέτρινα χρόνια», ο άλλος γιατί είναι «κολλητός» αρχηγού της συγκυβέρνησης, ο τρίτος γιατί έχει «καλές σχέσεις» με κανάλια και επιχειρηματίες. Και μετά έχουμε τα παζάρια για τους αναπληρωτές και τους υφυπουργούς.

Ο ένας μπήκε αναπληρωτής για να μην αισθανθεί παντοδύναμος ο υπουργός «και πάρει ο κώλος του αέρα» και ο άλλος έγινε υφυπουργός γιατί στην περιφέρειά του είχε ισχυρό έρεισμα ο Καμμένος και κάπως έπρεπε να συγκρατήσουν τους Δεξιούς ψηφοφόρους.

Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες περιπτώσεις γιατί αν γράψω αναλυτικά τις «ιστορίες υπουργικής τρέλας» δεν μου αρκεί όλη η πρώτη σελίδα του protagon.

Βεβαίως, σε όλα τα σχήματα διεισδύουν πάντα και δυο-τρεις καλοί υπουργοί – άνθρωποι δηλαδή που έχουν γνώση του τομέα που αναλαμβάνουν, εργατικοί και αποτελεσματικοί.

Θα πρέπει να επιβιώσουν όμως ανάμεσα στους γελωτοποιούς του Προέδρου, τους γητευτές της κομματικής βάσης, τους λαϊκιστές, τους μιζαδόρους και τους τεμπέληδες. Πώς θα σπάσει, λοιπόν, αυτός ο φαύλος κύκλος που συσσωρεύει συνεχώς προβλήματα στη χώρα;

Η πρότασή μου είναι απλή.

Με ένα υπουργικό συμβούλιο τριάντα (αριθμός:30) προσώπων, το καθένα εκ των οποίων θα αναλάβει έναν τομέα ευθύνης. Νοσοκομεία – Φάρμακα – Πανεπιστήμια – Σχολεία – Φυλακές – Αστυνομία – Στρατός – Ασφαλιστικό – Μετανάστες- Φορολογία – Τουρισμός – Αθλητισμός – Κτηνοτροφία – Γεωργία - Αλιεία – Ναυτιλία – Μεταφορές - κοκ.

Οι τίτλοι των υπουργείων πρέπει να είναι τόσο ξεκάθαροι που δεν θα αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας για τις αρμοδιότητές τους.

Και, βέβαια, από τη στιγμή που δεν θα υπάρχουν αναπληρωτές και υφυπουργοί, δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα μετακύλισης της ευθύνης.

Γιατί τώρα αν ρωτήσεις τους επτά αναπληρωτές «τι κάνουν;», θα σου πουν «τίποτα, γιατί δεν με αφήνει ο υπουργός» κι αν ρωτήσεις τους 16 υφυπουργούς «πώς περνάνε;» θα σου πουν «καλά» γιατί δεν έχουν σκοτούρες και αρμοδιότητες (όλοι τους, πάντως, έχουν λιμουζίνες, γραφεία -πολλές φορές και δύο και τρία διαφορετικά- ταξίδια, έξοδα παράστασης, γραμματείς, συμβούλους, σωματοφύλακες, ψηφοφόρους).

Άσε που θα βρεις αρκετούς ανάμεσα στους 17 υπουργούς που θα δικαιολογήσουν την απραξία τους λέγοντας ή ότι τους υπονομεύουν οι υφυπουργοί τους ή ότι οι αρμοδιότητές τους συγχέονται με τις αρμοδιότητες του απέναντι υπουργείου.

Και πώς να είναι αλλιώς αν το ένα υπουργείο είναι Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (όχι παίζουμε) και το άλλο είναι Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη (εδώ και παίζουμε και τρέχουμε).

Ο ένας υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματά σου και ο άλλος σε προστατεύει ως πολίτη (τόσο κενό βερμπαλισμό δεν θα συναντήσεις ούτε στα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων).

Η λύση, λοιπόν, κατ’ εμέ, είναι: Τριάντα μικροί κυβερνήτες που αναλαμβάνουν ο καθένας τους έναν τομέα και έχουν προθεσμία έναν μήνα να πουν τι θα κάνουν και έναν χρόνο για να το κάνουν.

Γιατί τόσος είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να κάνεις κάτι.

Οι τετραετίες και οι οκταετίες είναι ο πολιτικός χρόνος που ζητούν άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να παράγουν.
Ξέρω ότι η πρότασή μου δεν είναι δημοφιλής.

Αντιθέτως, πάει κόντρα στο στερεότυπο περί μικρού και ευέλικτου υπουργικού σχήματος που πιπιλίζει η δημοσιογραφική πιάτσα, τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Και που πανηγυρίζει όταν τις προκύψει υπουργικό συμβούλιο κάτω των 15 ατόμων (με δέκα αναπληρωτές και 20 υφυπουργούς)!

Τώρα, βέβαια, το μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα είναι αυτοί οι «τριάντα».

Στο δικό μου μυαλό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Θα είναι άνθρωποι που γνωρίζουν καλά το αντικείμενό τους -όχι μόνο στα βιβλία αλλά και στην πράξη- που θα έχουν δουλέψει στη ζωή τους -όχι μόνο στην εταιρία του μπαμπά τους- και θα είναι γνωστοί για την εργατικότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους.

Κατά την προτίμησή μου, επίσης, αυτοί οι «τριάντα» δεν θα πρέπει να είναι βουλευτές.

Άλλωστε, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να υπάρξει σαφής διαχωρισμός της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.

Μέχρι αυτό να γίνει, τίποτα δεν απαγορεύει στους τρεις αρχηγούς που συγκυβερνάνε να το κάνουν από τώρα.

Δεν θα το κάνουν.

Γιατί τα κόμματα που γεννήθηκαν για να μας κυβερνήσουν (!) έλκονται από το παρελθόν που πολεμούν.
«Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Σταύρος Θεοδωράκης

Protagon