Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Από τότε που πρωτοάρχισα να καταλαβαίνω πέντε πράγματα, και να γεμίζω με απορίες επί παντός του επιστητού, υπήρχε μία που ήταν δευτερεύουσας σημασίας μεν, αλλά με απασχολούσε δε.

Είχε να κάνει με την ανεξήγητη σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού, που χαρακτηρίζει τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, όταν πρόκειται για τις κρίσεις των προαγωγών των στελεχών τους.

Μιλάμε για κανονική σφαγή, όπου θυσιάζονται … στο κενό πάμπολλοι (άξιοι κατά τα άλλα) αξιωματικοί, προκειμένου να προαχθεί ένας νεότερός τους.

Η όλη αυτή διαδικασία μου φαίνονταν παράλογη.

Και μάλλον είναι.

Και ακόμη απορώ που την συνεχίζουμε.

Δηλαδή, για να το καταλάβω, οι Ισραηλινοί είναι μακάκες που έχουν στρατηγούς τριάντα χρονών;

Προαχθέντες βάσει ικανοτήτων και όχι επετηρίδας;

Ο στρατός τους δεν είναι αξιόμαχος;

Γιατί σώνει και καλά θα πρέπει ένας 45άρης ή 50άρης να αποστρατεύεται, για να τον υπερκεράσει κάποιος σε βαθμό;

Την ίδια απορία είχα σχετικά και με τις κρίσεις προαγωγών στο δημόσιο.

Όπου για να αναλάβει κάποιος θέση ευθύνης ως προϊστάμενος (τμηματάρχης, δ/ντής, κλπ) θα πρέπει να έχει ήδη εξαντλήσει 25 και βάλε χρόνια στην υπηρεσία.

Τις περισσότερες φορές, διευθυντές γίνονται κάποιοι που έχουν ένα ή δυο ακόμη χρόνια για να συνταξιοδοτηθούν.

Η κοινή λογική λέει ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι είναι απίθανο να έχουν όρεξη για δουλειά, και για προσφορά, αφού ήδη είναι κουρασμένοι, βαρεμένοι, και κυριολεκτικά καμένα χαρτιά.

Και όμως…

Αν το παραπάνω κριτήριο προαγωγής το συνδυάσουμε και με την κομματοκρατία, καταλαβαίνει ο κάθε νοήμων τι ακριβώς πταίει για την κακοδαιμονία του δημόσιου τομέα μας.

Θυμάμαι μια συζήτηση δημοσίων υπαλλήλων στην οποία ήμουν παρών, όπου ένας τριαντάρης με μεταπτυχιακό (ας τον πούμε Γιώργο) έλεγε με πάθος  στον αυστηρό διευθυντή του (απόφοιτου γυμνασίου) ότι στον ιδιωτικό τομέα, οι πολυεθνικές κλπ όταν θέλουν μάνατζερ και διευθυντές, βάζουν αγγελίες για πτυχιούχους έως και 35 ετών. Το δημόσιο όμως κάνει το αντίθετο, έλεγε…

Η απάντηση του διευθυντή ήταν κάθετη, και η αναμενόμενη: «Ναι αλλά αν ήμασταν τώρα στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα τολμούσες να μου μιλάς έτσι…».

Οπότε πετάγεται και ένας τρίτος και λέει το αμίμητο: «Ναι αλλά αν ήμασταν στον ιδιωτικό τομέα, ο Γιώργος θα’ ταν διευθυντής και όχι εσείς…»!

Και έτσι είναι.

Τα γράφω όλα αυτά διότι ακούω ότι ετοιμάζονται επιτέλους ρηξικέλευθες αλλαγές στο σύστημα προαγωγών του δημοσίου.

Όπου δεν θα παίζει ρόλο η αρχαιότητα αλλά τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα.

Επιτέλους… αν και.

Το «αν και» έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα πλέον, και έχω πολύ πιο πλούσιες εμπειρίες και παραστάσεις από την εποχή που ήμουν πιο νέος και πιο ενθουσιώδης.

Διότι στο ενδιάμεσο είδα πράγματα και θάματα.

Και δυστυχώς, όπως έγραψα ουκ ολίγες φορές, καλά τα τυπικά προσόντα αλλά δυστυχώς δεν κάνουν την διαφορά.

Άλλα πράγματα είναι αυτά που μετράνε, και άλλα κριτήρια είναι αυτά που κάνουν τον ένα δημόσιο υπάλληλο καλό, και τον άλλο νεκρό βάρος (που τον πληρώνουμε όλοι μας).

Για παράδειγμα, σε μια δημόσια υπηρεσία που γνωρίζω αρκετά καλά, υπάρχουν αρκετοί πτυχιούχοι, και πολλοί εξ αυτών με μεταπτυχιακά.

Ποιοι είναι οι καλύτεροι (ως υπάλληλοι);

Κάποιοι που απλά έχουν ένα μόνο πτυχίο.

Κι αυτό λόγω χαρακτήρα.

Οι υπόλοιποι μαστερούχοι και διδάκτορες… να’ χαμε να λέγαμε!

Δυο τρεις μάλιστα, που αποφοίτησαν και από την υπερτιμημένη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης είναι όπως θα’ λεγε και ο Καραϊσκάκης «για τον μπούτζον»! Κυριολεκτικά.

Οπότε;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Αλλά τα λέμε για να τα λέμε.

Και ειδικά εγώ, τα γράφω  για να ξεδίνω….

Strange Attractor