Το «ιδιώνυμο», και η αντιστροφή των επιχειρημάτων.

Κάτι που είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικό (αλλά και εκνευριστικό - ανάλογα τη διάθεση και την οπτική γωνία του καθενός) είναι η ευκολία με την οποία οι πάσης φύσεως εκφέροντες δημόσιο λόγο χρησιμοποιούν έννοιες τις οποίες δεν κατανοούν πλήρως, και ενώ είναι εύκολο να ρωτήσουν και να μάθουν, αυτό το κρίνουν ως μια περιττή λεπτομέρεια.

Εξίσου διασκεδαστικό είναι και αυτό που ονομάζω «αντιστροφή επιχειρημάτων». Πρόκειται πολύ απλά για την εύκολη υιοθέτηση επιχειρημάτων του αντιπάλου μου σε παλιότερο στάδιο εναντίον του ίδιου, την ίδια στιγμή που κι αυτός κάνει το ίδιο, χωρίς ενδεχομένως κανείς μας να συνειδητοποιεί τη γελοιότητα του πράγματος.

Ή πολύ απλά επειδή ουδείς εκ των δύο έχει επαρκή μνήμη (ή τσίπα).

Αν δεν το κατάλαβες ήδη ψαγμένε αναγνώστη μου, αναφέρομαι στο περιβόητο πια ζήτημα του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου που υποτίθεται ότι θα θεσπίσει κάποιο/α ιδιώνυμο αδίκημα/τα – κάτι δηλαδή εξ’ ορισμού «κακό».

Κι όμως, ιδιώνυμα αδικήματα υφίστανται ήδη χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται γι’ αυτό. Παράδειγμα: Ο βιασμός, που συνίσταται σε συνδυασμό δύο πραγμάτων, της παράνομης βίας (πλημμέλημα,  και μάλιστα από τα σχετικώς ελαφρά) και της γενετήσιας πράξης, η οποία δεν είναι καν παράνομη.

Αν δεν είχε θεσπιστεί το ιδιώνυμο της συγκεκριμένης πράξης, οι βιαστές θα έτρωγαν μερικούς μήνες, θα τους πλήρωναν, κι όλα μέλι-γάλα.

Γιατί το ιδιώνυμο είναι αυτό ακριβώς: Η τυποποίηση ως έγκλημα (ή ως επιβαρυντική περίπτωση εγκλήματος) πράξεων που διαφορετικά ή δε θα ήταν ποινικά κολάσιμες ή θα ήταν υπερβολικά ελαφρές.

Πρώτο ηθικό δίδαγμα: Ιδιώνυμα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Δεν τα ανακάλυψαν π.χ. ο Βενιζέλος και ο Μεταξάς τότε που καθιέρωσαν ως ιδιώνυμο το να είναι κανείς κομμουνιστής (και κάπως έτσι ξεκίνησε το κακό όνομα αυτής της νομικής ορολογίας στην καθομιλουμένη, αλλά περισσότερα γι’ αυτό αμέσως παρακάτω).

Δεύτερο ηθικό δίδαγμα: Δε συζητάμε για το αν πρέπει να υπάρχουν ιδιώνυμα (προφανώς πρέπει), αλλά για το ποιες συμπεριφορές πρέπει να τυποποιηθούν ως τέτοιες.

Παρακάτω τώρα.

Είπαμε ήδη πως το κακό όνομα του ιδιωνύμου το συντήρησε διαχρονικά στην Ελλάδα η λεγόμενη «αριστερά».

Πολύ φυσιολογικά, αφού μέχρι σχετικά πρόσφατα και συγκεκριμένα το 1974, ήταν το μόνιμο θύμα τέτοιων ιδιωνύμων.

Έμειναν τέτοια αντανακλαστικά στην πλευρά αυτή του πολιτικού φάσματος που όταν αρχές του ’90 αλλά και αργότερα θεσπίστηκαν «αντιτρομοκρατικοί νόμοι» με μία σειρά από ιδιώνυμα.

Π.χ. η συμμετοχή σε ανάλογη οργάνωση, διότι κανονικά η συμμετοχή σε οποιαδήποτε οργάνωση δεν είναι καν αδίκημα.

Τα αντανακλαστικά αυτά λοιπόν οδήγησαν σε μία σειρά επιχειρημάτων του στυλ ότι «καταπιέζεται το δικαίωμα έκφρασης», «ο νόμος είναι επαρκής, ας τον εφαρμόσουμε», «με νόμους δεν καταπολεμείται το φαινόμενο της τρομοκρατίας που είναι πολύ ευρύτερο», κλπ.

Σου θυμίζουν αναγνώστη μου κάτι όλα αυτά;

Μα αυτά δεν είναι ακριβώς τα επιχειρήματα της λεγόμενης «δεξιάς» κατά της ανάγκης θέσπισης αντιρατσιστικών ιδιωνύμων;

Και όχι μόνο αυτό.

Η σημερινή αριστερά δεν είναι αυτή που υιοθέτησε πλήρως τα επιχειρήματα της τότε δεξιάς περί ανάγκης να «εναρμονιστεί το δίκαιο με τα διεθνώς ισχύοντα», ή αλλιώς: να «αντιμετωπίσουμε ένα φαινόμενο που εσχάτως γιγαντώθηκε και απειλεί την κοινωνία»;

Τρίτο ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην είσαι δογματικός, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί να υιοθετήσεις τα επιχειρήματα των αντιπάλων σου εναντίον των ΔΙΚΩΝ σου πάγιων επιχειρημάτων.

Κάπου εδώ είναι η ώρα να τοποθετηθώ επί της ουσίας του θέματος.

Προσωπικά αντιπαθώ σφόδρα κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης της γνώμης.

Τονίζω το «γνώμης», διότι όταν πάμε σε πράξεις τότε αλλάζει το πράγμα.

Και δεν είναι το ίδιο μια πράξη που υπαγορεύεται από αντιπάθεια σε συγκεκριμένο άνθρωπο από μία άλλη που υπαγορεύεται από «ιδεολογικά» κίνητρα απολύτως αντίθετα με θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος και των ατομικών δικαιωμάτων του καθενός.

ΚΑΛΩΣ λοιπόν υπάρχουν αντιτρομοκρατικοί νόμοι.

ΚΑΛΩΣ καταργήθηκε το πανεπιστημιακό «άσυλο».

ΚΑΚΩΣ επιτρέπουμε ακόμα ανθρώπους με εγκληματική φύση να παριστάνουν τους πολιτικούς και να καθοδηγούν ρατσιστικές επιθέσεις σε αγνώστους ανθρώπους καλλιεργώντας το μίσος.

Τα υπόλοιπα είναι πολιτικοί (στην καλύτερη περίπτωση) ή επικοινωνιακοί (στη χειρότερη περίπτωση), πομφόλυγες θεμιτές μεν για όλους τους εμπλεκόμενους, αλλά που οφείλουν κάποια στιγμή να τελειώνουν για να γίνει και καμιά κανονική δουλειά της προκοπής που θα ωφελήσει τη χώρα.

Ας μην είμαστε όμως μηδενιστές.

Τέτοιου είδους διαφωνίες συμβαίνουν κάθε μέρα σε όλες τις χώρες με ανεπτυγμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και με ώριμη κουλτούρα συνεργασιών που αντιλαμβάνεται ότι η αντιπαράθεση είναι εξίσου κομμάτι του παιχνιδιού όσο και ο συμβιβασμός.

Ίσως η μεγαλύτερη προσφορά της νυν τρικομματικής κυβέρνησης να είναι αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή είναι τρικομματική.

Και ότι σιγά-σιγά, έστω και με παλινωδίες, έστω και με φτηνούς πολιτικαντισμούς, το πολιτικό μας σύστημα μαθαίνει να συνεργάζεται εναρμονιζόμενο, έστω και με το ζόρι, με όσα ισχύουν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Εκεί δηλαδή που οι διαφωνίες και οι διεργασίες γίνονται ΑΝΟΙΧΤΑ και ΔΗΜΟΣΙΑ και όχι πίσω από κλειστές πόρτες και υπογείως για να μη χαλάει η «συμπαγής» εικόνα του α’ ή του β’ «αυτοδύναμου» κόμματος και ηγέτη.

Ο Παραβάτης