Για να μη δούμε ποτέ ελληνικά … κρεματόρια.

«Θα τα βρούνε; Δεν θα τα βρούνε στο τέλος;» με ρώτησε φίλος, αναφερόμενος στην υποτιθέμενη κόντρα ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ με τη Νέα Δημοκρατία για το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Αυτή είναι η εντύπωση του κόσμου. Ότι θα τα βρούνε.

Γιατί διακυβεύονται πολλά περισσότερα από «λίγους παλιο-μετανάστες»…

Και φυσικά θα τα βρούνε, του απαντώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Το πιο πιθανό είναι μάλιστα η ιστορία να ξεχαστεί.

Εξάλλου, οι πιο «ψαγμένοι» γνωρίζουν καλά ότι ο «καυγάς» δεν αφορά την ουσία του πράγματος, για το αν δηλαδή η Ελλάδα χρειάζεται αντιρατσιστικό νόμο, όπως λένε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ή αν επαρκεί η υφιστάμενη νομοθεσία, όπως λέει η ΝΔ.

Παιγνίδι εντυπώσεων είναι, με δεδομένο το δημοσκοπικό αφανισμό ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που βλέπουν τη Χρυσή Αυγή να έχει καπαρώσει τη τρίτη θέση, με διαρκώς αυξητικές τάσεις.

Παιχνίδι εσωτερικών συσχετισμών είναι, επίσης, στους κόλπους της συγκυβέρνησης, καθώς Βενιζέλος και Κουβέλης (κυρίως ο πρώτος) θέλουν να δείξουν το μπόι τους στον Σαμαρά, αλλά και στους ψηφοφόρους τους, στους οποίους θέλουν να αποδείξουν ότι δεν είναι το δεκανίκι της ΝΔ και ότι μπορεί να έχουν λόγο στα πράγματα.

Εξάλλου το αντιρατσιστικό του κ. Ρουπακιώτη δεν έχει ελπίδες στην κάλπη του Κοινοβουλίου.

Οπότε προς τι η φασαρία;

Κι όμως θα έπρεπε να υπάρχει φασαρία, καθώς το φαινόμενο «ναζισμός» στην Ελλάδα δεν προέκυψε από μόνο του.

Μία ασήμαντη μειοψηφία ήταν παλιότερα, γραφική.

Μέχρι που ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γ. Α. Παπανδρέου έκανε τις πολιτικές του επιλογές και η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με τη λαίλαπα των μνημονίων.

Άρχισε να εκτρέφεται το φαινόμενο του νεοναζισμού, εκεί που εκτρέφεται πάντα. Στην φτώχεια και την απελπισία. Και στην αναξιοπιστία του πολιτικού λόγου.

Έτσι έφτασε η Γερμανία στον ναζισμό του Χίτλερ, έτσι έφτασε και η Ελλάδα στη Χούντα των συνταγματαρχών.

Και τώρα, που στα τρία χρόνια μίας πολιτικής τραγικά αδιέξοδης, διαλύθηκε αυτό που θα μπορούσε να αποτρέψει την άνοδο του νεοναζισμού, η αστική τάξη δηλαδή, τώρα συνεχίζονται τα ίδια λάθη.

Γιατί κι όταν έρθει το αντιρατσιστικό στη Βουλή, τι νομίζετε ότι θα ακούσετε;

Τον Βενιζέλο να κατηγορεί τον Τσίπρα, τον Στουρνάρα να κατηγορεί (επίσης) τον Τσίπρα (ο πρωθυπουργός ως συνήθως θα απουσιάζει) και τον Τσίπρα να κατηγορεί αυτούς που τον κατηγορούνε.

Η ΔΗΜΑΡ θα κάθεται ήσυχα σε μία γωνία και οι άλλοι, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή θα κατηγορούν τους πάντες!

Μην περιμένετε να ακούσετε, δηλαδή κάτι επί της ουσίας.

Ότι ο ναζισμός δεν είναι απειλή μόνο για τους μετανάστες, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας.

Τι στο καλό;

Δεν πέρασαν και τόσα πολλά χρόνια για να ξεχάσουμε το μαύρο σκοτάδι που απλώθηκε στην Ευρώπη, επειδή ένας λαός, ο γερμανικός (και όσοι άλλοι λαοί συντάχθηκαν), σύρθηκε πίσω από τα αρρωστημένα μυαλά του Χίτλερ και της παρέας του.

Μην περιμένετε λοιπόν από ένα νομοσχέδιο (αν ψηφιστεί δηλαδή) να λύσει το πρόβλημα.

Ναι, οι αυστηρές ποινές στις πρακτικές που ευαγγελίζονται οι νεοναζί είναι απαραίτητες.

Τη γάγγραινα μόνο με ακρωτηριασμό τη θεραπεύεις κι όχι με τις ασπιρίνες που θα ήθελε η ΝΔ.

Αρκεί όμως;

Κλείνουμε τα μάτια μας στην έλλειψη σωστής μεταναστευτικής πολιτικής.

Και δεν μιλάμε για νόμους, αλλά για πράξεις.

Μάζεψαν τους μετανάστες από την Ομόνοια και τους «στούμπωσαν» στη Θράκη. Κι έκρυψαν τη βρωμιά κάτω από το χαλί.

Ναι, η Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνει η χώρα υποδοχής όλων των ανθρώπων που περνάνε δύσκολα στη χώρα τους. Πρέπει να υπάρξει έλεγχος.

Τα σύνορα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι.

Ούτε μπορεί γειτονικά κράτη να ανοίγουν τις φυλακές τους για να υποδεχθούμε εμείς τα κακοποιά και αδίστακτα «μπουμπούκια» τους.

Σε καμία όπως περίπτωση δεν θα είναι η Ελλάδα η χώρα αυτή που θα διώξει, θα εξευτελίσει, θα κακοποιήσει και θα σκοτώσει ανθρώπους επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα.

Σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν θα γίνει η χώρα που δεν θα απλώσει το χέρι της στον άνθρωπο που έχει την ανάγκη της.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η Ελλάδα, παρασυρμένη από ένα γενικευμένο κλίμα απαξίωσης της πολιτικής ζωής του τόπου, να κλείσει τα μάτια στα ξυρισμένα κεφάλια που δεν έχουν έλεος στον «ξένο».

Ακόμη κι αυτοί είναι οι «ξένοι» είναι γυναίκες, κι ακόμη χειρότερα, παιδιά.

Γιατί η ανοχή στο έγκλημα δεν απέχει από το ίδιο το έγκλημα.

Και είμαστε πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουμε στο να στήσουμε και στη χώρα μας κρεματόρια.

Απόστολος Τσίας

United Reporters