Απ’ τη μια ο Σαμαράς, κι απ’ την άλλη μια μαύρη τρύπα.

Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει έναν πολιτικό χώρο ορφανό.

Για να είμαστε σοβαροί, το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει οριστικά, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να καλύψει το κενό αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται στην πράξη πως ούτε ξέρει, ούτε θέλει, ούτε μπορεί να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ».

Διότι στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό το ζητούμενο της κοινωνίας σήμερα.

Κάθε εποχή, αναδεικνύει κρίσιμα ζητούμενα.

Το κυρίαρχο ζητούμενο για την Ελλάδα σήμερα είναι να διαμορφώσει μια νέα αρχιτεκτονική στις διεθνείς σχέσεις της και μια εξωτερική πολιτική που θα διασφαλίζει αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα.

Οι απαντήσεις που θα δοθούν σε αυτό το ζητούμενο, θα προσδιορίσουν και τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού συστήματος.

 

Η Κεντροδεξιά με επικεφαλής τον Σαμαρά έχει κάνει την επιλογή της.

Τα έχει στοιχηματίσει όλα στην τύχη της Ευρώπης και ειδικά της Γερμανίας, οδηγώντας τη χώρα σε μια πρωτοφανή εξάρτηση που αγγίζει τα όρια της πλήρους κατοχής.

Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορετικές οπτικές μέσα σε αυτό το χώρο, αλλά όσο ο Σαμαράς έχει την εξουσία και την κυριαρχία στο πολιτικό παιχνίδι είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκφραστούν.

Η Κεντροαριστερά δια των πολιτικών εκπροσώπων της στηρίζει τον Σαμαρά.

Όμως πρόκειται για μια ισχνή μειοψηφία της κεντροαριστεράς.

Το μεγάλο ακροατήριο της Κεντροαριστεράς είναι και νιώθει ορφανό.

Διότι ανάμεσα στο «ναι σε όλα» των Κουβέλη και Βενιζέλου και τις επαναστατικές φαντασιώσεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μια τεράστια μαύρη τρύπα.

Εκεί μέσα έχει πέσει όλος αυτός ο κόσμος.

Ομάδες, σχήματα, κόμματα που έχουν δημιουργηθεί αυτό το διάστημα με τη φιλοδοξία να κλείσουν τη μαύρη τρύπα, έχουν αποτύχει όλες.

Έχουν αποτύχει διότι δεν απαντούν στο βασικό ζητούμενο των καιρών, έτσι όπως το περιέγραψα παραπάνω.

Εμμένοντας στη στρατηγική «Ευρώπη να’ ναι και ό,τι να’ ναι», αυτομάτως κάθε τέτοιο εγχείρημα καθίσταται συνήγορη συνιστώσα της κυβέρνησης.

Αν σε προηγούμενες δεκαετίες η αντίθεση που έκανε τη διαφορά ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά ήταν κυρίως ο ρόλος του κράτους στην οικονομία της χώρας, σήμερα η αντίθεση αφορά στον αν θα υποταχθούμε στην «ευρωπαϊκή» μας μοίρα ή θα αναζητήσουμε και εναλλακτικούς δρόμους που θα διασφαλίζουν την εθνική αξιοπρέπεια.

Η αμήχανη σιωπή δεν είναι θέση και ούτε μπορεί δημιουργηθεί ένα … κίνημα αμηχανίας.

Υπάρχει ζωή μετά την Ευρώπη;

Όποιος απαντήσει, κερδίζει.

ΥΓ1: Την ώρα που Λονδίνο και Παρίσι γίνονται θέατρα της ατομικής ισλαμικής τρομοκρατίας, Βενιζέλος και Κουβέλης θέλουν το … αντιρατσιστικό.

Μα είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι;

ΥΓ2: Άννα, καλή επιτυχία! Άλλωστε αυτό ακριβώς έλειπε από το πολιτικό σύστημα. Άλλο ένα κόμμα!

ΥΓ3: Πέρα από την πλάκα τώρα, μόνο καταφέρνοντας να απογαλακτιστείς από την Ε.Ε που σε διαμόρφωσε, μπορείς να έχεις πεδίον δόξης.

Rizopoulos Post