Καραγκιόζηδες ναι, λαϊκοί όχι!

Γεννήματα θρέμματα του παρτσακλού κομματιού των 90s, τα αστεράκια της παραλιακής που συντρόφευαν την καψούρα της φούσκας του χρηματιστηρίου, οι ανακαλύψεις της "ΜπραβοΡούλας" ανοίγουν το στόμα τους το 2013.

Θέλουν να πουν: «Έπεσε το κασέ μας, δεν γεμίζουν τα μαγαζιά, μιας πιάνει η εφορία για τα σκάφη, δεν αγοράζεται τα cd μας, να πάρει και να σηκώσει το σύμπαν ολόκληρο».

Και όλο αυτό καλύπτεται με φράσεις γεμάτες αγωνία για το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, για το τι μας ξημερώνει, για το που πηγαίνουμε ως κοινωνία και φυσικά η απαραίτητη δήλωση για την Χρυσή Αυγή.

Η Χ.Α είναι το νέο must της παραλιακής.

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.

«Κούμπωσε» η ελαφρότητα του παραλιακού σουξέ με τη βαρύτητα του τούβλου και γεννήθηκε το τέρας: Ο λαϊκός τραγουδιστής με άποψη για ότι συμβαίνει σήμερα. Ελπίζω και ο τελευταίος ελαφρόμυαλος που αποκαλεί «λαϊκούς», «παιδιά της πιάτσας» και «εκφραστές του λαϊκού αισθήματος» αυτούς τους ανθρώπους να έχει συνειδητοποιήσει ένα πράγμα: Δεν υπήρξαν ποτέ λαϊκοί αυτοί οι τύποι.

Ποτέ δεν ήταν μέσα στα πράγματα.

Εκτός από αυτό που συμβαίνει στο σπιτάκι τους δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για οτιδήποτε.

Όλο αυτό το τσίρκο της παραλιακής είναι γεμάτο με θηρία που ο μόνος θηριοδαμαστής τους όλα αυτά τα χρόνια ήταν τα φράγκα.

Τα φράγκα τους κρατούσαν με το στόμα κλειστό εκτός από την στιγμή που το άνοιγαν για να μασήσουν το σουξέ τσιχλόφουσκα.

Είναι η απόλυτη έκφραση μικροαστικής ανοησίας.

Τώρα που τα φράγκα τέλειωσαν βλέπουμε τα θηρία πεινασμένα να δείχνουν τα δόντια τους.

Ο γνήσιος λαϊκός τραγουδιστής είναι πάνω από όλα γνήσιος λαϊκός άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τα προβλήματα του λαού και της κοινωνίας επειδή είναι κομμάτι της.

Αυτές οι πυγολαμπίδες δεν υπήρξαν ποτέ κομμάτι του λαού.

Κινήθηκαν μέσα στην μικροαστική ασφάλεια της πίστας τους, τσαλαβούτησαν μέσα στην κοσμική πλέμπα, έλαμψαν στα κίτρινα εξώφυλλα και χειροκροτήθηκαν από τα συμπλεγματικά κοτόπουλα-θαμώνες.

Ας σταματήσουμε να τους προσφωνούμε λαϊκούς.

Είναι ντροπή γιατί το λαϊκό τραγούδι του παρελθόντος ήταν όχι μόνο καλύτερο αλλά ερμηνευόταν και από καλύτερους ανθρώπους.

Βαγγέλης Μακρής

Lifo