Περί ιδιωτικών ΑΕΙ…

Ένα από τα πολλά κακά της κρίσης, είναι η αυξανόμενη καχυποψία του κόσμου προς τις μεταρρυθμίσεις.

Στο μυαλό του μέσου συμπολίτη μας, από τη στιγμή που τις ζητάει η τρόικα, οι μεταρρυθμίσεις έχουν εξισωθεί με μειώσεις μισθών, περικοπές επιδομάτων και απολύσεις.

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Είναι κοινό, μυστικό ανά τον κόσμο, πως ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των αρνητικών επιπτώσεων της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής, είναι η απελευθέρωση της οικονομίας και η προσέλκυση επενδύσεων.

Όταν με το καλό οι κυβερνώντες αποφασίσουν να αρχίσουν ουσιαστική αναδόμηση της οικονομικής μας πραγματικότητας, πρέπει να ξεκινήσουν απο την Εκπαίδευση. Και δεν μιλάω για συγχωνεύσεις Πανεπιστημίων και καταργήσεις Τμημάτων, αλλά για την ολοκληρωτική απελευθέρωση της Εκπαίδευσης απο το κράτος.

Αυτή τη στιγμή, είμαστε η τελευταία χώρα της Ευρώπης – ίσως και ολόκληρου του δυτικού κόσμου – στην οποία η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι κρατικό μονοπώλιο.

Δεν νοείται να έχουμε μόνο δημόσια Πανεπιστήμια, και τα λίγα ανεξάρτητα-ιδιωτικά να μην αναγνωρίζονται σαν ίσα.

Η Εκπαίδευση δεν γίνεται να μπαίνει σε καλούπια.

Δεν γίνεται το κράτος να διακρίνει μεταξύ καλών και κακών Πανεπιστημίων.

Μία απο τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες της Αναγέννησης είναι η ελευθερία της γνώσης.

Έτσι λοιπόν, ο καθένας πρέπει εκπαιδεύεται όπου θέλει και το επίπεδο της μόρφωσής του να κρίνεται απο την κοινωνία, την ακαδημαϊκή κοινότητα και την αγορά εργασίας.

Πέρα απο το αναφαίρετο δικαίωμα στην ελεύθερη μόρφωση, υπάρχουν πολλοί πρακτικοί λόγοι για να απελευθερώσουμε την Τριτοβάθμια Εκπαίδευσή μας.

Πρώτα απ΄όλα, όλα τα κορυφαία Πανεπιστήμια του κόσμου είναι ιδιωτικά.

Στη λίστα με τα πενήντα καλύτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα του κόσμου, δεν υπάρχει ούτε ένα στο οποίο να μην πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές.

Ο ανταγωνισμός των ΑΕΙ μας με νέα ιδιωτικά – ελεύθερα Πανεπιστήμια θα ανεβάσει κατακόρυφα το επίπεδο των πρώτων.

Όταν υπάρξει ανταγωνισμός και τα ΑΕΙ αρχίσουν να χάνουν φοιτητές, θα δείτε για πότε θα διωχθούν οι «μπαχαλάκηδες» και θα σταματήσουν οι συνεχείς καταλήψεις.

Το να βάλουμε δίδακτρα σε ορισμένα ΑΕΙ θα ήταν μία άλλη λύση με πολλές θετικές συνέπειες.

Εάν διασφαλίσουμε πως όλοι οι φοιτητές μας θα μπορούν να πάρουν άτοκο φοιτητικό δάνειο (student loan), το οποίο θα αρχίσουν να ξεπληρώνουν μόνο εάν σε κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν απο ένα συγκεκριμένο εισόδημα και πάνω, οι δυνατότητες των πανεπιστήμιων και της Πανεπιστημιακής έρευνας θα αυξάνονταν κατακόρυφα.

Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα της συμβίωσης δημόσιων και ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα, έχει να κάνει με τη δημιουργία αγγλόφωνων Τμημάτων. Είναι δυνατόν μια χώρα με τόσο πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, να μην προσφέρει πτυχία σε ξένους φοιτητές;

Γιατί πρέπει οι ξένοι φοιτητές που θέλουν να ακολουθήσουν κλασικές σπουδές να πηγαίνουν στην Αγγλία και την Αμερική και όχι στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τον κλασικό Πολιτισμό;

Με λίγα λόγια, ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση σαν δημόσιο αγαθό, γιατί την τραυματίζουμε ανεπανόρθωτα.

Την εκλαμβάνουμε ως δεδομένη και δεν κάνουμε τίποτα για να τη βελτιώσουμε.

Είναι καιρός να αφήσουμε τους επιστήμονες, τους ακαδημαϊκούς και τους φοιτητές να τη  διαμορφώσουν σύμφωνα με τις ανάγκες των καιρών και της κοινωνίας.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα απο μία εκπαιδευτική πολυφωνία και έναν υγειή  ακαδημαϊκό ανταγωνισμό.

Πάνω απ΄όλα, όμως, δεν γίνεται να φοβόμαστε την αριστεία.

Δεν μπορούμε στο βωμό της ισότητας να θυσιάζουμε την πρόοδο του τόπου μας.

Άμα συνεχίσουμε έτσι, όλο και περισσότεροι νέοι θα φεύγουν στο εξωτερικό.

Άμα συνεχίσουμε έτσι, όλο και περισσότερα λαμπρά μυαλά θα απορροφούνται από τις ξένες ακαδημαϊκές υπερδυνάμεις.

Εκτός και αν πιστεύει κανείς πως έχουμε περιθώριο να «χάσουμε» και άλλους νέους.

Γιάννης Καψής

Αιχμή 

 Απορία του Strange Attractor: Γιατί είμαστε (στην Ελλάδα) τόσο κολλημένοι με την δημόσια δωρεάν παιδεία σε επίπεδο ΑΕΙ, αλλά την επιτρέπουμε σε όλα τα άλλα επίπεδα εκπαίδευσης (νήπια, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια);