Ο Σαμαράς να’ ναι γερός….

Αυτό το τελευταίο διάστημα έχει πέσει μια «εκκωφαντική» βουβαμάρα στο «αντιμνημονιακό» μέτωπο.

‘Η έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται.

Προσωπικά, την βλέπω (και την ακούω) παντού.

Ακόμη και στον καθημερινό κοινωνικό μου περίγυρο, δηλαδή σε απλούς μη πολιτικοποιημένους ή εμπαθείς ανθρώπους, που όμως μέχρι χθες δήλωναν σφόδρα  «αγανακτισμένοι», παρασυρμένοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Και δεν πρόκειται για παθητική βουβαμάρα, ή για μια άνευ όρων παράδοση στο μοιραίο, αλλά για μια αξιοπρεπή σιωπή που προκύπτει από την αναδυόμενη ελπίδα, και την άποψη ότι τελικά, μάλλον καλά τα πάει ο Σαμαράς.

Μια άποψη που τελευταία την ακούω συνεχώς, από διάφορους ανθρώπους, ακόμη και από  τελειωμένους φανατικούς αντισαμαρικούς.

Αυτούς δηλαδή, που κολλημένοι σε ξεπερασμένες απόψεις και καταστάσεις, είχαν εκ προοιμίου καταδικάσει τον Σαμαρά ως έναν ακόμη πολιτικάντη.

Ως έναν ακόμη πολιτικό απατεώνα.

Και που τώρα μασάνε τα λόγια τους…

Το μοναδικό (κάπως αρθρωμένο) αντεπιχείρημα που ακούγεται από τους πολλούς (ακόμη)  δραχμολάγνους πράκτορες του χάους, είναι η συστηματική επανάληψη του πολυφορεμένου τσιτάτου «οι δείκτες ευημερούν και οι άνθρωποι πένονται».

Και πραγματικά κάτι τέτοιο ίσως και να ισχύει, αφού όπου και να κοιτάξω γύρω μου βλέπω άδειες τσέπες και γενικευμένη αφραγκία.

Που περιέργως όμως, συνδυάζεται με … στήριξη του Σαμαρά (ως πρόσωπο και ως μονάδα).

Ακόμη και κάποιοι μέχρι πρότινος φανατικοί οπαδοί του (Μπ)αρουφάκη και αναγνώστες του «Χωνιού», που ολημερίς μιλούσαν για κρεμάλες και ελικόπτερα, τώρα έχουν (κάπως) ηρεμήσει.

Αναγνωρίζουν δηλαδή πως κάτι κινείται επιτέλους…

Σε «θεσμικό» δε επίπεδο, η άλλοτε οργίλη αντιπολίτευση κουρνιάζει…

Ακόμη και ο πολύς σέξι Αλέξης, αυτός ο κατά τον σαλεμένο πλέον Όλιβερ Στόουν, νέος Τσε Γκεβάρα της υφηλίου, έχει σιωπήσει.

Πέρα από κάτι ανούσιες δηλώσεις, κάτι αναχρονιστικά τσιτάτα του Λένιν (που αποστήθισε πρόσφατα, χωρίς να τα έχει ποτέ μελετήσει), και κάποιες κλασικές πια τσιπρικές αγγλικούρες, δεν ακούγεται πουθενά.

Σιγή ασυρμάτου…

Ακόμη και ο Στρατούλης, αυτός ο ηρωικός  μαχητής των δρόμων!

Ακόμη και η «διεθνολόγος» Δούρου, η άλλοτε πασιονάρια των απανταχού μπαχαλάκηδων.

Ακόμη και ο πολυλογάς Σκουρλέτης!

Σιωπούν.

Και τι να πουν άλλωστε;

Τόσα χρόνια κρίσης, με τον Σύριζα μπροστάρη της «λαϊκής επανάστασης», και οι δημοσκοπήσεις δεν λένε να τον δικαιώσουν.

Αντάρτικο να ξεκινούσε ο Αλέξης στα βουνά, με δέκα «κατσαπλιάδες», μεγαλύτερη επιτυχία θα είχε μέχρι τώρα.

Γιατί άραγε αυτή η στασιμότητα;

Γιατί δεν παίρνουν μπρος οι μηχανές της ανταρσίας;

Μήπως διότι ο πολύς και απλός κόσμος έχει καταλάβει τι ακριβώς γίνεται, και δεν μασάει πια από ψευτοαριστερά φληναφήματα και κούφιες υποσχέσεις;

Μήπως η 24ωρη «ηρωική» εμπειρία της αδελφής Κύπρου, έδειξε σε όλους το τι ακριβώς οραματίζονταν για την Ελλάδα ο Σύριζα;

Μήπως οι συμπατριώτες μας συνειδητοποίησαν το μέγεθος της κρίσης, και αποφάσισαν ότι μόνο με σκληρή δουλειά και με τα κεφάλια κάτω, θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε, και να αποφύγουμε την καταστροφή, αφού ούτε η Βενεζουέλα, ούτε το ξανθό γένος δείχνουν διάθεση να μας σώσουν απλά και μόνο επειδή είμαστε «ωραίοι ως Έλληνες»;

Μήπως η γιαλαντζί αριστερή πρόταση του Αλέξη αποκαλύφθηκε για αυτό ακριβώς που είναι; Γιαλαντζί;

Μήπως το καθημερινό παράδειγμα του εργασιομανή Σαμαρά, προβάλλει ως ηθικό και πρακτικό παράδειγμα για όλους μας;

Μήπως ο κόσμος βαρέθηκε την άρνηση για την άρνηση, και αποφάσισε να στοιχηθεί πίσω από την τρικομματική (έστω δυσλειτουργική) κυβέρνηση, μπας και δούμε φως σε κάποια τέρμινα;

Σίγουρα η κατάσταση παραμένει κρίσιμη, άσχετα αν μας αγάπησαν στα ξαφνικά τα διεθνή ΜΜΕ, και κάποιοι οίκοι αξιολόγησης.

Μια διεθνής αναπάντεχη οικονομική αναμπουμπούλα, μια πολεμική σύγκρουση, ένας αστάθμητος παράγοντας δηλαδή, θα μπορούσε να μας επαναφέρει στα βαθιά, όπως άλλωστε και την υπόλοιπη ευρωζώνη.

Ναι αλλά…

Η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι η μόνη λύση, θέλουμε δεν θέλουμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και στη Δύση.

Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να σφίξουν οι κώλοι και τα λουριά, να παραμεριστούν οι συντεχνίες, τα συμφέροντα, οι ξεπερασμένες αντιλήψεις, και να δουλέψουμε απαξάπαντες, έστω και με λιγότερα λεφτά.

Αλλιώς δεν γίνεται.

Πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Εκτός κι αν ακούσουμε τον Αλέξη, ακολουθήσουμε τον Πάνο, και φτάσουμε σε σημείο επαναστατημένοι, πλην όμως «ελεύθεροι», να περιμένουμε τις καραβιές από την Βενεζουέλα με τα πετρέλαια και τις φακές για να επιβιώσουμε.

Μαχαιρώνοντας ο ένας το άλλον στις προβλήτες για μερικές κονσέρβες εβαπορέ.

Πιο πιθανό βέβαια είναι να φτάσει πρώτο το καράβι απ την Περσία με τον φρεσκοκομμένο μπάφο, παρά η βοήθεια από τα ξένα, αλλά τέλος πάντων…

Για κάποιους αλαφροίσκιωτους η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, και ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς, και μπλα μπλα…

Ας πρόσεχαν.

Το γενικό συμπέρασμα;

Ο Σαμαράς να’ ναι γερός, και οι υπόλοιποι ας χορεύουν όπως θέλουν στους τσιπρέικους ή στους ψεκασμένους ρυθμούς.

Εγώ δεν θα πάρω.

Και όπως φαίνεται, πολλοί είναι αυτοί που συμφωνούν μαζί μου… και αυτό φαίνεται προς τα έξω(!).

Καιρός δεν ήταν;

Strange Attractor