Οι Τζοβάνιδες της ζωής μας…

Στο γυμνάσιο είχα ένα φίλο, τον Γιάννη.

Είχε έρθει στα 15 του στη Θεσσαλονίκη από ένα χωριό της Δράμας.

Προσαρμόστηκε αμέσως, και μάλιστα με το παραπάνω.

Ήταν η εποχή του Καραμανλή και του Ράλλη, οπότε και ο ιδιαίτερα φιλόδοξος Γιάννης, που πάνω απ όλα θαύμαζε τους πλούσιους, ήταν από τους πιο φανατικούς «δεξιούς».

Και σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι συνομήλικοί μας ακούγανε αντάρτικα, και φορούσαν μεταχειρισμένα στρατιωτικά τζάκετ, ο Γιάννης ξεχώριζε με το επιτηδευμένο «τσιναρίστικο» ντύσιμό του, δηλαδή Λακόστ, Σεμπάγκο, κλπ.

Ο Γιάννης ήταν από φτωχή οικογένεια αγροτών. Από ακτήμονες. Και μάλιστα κομμουνιστές. Με ιστορία διώξεων.

Και αυτό ήταν το μεγάλο του εμπόδιο στο να ζήσει τη ζωή που ονειρεύονταν.

Το μεγάλο του σύμπλεγμα.

Εμπόδιο στο να γίνει κι αυτός μέλος της τότε χρυσής νεολαίας, που ζούσε στον μικρόκοσμό της, περιπλανώμενη μεταξύ καφετεριών, ντισκοτέκ, και τουριστικών παραλιών, πιστή στα κελεύσματα του … Ίακχου.

Κατάφερε όμως να γίνει πωλητής ρούχων σε ένα από τα πιο ιν καταστήματα της Θεσσαλονίκης (Bruno), ενώ παράλληλα δούλευε τα βράδια ως σερβιτόρος σε μια εξίσου ιν ντισκοτέκ (Figaro)…

Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα.

Δικτυώθηκε.

Μπόρεσε να γνωρίσει από κοντά όλους αυτούς που θαύμαζε.

Τα διάφορα δηλαδή λαμόγια, που ελέω μπαμπά, ή ελέω κληρονομιάς, είχαν χρήματα για πέταμα, και κυρίως για επίδειξη.

Και με το μυαλό του ο Γιάννης (ή Τζοβάνι !!! όπως ήθελε να τον φωνάζουν τώρα) νόμισε ότι έγινε κι αυτός μέλος της εν λόγω κλίκας.

Νόμισε ότι εντάχθηκε.

Κούνια που τον κούναγε.

Για αυτούς δεν ήταν παρά ο Γιαννάκης το γκαρσόν, ή ο Γιάννης που τους πουλούσε τα ακριβά τζιν (Jesus, Fiorucci, Fruit of the Loom, κλπ) τα οποία κόστιζαν όσο ένα μηνιάτικο του …. Τζοβάνι.

Για μερικά χρόνια τον έχασα, αφού είχα φύγει στο εξωτερικό, και όταν τον ξαναβρήκα, έπαθα μια πλάκα.

Είχε μεσολαβήσει η εκλογική νίκη του Πασόκ, και υπήρχε ήδη μια διάχυτη ατμόσφαιρα ότι τα πράγματα άλλαξαν οριστικά, και ότι εν πάση περιπτώσει το Πασόκ ήρθε για να μείνει.

Εν ολίγοις είχαν αλλάξει οι κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες.

Και ο Γιάννης, που δεν ήταν καθόλου χαζός, το είχε οσμιστεί έγκαιρα.

Ήταν η εποχή, όπου επιτέλους ο οποιοσδήποτε άγνωστος, μη δικτυωμένος, θα μπορούσε  κι αυτός να κάνει παιχνίδι.

Να βάλει το χέρι στο βάζο…

Αρκεί να δήλωνε Πασόκ.

Κι αυτό έκανε ο Γιάννης, πονηρά σκεπτόμενος, εγγραφόμενος σε διάφορες τοπικές, κλαδικές, ή ότι άλλο εύρισκε πρόσφορο.

Από φανατικός Καραμανλικός, ξαφνικά ανακάλυψε την μαγεία του Ανδρέα!

Μέχρι και αφίσες του Καστανίδη κολλούσε!

Και βέβαια δεν ήταν ο μόνος.

Τέτοιοι ιδεολόγοι υπήρχαν πάντα, και ειδικά εκείνη την εποχή, με την σχεδόν βίαιη μετατόπιση του όλου πολιτικού σκηνικού, πολλοί  βρήκαν ευκαιρία να ταχθούν με την πλευρά του ισχυρού.

Να δηλώσουν σοσιαλιστές.

Δεν ήταν όμως  εύκολο για τον Γιάννη.

Μεταξύ άλλων, χρειάστηκε να αλλάξει ντύσιμο, να αφήσει γένια, και το κυριότερο να συγχρωτιστεί με διάφορους λαϊκούς τύπους, που ολημερίς μιλούσαν ακατάπαυστα για λαϊκή ανεξαρτησία, για την ΕΟΚ, για τις ΗΠΑ, και για τον… Καντάφι.

Για τον Τζοβάνι, όλα αυτά ήταν κινέζικα, αλλά όντας ευέλικτος, προσαρμόστηκε και πάλι.

Πάνω απ όλα, αυτό που ήθελε ήταν να πραγματώσει το παιδικό του όνειρο: Να γίνει κι αυτός κάποιος.

Και αφού η άτιμη η μοίρα δεν μπόρεσε να τον κάνει πλούσιο, θα γίνονταν … παράγοντας. The next best thing δηλαδή.

Και αν για να το πετύχει, θα έπρεπε να μιλάει κι αυτός ολημερίς για πλέρια δημοκρατία, για τον Αραφάτ,  και για πράσινα άλογα… ντέφι να γίνει.

Υπήρχαν και χειρότεροι τρόποι για να πετύχεις.

Εκείνο το διάστημα τον ξαναέχασα.

Μάθαινα όμως κατά καιρούς, ότι όλα του πάνε μια χαρά.

Μάλιστα, είχε καταφέρει λένε να αναρριχηθεί κομματικά, και για κάποια χρονάκια είχε τοποθετηθεί και ως  υποδιοικητής σε κάποιον οργανισμό, ενώ το όνομά του έπαιζε και για … υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος!

Είχε βλέπετε προσκολληθεί σε κάποιον μεγαλοπασόκο της Θεσσαλονίκης, οπότε οι ουρανοί ήταν δικοί του.

Τον ξαναβρήκα επί Τζανετάκη.

Τότε που όλα ήταν αμφίρροπα, και το Πασόκ (λόγω Κοσκωτά) έδειχνε να έχει τελειώσει.

Και φυσικά, ο Τζοβάνι, πιστός στη προσωπική του ιδεολογία, θυμήθηκε ότι ανέκαθεν ήταν δεξιός, και ότι στις φλέβες του έτρεχε γαλάζιο αίμα.

Έτσι μου είπε, κοιτώντας με στα μάτια, όταν τον πέτυχα να πηγαίνει σε προεκλογική ομιλία του Μητσοτάκη στη πλατεία Αριστοτέλους. Κρατώντας μάλιστα και σημαιάκι της ΝΔ!

Τα χρόνια πέρασαν, και δεν τον ξαναείδα, μέχρι που όλη η Ελλάδα πάλλονταν  στους ρυθμούς του χρηματιστηρίου.

Και ο Τζοβάνι είχε γίνει παίκτης.

Τον πέτυχα σε μια ψαροταβέρνα της Ν. Κρήνης, παρέα με δυο μωρά.

Φρεσκοξυρισμένο, μυρωδάτος, με τρία κινητά σε μόνιμη λειτουργία, με το πούρο του, με τις ψαρούκλες του, με μαύρη μπέμπα (καμπριολέ), και με όλα τα συμπαρομαρτούντα του πετυχημένου, έτσι ώστε αν τον έβλεπε κανείς θα νόμιζε ότι ήταν τρίτης γενιάς εκατομμυριούχος.

Έπαιζε τις μετοχές (Λαναράς, Ελληνικές Αποθήκες, κλπ) στα δάχτυλα.

Μου έδωσε και εμπιστευτικές συμβουλές.

Είχε, λέει, κονέ με τον Παπαντωνίου!

Πολιτικά είχε ανακάμψει προ πολλού, και δήλωνε σε όλους τους τόνους εκσυγχρονιστής, και άρρωστος με τον Σημίτη, που χάρη σ αυτόν η Ελλάδα θα δει επιτέλους προκοπή.

Όσο για τον Μητσοτάκη, εφιάλτη τον ανέβαζε, Πήλιο Γούση τον κατέβαζε.

Είχε και κάτι επαφές με έναν παρατρεχάμενο του Άκη, πήγε ήρθε και δυο φορές στη Ρωσία, και ποιος τον έφτανε τον Γιαννάκη…

Και πάνω που νόμισα ότι επιτέλους βρήκε τον ρυθμό του, και πως  θα κατασταλάξει οριστικά, μετά από κάποια χρόνια άκουσα ότι τον μπουζουριάσανε, και ότι βρίσκεται υπόδικος στις φυλακές Διαβατών.

Κάτι ακούγονταν για πέτσινες επιταγές, για πλαστά τιμολόγια, και για διάφορα κανόνια.

Δεν πολυέδωσα σημασία…

Γιάννης είναι σκέφτηκα, κάτι θα βρει για να τη σκαπουλάρει.

Με αυτά και με αυτά, τα χρόνια περνούσαν, δεν άκουγα νέα του, ώσπου τον είδα πρόπερσι ελεύθερο κι ωραίο, να παριστάνει τον … αγανακτισμένο κάτω από τον Λευκό Πύργο.

Κρατούσε μάλιστα και πανό…

Δεν του μίλησα.

Έκανα πως δεν τον είδα.

Τον είδα όμως προχθές σε μια φωτογραφία στο διαδίκτυο από  μια συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής.

Αυτός πρέπει να ήταν.

Μαλλί κουρεμένο γουλί, μαύρο μπλουζάκι, και κοιλίτσα.

Το μάτι του γυάλιζε.

Τον φοβήθηκα, ακόμη και μέσα από την οθόνη.

Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο θυμωμένο.

Δεν ξέρω με τι ακριβώς ασχολείται επαγγελματικά  αυτόν τον καιρό, αλλά ο κύκλος της επιτυχίας του σίγουρα έκλεισε.

Για αυτό και μάλλον αποφάσισε και ακολούθησε το … κάλεσμα.

Ακολούθησε τη ψυχή του.

Είναι και η ηλικία του τέτοια, που τι άλλο να κάνει πια;

Και γιατί κάθισα να τα γράψω όλα αυτά;

Διότι κάποιος μου έλεγε προχθές, πως όλοι οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής είναι ναζιστές!

Όλοι;

Δεν το νομίζω.

Υπάρχουν και οι Τζοβάνιδες…

Strange Attractor