Ο κομμουνιστικός βάκιλος.

Είναι ένας ιδιότυπος μικροοργανισμός που ανιχνεύεται σε όσους παρουσιάζουν συμπτώματα κομμουνιστικής νοοτροπίας.

Έχει παρατηρηθεί και σε οπαδούς άλλων κομμάτων, που θεωρητικά είναι αντίθετα στον κομμουνισμό.

Στη χώρα μας η διάδοσή του τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας.

Να διευκρινίσω κάτι από την αρχή: όταν αναφέρομαι σε κομμουνισμό, δεν εννοώ την Αριστερά.

Αυτές οι δύο έννοιες έχουν πάρει διαζύγιο από καιρό.

Αριστερός (ή προοδευτικός) είναι αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και είναι ανοιχτός σε νέες ιδέες, σε νέα ρεύματα.

Οι κομμουνιστές, όμως, ως δογματικοί και υπερασπιστές παλαιών ιδεολογιών, ανήκουν πια στη συντήρηση.

Πάνε μαζί με τους δεξιούς, μόνο που αυτοί άλλα θέλουν να συντηρήσουν.

Η έκφραση «προοδευτικός κομμουνιστής» συναγωνίζεται το παλιό συντομότερο ανέκδοτο: «Αλβανός τουρίστας».

Ποια είναι τα συμπτώματα του Κ-βακίλου;

Πρώτα, βέβαια, ο συντηρητισμός – η προσπάθεια να μην αλλάξει τίποτα.

«Να κλείσει η ΕΡΤ, αλλά να συνεχίσει με όλο της το προσωπικό».

«Να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά η αξιολόγηση θα πάρει 12 χρόνια».

«Να αναμορφωθούν τα ΑΕΙ, αλλά να μην αλλάξει κάτι στη διοίκηση και τη διαχείρισή τους».

Άλλο σύμπτωμα του βακίλου είναι η απόλυτη αποσύνδεση από την πραγματικότητα: «Θα καταργήσουμε το μνημόνιο με ένα και μόνο άρθρο, θα επαναφέρουμε τους μισθούς στα παλιά τους μεγέθη, θα επαναπροσλάβουμε τους απολυμένους, θα καταργήσουμε το χαράτσι, θα εθνικοποιήσουμε τον ΟΤΕ, την COSCO...». Χαρακτηριστικό παραλήρημα από το δεύτερο στάδιο της νόσου.

Τρίτο σύμπτωμα είναι η ανέξοδη αντίφαση.

Είμαστε υπέρ των εξεγερμένων στη Συρία, αλλά ταυτόχρονα εναντίον των Δυνάμεων που πολεμούν τον Ασάντ. (Μη γελάτε – τα είπε ο ίδιος άνθρωπος!).

Είμαστε υπέρ όσων εναντιώνονται στις επενδύσεις, αλλά και υπέρ των επενδύσεων (φτάνει να μη γίνονται από πολυεθνικές και κεφαλαιοκράτες. Από περιπτεράδες;). Είμαστε κόντρα στις χωματερές και στα σκουπίδια, αλλά και κόντρα σε οποιαδήποτε μέθοδο για την ταφή ή επεξεργασία τους.

Τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας: η αναβλητικότητα, η ατέρμονη συζήτηση και η εμμονή στην απραξία – όλα αυτά προκειμένου να μην αλλάξει κάτι.

Μετά έρχεται το πλήρες «σύνδρομο της επιμονής».

Ιδιαίτερα όταν έχει εντελώς άδικο, ο ασθενής κολλάει, πεισμώνει, γίνεται ισχυρογνώμων, αδιάλλακτος και ούτε ακούει την άλλη άποψη (το σύνδρομο αυτό τείνει να ονομαστεί και «σύνδρομο Ρουπακιώτη»).

Φάρμακα και αντίδοτα δεν έχουν ακόμα βρεθεί.

Ελπίζουμε στην επιστημονική έρευνα, φτάνει βέβαια να μην προέρχεται από πολυεθνικές.

Νίκος Δήμου

Lifo