Αυτή είναι η ΕΡΤ του …. πολιτισμού!

Ήταν βράδυ της 1^ης Ιουλίου του 2004.

Στην ΕΡΤ κάναμε το «Πάμε Euro» με τον Αντώνη Καρπετόπουλο.

Στην παράταση ο Τραϊανός Δέλλας είχε σκοράρει, στέλνοντας την Ελλάδα στον τελικό.

Τα στιγμιότυπα από το ματς έπρεπε να μονταριστούν, και σε 20 λεπτά από το γκολ να έχουμε βγει στον αέρα για σύνδεση με την Πορτογαλία.

Περίμενα στο κοντρόλ όταν ο Κάρπετ ήρθε από το μοντάζ.

«Δεν προλαβαίνουμε. Από τους τρεις μοντέρ έχει μείνει μόνο ο ένας».

«Γιατί»;

«Ο ένας από τους τρεις είπε ότι είναι μόνιμος, και δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει υπερωρίες, και σχολάει στις 11, ο δεύτερος είναι συμβασιούχος και δεν πληρώνεται τις υπερωρίες, και έμεινε μόνο ο τρίτος».

«Καλά, αν δεν είναι μόνιμος ή συμβασιούχος, τότε αυτός τι είναι»;

Είχα όρεξη και για πλάκα, αλλά ο Κάρπετ δεν είχε.

«Δεν ξέρω τι είναι, αλλά με έναν δεν βγαίνει το μοντάζ. Υπάρχει ένας ακόμη, που είναι ο μοντέρ βάρδιας. Αλλά θα πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τον πρόεδρο»…

Ο πρόεδρος ήταν ο Άγγελος Στάγκος, που το 2004 ήταν ο επικεφαλής της κρατικής τηλεόρασης.

«Πρέπει να τον πάρεις γιατί, όπως λέει,  πρέπει να του πάμε εμείς το υλικό στον όροφο όπου κάνει βάρδια, διότι η σύμβασή του δεν τον υποχρεώνει να κατέβει στο μοντάζ»!!!

Πήραν τον πρόεδρο, που πήρε τον μοντέρ βάρδιας, που του έκανε το χατίρι.

Μπήκε στο ασανσέρ, κατέβηκε τους δυο ορόφους, κάναμε το μοντάζ, και η εκπομπή βγήκε στον αέρα.

Το πρόβλημα ήταν ότι ο μοντέρ βάρδιας βαριότανε; Όχι.

Το ζητούμενο ήταν να φανεί ποιος κάνει κουμάντο στο μαγαζί.

Το «άμα θέλω, δεν το κάνω, και αν το κάνω, χάρη σας κάνω»!

Και δεν ήταν μόνο ο μοντέρ βάρδιας.

Ήταν και ο ψυκτικός, που για να ανάψει το κλιματιστικό στο στούντιο θα έπρεπε να ανεβάσει τον διακόπτη, αλλά μετά τις 11 έφευγε και κανένας δεν είχε δικαίωμα να τον πειράξει, ήταν οι διάδρομοι των χαμένων παρουσιαστών, όπου έβλεπες πρόσωπα που η τελευταία τους εκπομπή ήταν το ’89 να περιφέρονται σαν φαντάσματα, ήταν οι ρουφιανιές, όχι επειδή μισούσε ο ένας τον άλλον, αλλά επειδή δεν είχε δουλειά και κάτι έπρεπε να κάνει για να περάσει η ώρα.

Φυσικά δεν ήταν όλοι έτσι.

Υπήρχαν και εργαζόμενοι με επαγγελματικό εγωισμό.

Ένας αθλητικός συντάκτης, επειδή του είπαν ότι τον έβαλε ο πατέρας του που ήταν τεχνικός, παραιτήθηκε και βγήκε στα ιδιωτικά κανάλια, όπου απέδειξε ότι μπορεί να κάνει καριέρα.

Ο οργανισμός όμως ήταν βαθύ δημόσιο.

Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να τον αλλάξει.

Και αν υπήρχαν πρόεδροι και διευθυντές που προσπάθησαν, τους κατάπιε η κινούμενη άμμος της Μεσογείων.

Τίποτα στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει με συζητήσεις, και οι συζητήσεις υπάρχουν για να μη γίνεται τίποτα.

Αν μπορεί η κυβέρνηση να αλλάξει ακόμη και το κτίριο για να φανεί ότι γίνεται μια καινούργια αρχή, ας το κάνει.

Η Ελλάδα θα πρέπει να έχει δημόσια τηλεόραση.

Όχι όμως τηλεόραση του δημοσίου…

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα (έντυπη έκδοση)

ΥΓ- Γράφει αλλού ο Α. Πανούτσος, ότι «ζούμε σουρεαλιστικές σκηνές, όπου το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ διαμαρτύρεται επειδή οι πολίτες θα… σταματήσουν να πληρώνουν την εισφορά της ΕΡΤ με τη ΔΕΗ!

Είναι η πρώτη φορά που η χούντα καταργεί τον προπαγανδιστικό της μηχανισμό, και ο λαός … ζητάει περισσότερη προπαγάνδα»!