Εσύ τι έκανες στη κρίση μπαμπά;

Ο ένας παππούς μου πέρασε μια ζωή δια πυρός και σιδήρου (τον άλλον δεν τον γνώρισα ποτέ)..

Γεννημένος το 1890 κάπου κοντά στην Αδριανούπολη, ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα στις αρχές του 20^ου αιώνα, με τις ανταλλαγές των πληθυσμών.

Τον πρόλαβα μέχρι τα 12 μου, κι από αυτά τα μισά χρόνια ήμουν μακριά του, στο εξωτερικό.

Πρόλαβα όμως και τον «ανέκρινα» όσο μπορούσα, με αποτέλεσμα να μάθω από μικρός τι ακριβώς πέρασε η γενιά του.

Και να σέβομαι ορισμένα πράγματα…

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά θα αναφέρω αυτό που μου είπε κάποτε, ότι δηλαδή έκανε δυο μήνες να έρθει από την δυτική Θράκη στη περιοχή της Θεσσαλονίκης, πεζός, και που και που πάνω σε κάρρο που το έσερναν βόδια.

Νηστικός και πεινασμένος.

Για μια διαδρομή που την έχω κάνει σε 4-5 ώρες, πίνοντας φραπέ, και ακούγοντας Rolling Stones, μέσα στο κλιματιζόμενο αμάξι μου….

Για να μη πω τι άλλα συγκλονιστικά γεγονότα έζησε κάποιος που γεννήθηκε το 1890, και πέθανε το 1972.

Βαλκανικοί πόλεμοι, Μεταξάς, Αλβανικό, κατοχή, κλπ.

Τα πάντα όλα!

Όσο για τον μπαμπά μου, που δόξα τω θεώ ζει ακόμη, αυτόν τον ξεζούμισα στις ερωτήσεις για τις δικές του εμπειρίες.

Κατοχή, εμφύλιος, χούντα, πολυτεχνείο, κλπ κλπ.

Τι θέλω να πω;

Κάτι που το έγραψα και μια άλλη φορά, και που το θεωρώ σημαντικό.

Ότι δηλαδή η δική μου γενιά, είναι η πρώτη σε τρεις χιλιάδες χρόνια γνωστής ελληνικής ιστορίας, που δεν χρειάστηκε ποτέ μα ποτέ να πολεμήσει, ή να ζήσει την πείνα.

Κι αυτό είναι μια τεράστια σύμπτωση.

Για την οποία είμαι ευγνώμων.

Και για την οποία θα πρέπει επίσης να είναι ευγνώμονες, όσοι διαβάζουν, γνωρίζουν,  και σέβονται την ιστορία.

Που δυστυχώς είναι η μειοψηφία.

Διότι ο περισσότερος κόσμος περί άλλων τυρβάζει.

Έλα όμως που η μοίρα μου επιφύλαξε να ζήσω την Κρίση.

Η οποία μπορεί να μην είναι πόλεμος, ή εμφύλιος, ή χούντα, αλλά για τα δικά μου (τωρινά μας) δεδομένα, δεν παύει να είναι μια «εκτροπή» από την γενικότερη ηρεμία στην οποία μεγάλωσα.

Και ενώ οι πρόγονοί μου έζησαν τα πάντα, παλεύοντας μέσα στη καθημερινότητά τους με τα πραγματικά θηρία, εγώ τι κάνω;

Παλεύω μέσα από το facebook χαριεντιζόμενος, γράφοντας εξυπνάδες, και ανεβάζοντας ατάκες για τον σέξι Αλέξη, τον Πάντζα,  και τον κυρ Φώτη.

Και μπορεί η κατάσταση να είναι όντως σοβαρή, αφού το φάντασμα της χρεοκοπίας, και άρα της πείνας  κρέμεται πάνω απ το κεφάλι μας, αλλά τα δικά μας θηρία είναι τουλάχιστον (και επιεικώς) … φαιδρά.

Πλην όμως επικίνδυνα.

Στρατούλης, Σκουρλέτης, Σκανδαλίδης, Ρουπακιώτης, Μανιτάκης, και άλλοι τέτοιοι ντεμέκ προοδευτικοί, που μέσα από τον έμφυτο αναχρονιστικό τους συντηρητισμό δυναμιτίζουν την χώρα.

Κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα.

Και έτσι, ενώ οι παλιοί πολέμησαν Τούρκους για την σημαία, ή Γερμανούς για την ελευθερία, οι σύγχρονοι γιαλαντζί επαναστάτες πολεμούν εμάς για τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, και για την Μπήλιω… εκ του ασφαλούς (αφού άλλοι έχουν πάντα την τελική ευθύνη).

Νομίζοντας με το αραχνιασμένο τους μυαλό ότι τα βάζουν με θηρία, ενώ στη πραγματικότητα κυνηγούν ανεμόμυλους, κι αυτούς εικονικούς.

Η ιστορία δηλαδή επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Έτσι, όταν μεγαλώσει ο γιος μου, και με τη σειρά του με ανακρίνει για το τι έζησα εγώ, στα πέτρινα εκείνα χρόνια της κρίσης, θα σκύψω ντροπιασμένος το κεφάλι και θα απαντήσω αμήχανα:

Παρακολουθούσα, θα του πω,  τον Αλέξη και τον κυρ Φώτη να καταστρέφουν τη χώρα, γράφοντας χαριτωμενιές στο φέισμπουκ.

Δυστυχώς…

Ενδιαφέρουσες εποχές… ασήμαντοι άνθρωποι.

Τα χρόνια του κυρ Φώτη!

Αυτά μου έλαχαν εμένα.

Strange Attractor

ΥΓ- Η όλη περίπτωση του κυρ Φώτη, μου έφερε στο μυαλό την Hannah Arendt, η οποία στο βιβλίο της  The Banality of Evil περιγράφει την κοινοτυπία του κακού.

Όπως λέει, το απόλυτο κακό δεν είναι κάτι το ριζοσπαστικό που γίνεται από κάποιους ασυνήθιστα διαβολικούς ανθρώπους, αλλά κοινότυπο, και το κάνουν κυρίως κάποιοι άχρωμοι, άοσμοι, γκρίζοι ανθρωπάκοι (σας θυμίζει κάποιον;).

Και το συμπέρασμα αυτό το έβγαλε έχοντας εξετάσει την περίπτωση του Adolf Eichmann (δείτε το βιβλίο της Eichmann in Jerusalem), ο οποίος δεν ήταν παρά ένας ασήμαντος γραφειοκράτης, που όμως ήταν υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της «τελικής λύσης» για τους Εβραίους.