Ωραίο ακούγεται.
Να λειτουργήσει πάλι το μαγαζί, ως είχε!
Με την αξιοκρατία του, τις διαφανείς διαδικασίες, τα
κοπάδια από τις ψείρες των μουσάτων, τα πολύχρωμα ταγάρια, τους αόρατους
μισθοδοτούμενους, τα «εμβόλιμα» θεματάκια του δελτίου και τις πανάκριβες
εκπομπές ποιότητας (μπόλικα ξένα ντοκιμαντέρ με ελληνικούς υποτίτλους και ολίγα
πλάνα ημεδαπής παραγωγής) που εγκρίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αξίζει την εμπιστοσύνη των τηλεθεατών, διότι
παίζει τα θέματα ακροάματος στα δάχτυλα.
Αφού σου παρουσιάζει τον Τσίπρα ως «ηγέτη», μπορεί να
κάνει οτιδήποτε.
Και Μπεν Χουρ στην πλατεία Κουμουνδούρου μπορεί να σου
γυρίσει, μέσα σε μια βδομάδα, με κομπάρσους τους παπανδρέλληνες από το Καράτσι.
Δίκιο έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μιμητές του, ο Φώτης-Φανούρης
Κουβέλης και ο Βάγγουλας ο Βενιζέλος.
Να παλινορθωθεί το παλαιόν καθεστώς στην ΕΡΤ.
Να κερνάει τζατζίκια και τυροκαυτερές τους καλεσμένους
του ο Σπύρος Παπαδόπουλος, να διδάσκει δημοσιογραφία ο Κούλογλου, ορθοφωνία ο
Βαξεβάνης και όλοι μαζί χαρούμενοι να παρακολουθούμε την Ντίσνεϊλαντ της
Αριστεράς που μας μεγάλωσε με Μπόλεκ και Λόλεκ (βασικός λόγος για να γίνεις
αμερικανόφιλος δεξιός τη δεκαετία του '80).
Ρομαντικές μνήμες...
«Στην Ελλάδα ζεις......δεν
υπάρχει ελπίς».
Έτσι λέει η λαϊκή θυμοσοφία και έχει δίκιο.
Οι άγιοι και οι όσιοι δεν συνηθίζουν να πολιτεύονται.
Αν το κάνουν (και κατορθώσουν να εκλεγούν), θα πάψουν να
είναι άγιοι και όσιοι.
Τα χερουβείμ, τα σεραφείμ και εν γένει τα τάγματα των
αγγέλων δεν λαμβάνουν υπουργικούς θώκους.
Με την πολιτική συνηθίζουν -κακώς, κάκιστα- να
ασχολούνται οι άνθρωποι.
Στην Ελλάδα, μέχρι να κυριαρχήσουν οι Ασιάτες και οι
Απωανατολίτες ψηφοφόροι του Καμίνη, θα ασχολούνται οι Ελληνες.
Ως φυλή είμεθα εξαίρετος, αλλά έχομεν ένα μικρό ψεγάδι,
το οποίο σε συνθήκες ιδιαίτερες αναδεικνύεται σε μέγα: Είμεθα εγωιστές και
κάπως εξουσιομανείς. 10 οι Ελληνες, 11 οι γνώμες, 12 οι αρχηγοί.
Όπερ μεθερμηνευόμενον: ουδέποτε πρόκειται να επικρατήσει
αξιοκρατία και διαφάνεια στη χώρα.
Ούτε στον δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα.
Ο ιδιώτης θα ήθελε να λειτουργεί αξιοκρατικά, αλλά έχει
σόγια και αισθήματα και αυτά προηγούνται της ορθής κρίσεως στην επιλογή
προσωπικού.
Οι έχοντες δημόσια αξιώματα δεν θα ήθελαν σε καμία
περίπτωση να λειτουργούν αξιοκρατικά για δύο λόγους:
1. Άλλοι (οι πολίτες, δηλαδή) θα πληρώσουν τα σπασμένα
της αναξιοκρατίας και
2. Έχουν ψηφοφόρους, σόγια και αισθήματα.
Παναγιώτης Λιάκος
Καθόλου μακριά από την πραγματικότητα το άρθρο. Απλά μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όπως μπορεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή