Ο ρατσισμός της αριστεράς.

Είμαστε οι σφαίρες
Που θα γίνουν δάκρυα

Στα μάτια των παιδιών
Των νεκρών μπάτσων.
Τίποτα λιγότερο…»

(Σύνθημα μαυρογραμμένο σε τοίχο των Εξαρχείων, προϊόν «ταξικού μίσους» έτοιμου να παραγάγει «ταξική πάλη», αφού ως γνωστόν, τάχα μου, ταχάτζα μου, να σε γαμ..., να παίζουμε.)

Τη μπουκιά απ’ το στόμα μάς πήρε η Κατερίνα Παναγοπούλου με το (κατά τα συνήθη) προσφυές άρθρο της «Θα χαρίσουμε τους ‘μπάτσους’ στην Χ.Α.;».

Παίρνουμε, όμως, τη σκυτάλη και πάμε να δοκιμάσουμε την επόμενη μπουκιά.

Να αναδείξουμε αυτή τη φοβερή υποκριτική μανία των «αντιρατσιστών» της «Αριστεράς».

Που ωρύονται για το ρατσισμό των άλλων, χωρίς να κοιτάνε τι κρέμεται στην πλάτη τους.

Μια σακουλίτσα τόσο γεμάτη από ρατσισμό κατά αυτού που εχθρεύονται, του (δικού τους) «ταξικού εχθρού και των λακέδων του».

 

Αλήθεια γιατί του ξέφυγε του κ. Βούτση εκείνη η δήλωση περί μπάτσων;

Για τον ίδιο λόγο που είχε πάθει παλιότερα το ίδιο και ο μικροπολιτευόμενος κ. Τσίπρας;

Από αφελή ακράτεια ή από στοχευμένο λαϊκισμό, που στόχο έχει κάνα μικρό μέρισμα επικοινωνιακής δημοσιότητας;

Και τι κάνει τελικά κάθε αξιοπρεπή «αριστερό» να ξεσπάει για το ξύλο που δεν έφαγε από τους μπάτσους επί χούντας;

Ξέρετε, αυτό τον «αντιστασιακό», που ποτέ δεν αντιστάθηκε και που έλεγε από μέσα του «Εγώ Πολυτεχνείο! Εγώ Πολυτεχνείο!».

Και βρήκε χρόνο να ξεχαρμανιάσει στην αντίσταση, μόνο αφ’ ότου βέβαια έπεσε η χούντα.

Και τώρα λέει πως η χούντα δεν τελείωσε το ’73. Και το παίρνουμε χοντρό και το κάνουμε ψιλό.

Η φτηνιάρα συνταγή της «Αριστεράς» του Λαϊκισμού ξεχνάει ότι επί χούντας είχε νόημα να αμφισβητεί κανείς την ανύπαρκτη δημοκρατική νομιμότητα των δυνάμεων καταστολής.

Ξεχνάει όμως ότι τότε δεν υπήρχαν πολίτες, που να συλλαμβάνουν αυτό το νόημα κατά της ψευδονομιμότητας.

Τα ’χουμε πει, ήταν όλοι κρυμμένοι κάτω από τους καναπέδες τους.

Ενώ τώρα, επί (έστω λειψής, αλλά) Δημοκρατίας, που δεν υπάρχει αυτό το νόημα, τώρα έχουμε εκατομμύρια αντιστασιακούς, που φωνάζουνε «Ένα είναι το σύνθημα, που όλους μας ενώνει, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!».

Υπάρχει πιο ρατσιστικό σύνθημα από αυτό, το απόλυτα απολιτικό απολυτίκιο;

Τυφλό μίσος χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, κάτι σαν το «βαζελίνες βλήματα, κάντε μας κουνήματα».

Μόνο που τώρα, από αυτό το τιποτολογικό αντιπολιτικό μίσος σπάνε τζαμαρίες, καίγονται τράπεζες και ιστορικά κτίρια, αλλά και άνθρωποι.

Είναι το Σύστημα «Σπάσ’ τα όλα», που κάνει κουμάντο τριάντα χρόνια τώρα, ως βραχίονας ΤΟΥ Συστήματος, του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους, με αγώνες λαϊκούς που υποστηρίζουν τα δίκαια αιτήματά του.

Ένα Σύστημα με ισχυρά συστημικά χαρακτηριστικά, που διψάει για νεκρούς, για αίμα, για οδυρμούς, για μάρτυρες, για λιοντάρια και λοιπά θρησκευτικά καναβούρια…

Αυτός ο βραχίονας ΤΟΥ Συστήματος (βλ. «Η τρομοκρατία των αντικρατικών μπάτσων»), που έπαιζε κυρίαρχα και μονοπωλιακά στο πεδίο της ανωμαλίας, τώρα βρήκε το ανερχόμενο αντίπαλο δέος των ναζί. Και κάνουν πλέον μεταξύ τους κόντρες, πάντα εις βάρος της κοινωνίας.

Και φυσικά εδώ αναπτύσσεται ο μηχανισμός που εξωθεί τον «μπάτσο» στην αγκαλιά των ναζί.

Αυτοί είναι και οι μόνοι που τον υποστηρίζουν ενεργά (τώρα που «αποσύρθηκε» ο Στρατηγός Άνεμος Βύρων, ο «ποινήν εκτίω», που τον έλεγε πραίτορα), όταν όλοι οι άλλοι τον βρίζουν.

Όταν κινδυνεύουμε ως πολίτες από το κοινό έγκλημα, όταν δηλαδή τίθεται θέμα ασφάλειας και προστασίας του πολίτη, τότε απαιτούμε να είναι παρόντες οι μπάτσοι, για να μας υπηρετήσουν.

Και φωνάζουμε «πού είναι το κράτος;».

Όταν θεωρούμε ότι καταπατούν τα δικαιώματά μας, αφού οι άθλιοι δεν μας αφήνουν να κάψουμε το μπουρδέλο τη Βουλή, τότε καλά κάνουμε και τους φωνάζουμε Μπα-γου-δολ…

Τι θέλουμε λοιπόν;

Τους θέλουμε ή δεν τους θέλουμε τους «μπάτσους»;

Δεν γίνεται να είμαστε και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ…

Επιτέλους, respect! Χρειάζεται λίγο σέβας στον αγωνιστή αστυνομικό, που πολλές φορές ρισκάρει και τη ζωή του για κοινωνικό και όχι ιδιωτικό κίνητρο.

Αν νιώσει ότι τον εκτιμάμε και τον στηρίζουμε ηθικά, τότε θα μπορέσει να ανακτήσει την χαμένη του αυτοπεποίθηση.

Έτσι θα έχουμε τριπλό κέρδος. Θα λειτουργήσει καλύτερα ως όργανο και δημοκρατίας και δημόσιας τάξης και ιδιωτικής ασφάλειας.

Επιπλέον θα μπορέσει να ακούσει τις εγκλήσεις μας και να απομονώσει τον επίορκο συνάδελφό του. Τόσο τον παρακρατικό ναζί, όσο και τον διεφθαρμένο θρασύτατα παραβατικό νονό σε κάθε πεδίο του υποκόσμου.

Μόνο έτσι θα απομονώσει αυτούς οι οποίοι είναι η ντροπή του καλού αστυνομικού (που αυτός πρέπει να βρει πώς θα τους κάνει εμετό η Αστυνομία)…

Εντούτοις, η Αστυνομία (πρέπει πάντα να) είναι βασικό όργανο της Δημοκρατίας και όλοι πρέπει να βοηθήσουμε να βελτιώνεται…

Άλλωστε, από την ίδια κούνια βγαίνει και ο «μπάτσος» και ο μη μπάτσος…

Αδερφός, πατέρας, γιος, κουμπάρος κάποιου φοροφυγάδα, κάποιου αυθαιρετατζή, κάποιου λαμόγιου σαν κι εμάς τους θρασύδειλους «αδιάφθορους», που βρίσκουμε και βρίζουμε, θα είναι και ο «μπάτσος»…

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα. Κάτι υπάρχει πίσω από αυτό το τάχα ταξικό μίσος. Οι κακές γλώσσες λένε ότι υπάρχει μια υπεροπτική νεανική φλωριά, που περιφρονεί τους «μπαστουνόβλαχους μπάτσους, που ήρθαν από το χωριό τους να μας πουλήσουν εξουσία».

Σωστό. Άμα συναισθάνεσαι ότι έχεις την υπεροχή μιας προνομιακής παιδείας, που σου πρόσφερε η αστική σου καταγωγή, την οποία ποτέ του δεν έσωσε «το τυρί ο μπάτσος» να αξιωθεί, πρέπει να του το δείξεις.

Να του πάρεις τον αέρα, αλλιώς θα σου την πει εκείνος.

Ότι δηλαδή, στατιστικά, οι «λαϊκοί αγωνιστές» αντικρατικοί μπάτσοι («τα παιδιά») είναι οι φλώροι και οι κρατικοί μπάτσοι είναι ουσιωδώς τα λαϊκά παιδιά του αγωνιώδους μεροκάματου.

Ξέρετε εσείς κανέναν κολλεγιόπαιδα που κατετάγη στην Αστυνομία; Όχι!

Που κοσμεί τις λίστες των αντικρατικών μπάτσων; Ναι!

Πολλούς, που μισούν και ξορκίζουν την αστική τους καταγωγή. Έχει και αυτό τη μικρή αξία του, εφόσον σκαλίζουμε τα του «αριστερού» ρατσισμού.

Αυτός ο ρατσισμός, λοιπόν, προκαλεί και φουντώνει το μίσος των στόκων σπαστών εναντίον των «μπάτσων».

Θα έπρεπε ίσως η «Αριστερά» να ζητήσει από τον νέο Αντι-Ρατσιστικό Νόμο να διώκει και όσους σπέρνουν αυτό το βλακώδες μίσος, όπως οι κ. Τσίπρας, Βούτσης και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις.

Βέβαια, στη συγκεκριμένη φάση το μείζον και επείγον είναι ο άθλιος και αποκρουστικός ρατσισμός των ναζί. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε και με άλλα προβλήματα δημοκρατίας, όπως τα παρεπόμενα του βλακώδους «μίσους κατά των μπάτσων».

Και εδώ έρχεται ο πονηρός ρατσιστής «Αριστερός» και σου λέει, «ε, μα δεν λέμε μπάτσο τον απλό αστυνομικό, αλλά τα ΜΑΤ που μας πρήζουν στα χημικά, όταν διαδηλώνουμε την αντίθεσή μας» κλπ.

Σίγουρα, λοιπόν, έχει συχνά σκοντάψει σε ζαρντινιέρες η Αστυνομία, επειδή κάποιοι μεμονωμένοι πήραν σχετική πρωτοβουλία.

Ή είχαν «λάθος» εντολές και κατέστειλαν υπερβολικά μια λαϊκή αντίδραση εναντίον μιας στραβωμάρας.

Ναι, αλλά ποιος κρίνει πότε η «λαϊκή» αντίδραση έχει καλώς και πότε ξεπερνάει τα εσκαμμένα;

Όταν, ας το ξαναπούμε (και ας χαλάσουμε καρδιές), επί αγανάκτησης κάποια ζώα πήγαιναν να κάψουν «το μπουρδέλο τη Βουλή», τα ζώα θεωρούσαν ότι καλώς έπρατταν.

Η αστυνομία είχε άλλη γνώμη και δεν τους άφησε.

Εγώ τότε λοιπόν ήμουν με την Αστυνομία και όχι με τον οχλοπολτό (που λίγο αργότερα μεταστοιχειώθηκε σε ναζί), όπου μέσα του ήταν αποβλακωμένοι και κάποιοι «αριστεροί» που τους μπέρδεψε η ηγεσία τους… Τότε που η διολίσθηση της «Αριστεράς» στην Αντιπολιτική, έκανε μάγκες τους ναζί, κι ας μην το παραδέχεται ακόμα η «Αριστερά»…

Ο ρατσισμός της «Αριστεράς» κατά των «μπάτσων» υποκρύπτει και προέρχεται από τον μανιχαϊστικό ρατσισμό κατά κάθε κακού (ταξικού εχθρού).

Άμα εδώ παρεισφρύσει και λίγος χυδαίος λαϊκισμός, το μείγμα γίνεται υπέροχο. «Μολών λαβέ!» είπε προχτές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ο κ. Τσίπρας, σχετικά με το «ξεπούλημά» του (που διαψεύδει επίμονα το ΤΑΙΠΕΔ…).

Και συμπλήρωσε: «Η αντίσταση δεν πρόκειται να φύγει από το DNA του λαού μας!», δεν είναι φοβερός ο ποιητής; Ούτε η Φάνη Χαλκιά θα το έλεγε τόσο όμορφα.

Ότι δηλαδή, πάνω κάτω, του Έλληνος ο τράχηλος, είναι μεγάλος μαχαλόμαγκας. Δηλαδή, καθήστε καλά, δωσίλογοι, δεν ξέρετε με ποιους έχετε να κάνετε.

Άλλωστε, όπως λέει και ο Νίκος Δήμου, εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές, αφού είμαστε ανώτεροι από τους Άλλους (που είναι).

Χτες πάλι, στην Ιερισσό, είπε ο κ. Τσίπρας: «Όπως σπάσανε τα μούτρα τους στην Κερατέα, έτσι θα τα σπάσουν και στη Χαλκιδική!».

Εννοούσε όπως έκαψαν οι φασίστες το σπίτι του μπάτσου, που κοιμόταν με τα παιδάκια του στην Κερατέα, έτσι και ο κ. Τόλης νέους όμορφους φασιστοτραμπουκισμούς θα διαπράξει στην Ιερισσό.

Όλοι οι Άλλοι, που αντικειμενικά είναι ταξικοί μας εχθροί και αντικειμενικά έχουν άδικο, αφού αντικειμενικά εμείς έχουμε όλα τα δίκια, πρέπει να υποστούν τη βία μας.

Ο βασικός δείκτης του ρατσισμού της «Αριστεράς» είναι η βίαιη απάρνηση της ετερότητας, που αφειδώλευτα επιδεικνύει.

Τόσο σε απλά καθημερινά πρακτικά ζητήματα, όσο και στο ιδεολογικό επίπεδο, το οποίο συνδέεται με το βλακώδες ξεπουπουλιασμένο ιδεολόγημα του ταξικού μίσους.

Όσο δεν έρχεται μια νέα Αριστερά στη θέση της για να την σκουντήσει ιδεολογικά και να την καθαιρέσει, η παρούσα σύγχυση θα βασιλεύει, οι αστυνομικοί θα είναι μπάτσοι, οι κακοί θα δέχονται τραμπουκισμούς από τους καλούς και η Μπανανία μας θα συνεχίζει τη μακάρια πτήση προς το επέκεινα.

Και η σύγχυση θα αρχίσει να μαζεύεται, όταν σταματήσουμε επιτέλους μια σειρά από βλακώδεις πολιτικές ορθότητες, όπως αυτήν: το ρατσισμό της «Αριστεράς» να τον ονομάζουμε ταξικό μίσος.

Τόσο απλά.

Σακελλάρης Σκουμπουρδής

Athens Voice