Τα (διόλου αναξιοπαθούντα) «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ!

Μερικές φορές, αναγνώστη μου, οι πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις βρίσκονται στα ψιλά των σχολίων και των ρεπορτάζ, που αφορούν σε άλλα ζητήματα, και που τίθενται παρεμπιμπτόντως…

Κάπως έτσι μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον η είδηση ότι σε κάποια ΔΕΚΟ (ή δημόσια υπηρεσία, δεν είμαι βέβαιος, δεν έχει και τόση σημασία) πρώτη συνδικαλιστική δύναμη βγήκε η …ΠΑΣΚΕ με ποσοστό άνω του 40%!!!!!!!

Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα…

Λες και βρισκόμαστε όχι στο 2013, αλλά στο 2009 (και βγάλε)…

Αυτή λοιπόν  η είδηση ήρθε και έδεσε με πληροφορίες (απ’ αυτές που αν ήμουν δημοσιογράφος θα ονόμαζα ως προερχόμενες από «έγκυρες πηγές») από τον ευρύτερο περίγυρό μου στο ευρύτερο Δημόσιο, που μου λένε το ίδιο πράγμα: Ότι μπορεί το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπικά να κινείται σταθερά σε μονοψήφια νούμερα με ελάχιστη προοπτική να ξαναδεί διψήφια, αλλά στο Δημόσιο, και ιδίως στο συνδικαλιστικό πεδίο αυτού, δυστυχώς  ζει και βασιλεύει.

Μου μεταδίδουν και άλλη πληροφορία αυτοί οι άνθρωποι: Ότι παρόλ’ αυτά, οι συνδικαλιστές του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ, και ενώ διατηρούν κατ’ ουσίαν αλώβητο το μηχανισμό τους (με ελάχιστες απώλειες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, υποπολλαπλάσιες των απωλειών σε επίπεδο απλών ψηφοφόρων), εντούτοις δεν παύουν οι ίδιοι να φλερτάρουν μανιωδώς με τους οπαδούς του Τσίπρα (αλλά και του κόκκινου Στρατούλη, που μάλλον είναι πολύ πιο «κοντινός» τους), ρίχνοντας συνεχώς γέφυρες κατά κει, χωρίς όμως μέχρι στιγμής μεγάλη επιτυχία.

 
Κοινώς: Με άλλον μεγάλωσαν, εκεί εξακολουθούν να τρων και να πίνουν, αλλά αλλού θέλουν να το δώσουν.

Αυτό που κάναμε στα 20 μας π.χ. που γουστάραμε μια κοπελίτσα, θέλαμε να είμαστε μαζί της όλη μέρα κι όλη νύχτα, αλλά φευ, αυτή επέμενε να μας απορρίπτει.

Στο μεταξύ, παραμέναμε κανονικά στο σπίτι της μαμάς και του μπαμπά, που επέμεναν να μας ταϊζουν, να μας ποτίζουν, να μας χαρτζηλικώνουν κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν πως το μυαλό μας είναι αλλού.

Και ποια άλλη επιλογή είχαν οι έρμοι;

Πέρα από τις μεταφορές όμως, νομίζω ότι αυτή η εκ πρώτης όψης περίεργη και σίγουρα sui generis κατάσταση έχει ανάγκη από ερμηνεία και εξήγηση.

Τυχερός που είσαι αναγνώστη μου, να που διαθέτω ορισμένες, τις οποίες αμέσως θέτω στην κρίση σου.

Πάμε λοιπόν.

Πριν από κανένα χρόνο διάβασα κάπου στο διαδίκτυο (συγγνώμη αλλά δε θυμάμαι ποιος το έγραψε, δεν ήταν κάποιος «επώνυμος» πάντως), κάτι που το βρήκα ιδιαίτερα οξυδερκές.

Έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ το ψήφιζαν παραδοσιακά (όταν δηλαδή ήταν κόμμα του 40% συν) τρεις κατηγορίες:

1- Οι βολεμένοι (κυρίως του δημοσίου θα πρόσθετα εγώ)

2- Όσοι περιμένουν να βολευτούν

3- Οι σοσιαλδημοκράτες.

Εννοείται, όλοι αυτοί  μετά των οικογενειών τους, και όσων «παραλιών» την ψήφο μπορούσαν να επηρεάσουν.

Συμπλήρωνε επίσης,  εκτίμηση με την οποία πάλι συμφωνώ, ότι η πολυπληθέστερη κατηγορία ήταν η δεύτερη.

Η ανάλυση αυτή εκτός του ότι συμφωνεί, θεωρώ, με την κοινή πείρα όλων μας, επίσης εξηγεί θαυμάσια την εκλογική και δημοσκοπική κατάρρευση του όλου ΠΑΣΟΚ.

Όλη η δεύτερη κατηγορία το εγκατέλειψε πάραυτα, βλέποντας ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα πλέον απ’ αυτό,  αλλά το εγκατέλειψε και μεγάλο μέρος της πρώτης κατηγορίας (ιδεολόγων) που είδε μπροστά του το σοβαρό κίνδυνο να ξεβολευτεί (μόνο η κουβέντα περί απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων είναι αρκετή για να πανικοβάλει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου αυτής της κατηγορίας, και να τους στρέψει προς Στρατούλη και Πάντζα μεριά).

Εξηγεί θαυμάσια όμως και το παράδοξο που περιέγραψα αρχικά.

Διότι τελικά δεν είναι παράδοξο, δεν αρκεί όντας συνδικαλιστής δημόσιος υπάλληλος π.χ. να μην ψηφίσεις στις εθνικές εκλογές ΠΑΣΟΚ ή να σκεφτείς να μην το ψηφίσεις. Πρέπει να βρεις και εναλλακτική λύση/στέγη για να συνεχίσεις αυτό που έκανες (δηλαδή κατά βάση διορισμούς, προαγωγές, μεταθέσεις, μετατάξεις και πάσης φύσεως ρουσφέτια υπό το μανδύα, μεταξύ άλλων, του συνδικαλισμού), και στο μεταξύ να παραμένεις αναγκαστικά στην καλύβα του ΠΑΣΟΚ, μέχρι να φύγεις.

Και μετά έχει ο Θεός.

Να’ ναι καλά ο Αλέξης δηλαδή…

Διότι, το να αναμέναμε ότι οι μηχανισμοί αυτοί θα εξαερώνονταν και θα ξέμεναν από δυναμικό «αυτομάτως» με τη συρρίκνωση του κόμματος σε υποπολλαπλάσια ποσοστά, θα ήταν χονδροειδής υποτίμηση του ενστίκτου αυτοσυντήρησης όλων αυτών των ανθρώπων.

Που μπορεί να είναι πολλά, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι είναι το απολύτως αντίθετο του αφελούς!

Ταυτόχρονα, αυτοί οι καθόλου αφελείς άνθρωποι ξέρουν (το έχουν ζήσει τόσα και τόσα χρόνια) ότι δεν αρκεί ο συνδικαλιστικός μηχανισμός στα μεσαία και χαμηλά επίπεδα, χωρίς την στήριξη από πάνω ενός εν δυνάμει πλειοψηφικού κόμματος.

Γι’ αυτό και νιώθουν «ορφανοί» αυτή τη στιγμή, δεν είναι ότι ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το ΠΑΣΟΚ «πρόδωσε τις αρχές του», και άλλα τέτοια λογικά μεν, φαιδρά δε όταν ακούγονται από συνδικαλιστικά  στόματα «σοσιαλιστών».

Και τώρα;

Τι γίνεται τώρα;

Θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση επ’ αόριστον;

Θα ενδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα έρθει εις γάμου κοινωνία με το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», τουλάχιστον με το κομμάτι του στο Δημόσιο;

Θα αναστηθεί το κλινικά νεκρό ΠΑΣΟΚ συνολικά, και πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά του θα ‘ναι;

Προσπερνώντας την τρίτη πιθανότητα που είναι στη σφαίρα της επιστημονικής (και άκρως κακόγουστης θα έλεγα εγώ) φαντασίας, συνεχίζω απ’ το τέλος και πάω στο δεύτερο: Δεν πρέπει να υποτιμάμε εντελώς ούτε το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί μεν να απέχει παρασάγγας απ’ το αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ (τόσα αυτογκόλ μαζεμένα εκ μέρους της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είδαμε ποτέ από τη Μεταπολίτευση και λοιπά), αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είναι ανύπαρκτο. Είναι άκρως απίθανο οι κομματικοί του παλιού ΣΥΡΙΖΑ που γέρασαν να βλέπουν την πλάτη των πασόκων, και τους είδαν μεταξύ άλλων επανειλημμένα να λεηλατούν αυτό που θεωρούσαν ως «δικό τους» χώρο, να κάτσουν να τα ξεχάσουν όλα και να τους εντάξουν ως έχουν, αφήνοντάς τους να κάνουν τα ίδια.

Και να το κάνουν, μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Οι άλλοι είναι καρτάλια! Δολοπλόκοι και επιτήδειοι στην εκατοστήν!!!!

Απ’ την άλλη μεριά, κανείς δε λέει όχι στα ψηφαλάκια.

Πόσο μάλλον ο Αλέξης, που υπόσχεται τα πάντα στους πάντες.

Και μάλιστα ενόψει συνεδρίου, όπου αναμένεται να γίνει χαμός με τις μειοψηφούσες απόψεις και τις συνιστώσεις γενικώς.

Προσωπικά δε μου προκάλεσε καμία έκπληξη η (αδιασταύρωτη αυτή αλλά και πάλι αξιόπιστη) πληροφορία ότι οι στρατουλολαφαζάνηδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δεν είναι και τόσο αρνητικοί στον οριστικό εναγκαλισμό με όλο αυτό το σύστημα. 

Ας πάρουμε την (εσωκομματική) πλειοψηφία σου λένε, ή έστω ας αναγκάσουμε την πλειοψηφία να μας λάβει παραπάνω υπόψη και μετά …βλέπουμε.

Είπαμε, έχει ο Θεός.

Δεν είναι του παρόντος να σχολιάσω την ποιότητα αυτού του είδους της πολιτικής σκέψης και τακτικής – κάποια στιγμή θα το (ξανα)κάνω σύντομα.

Αυτό που θέλω όμως να πω κλείνοντας σιγά-σιγά είναι ότι θεωρώ ακόμα το πρώτο ενδεχόμενο το πιο πιθανό:

Οι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ θα παραμείνουν άθικτοι για λίγο διάστημα ακόμα φθίνοντας λίγο-λίγο από τα χαμηλά επίπεδα προς τα ψηλά.

Όσο πιο χαμηλά τόσο λιγότερες αντιστάσεις βρίσκει κανείς για να ενσωματωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης και στη ΔΗΜΑΡ, που δεν κάνει πολλά, αλλά βρίσκεται και εκείνη κάπου εκεί γύρω και μαζεύει κι αυτή κάνα πασοκικό ψίχουλο. Χώρια, που ως «κυβέρνηση» βολεύει κόσμο και κοσμάκη…

Μέχρι εν τέλει να εξαερωθούν οι Πασόκοι και να ανασάνει με ανακούφιση όλο το σύστημα και η κοινωνία συνακόλουθα.

Θα αργήσει όμως, όπως (δυστυχώς) φαίνεται ότι αργούν όλες οι επείγουσες μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.

Στο μεταξύ, ας ελπίσουμε ότι δε θα δημιουργηθεί κάνας κλώνος αυτού του καρκινώματος ή κάτι (ακόμα) χειρότερο – ποτέ δεν ξέρεις πότε πράγματι έφτασες στο λεγόμενο «πάτο του βαρελιού».

Ο Παραβάτης

ΥΓ1: Επειδή στη χώρα που ζούμε πρέπει πάντα να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, διευκρινίζω ότι δεν τσουβαλιάζω ολόκληρο το συνδικαλιστικό σύστημα του ΠΑΣΟΚ στο παραπάνω.

Προφανώς εκεί μέσα υπήρχαν και υπάρχουν αγνοί και εργατικοί άνθρωποι – εξάλλου κανένα σύστημα δεν μπορεί να είναι τόσο στέρεο επί τόσες δεκαετίες χωρίς τέτοιους ανθρώπους που και τη δύσκολη δουλειά μπορούν να κάνουν παρέχοντας έτσι και άλλοθι στους υπόλοιπους.

ΥΓ2: Άφησα απ’ έξω τη ΔΑΚΕ και το δικό της σύστημα για τρεις λόγους,  κανείς εκ των οποίων δεν έγκειται στο ότι είναι σε κάτι, ελάχιστο έστω, καλύτερη από την ΠΑΣΚΕ και τα παρακλάδια της:

1) Συνολικά στο Δημόσιο (που είναι και το κυρίως θέμα του παρόντος) έχει σαφώς μικρότερη επιρροή.

2) Δομήθηκε, ιδίως απ΄το 80 και μετά, κατ΄εικόνα και καθ’ ομοίωση των (κυριαρχούντων) αντιπάλων της – ότι λέμε για τον έναν ισχύει σχεδόν απόλυτα και για τον άλλον

3) Έχει την τύχη (και εμείς την ατυχία) να διαθέτει ακόμα κομματικό σπίτι επαρκώς μεγάλο για να μην αμφισβητείται η ίδια της η ύπαρξη.