Δεν είμαστε πια στο 1980…

Ακούω συνέχεια πως μπορεί να ζήσει κανείς με τους μισθούς πείνας έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα.

Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί κανένας να ζήσει με 300 ευρώ ή και με 500 ευρώ. Ειδικά με την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί, με την φορομπηχτική πολιτική που έχει επιβληθεί από την πολιτική ηγεσία.

Αν υποθέσουμε ότι έχεις δικό σου σπίτι και δεν πληρώνεις καθόλου φόρους, θεωρητικά ακόμα και με 500 ευρώ βγαίνεις για να πληρώνεις τα άκρως απαραίτητα. Όταν όμως είσαι άνεργος ή ακόμα και αν έχεις μία εργασία των 500 ευρώ και σου ζητούν να πληρώσεις όλα αυτά που σου ζητούν, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις.

Αλλά το πως θα ζήσει κανείς με 300 ευρώ, δυστυχώς δεν είναι παράμετρος στην συζήτηση, όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό.

Δυστυχώς η μοναδική παράμετρος σε αυτή την εξίσωση είναι πόσο παράγει η οικονομία, με σκοπό να παράγει εισόδημα και πλούτο ο ιδιωτικός τομέας, για να μπορεί να δίνει υψηλούς μισθούς, αλλά και για να μπορεί να έχει έσοδα ο δημόσιος τομέας.
Αν δεν παράγει αυτό το εισόδημα ο ιδιωτικός τομέας, τόσο τα δημόσια έσοδα όσο και οι μισθοί θα είναι χαμηλοί.

Αλλά για να μπορεί να παράγει ο ιδιωτικός τομέας, θα πρέπει να μην του κάνει πόλεμο το κράτος.

Θα πρέπει να υπάρχει σταθερό φορολογικό καθεστώς, σωστοί νόμοι, χαμηλή γραφειοκρατία και πάνω από όλα, χαμηλή διαφθορά.

Επίσης προαπαιτεί να αποτάξουμε τις διάφορες σοσιαλιστικό-κομμουνιστικές αντιλήψεις, του τύπου, “πρώτα ο άνθρωπος και όχι το χρήμα”.
Στην Ελλάδα όμως πάμε ανάποδα σαν τον κάβουρα.

Απαιτούμε πρώτα να πάρουμε, είτε παράγει ο ιδιωτικός τομέας είτε όχι.

Απαιτούμε ένα μεγάλο και ακριβό κράτος, με λεφτά που δεν υπάρχουν και απαιτούμε να πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας, με λεφτά που δεν υπάρχουν, για να συνεχίσουμε να έχουμε ένα πολύ μεγάλο και ακριβό κράτος, το οποίο δεν έχουμε λεφτά να συντηρήσουμε.
Η παράμετρος του τι πρέπει να γίνει για να παράγει περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας, πολύ απλά δεν είναι στο τραπέζι.
Η παράμετρος του ότι θα πρέπει να γίνει για να γίνει αυτό το κράτος πιο φιλικό στην παραγωγή, δεν είναι καν θέμα συζήτησης.

Το ότι το κράτος έχει την ευθύνη για το γεγονός ότι δεν παράγει ο ιδιωτικός τομέας, δεν υφίσταται καν σαν έννοια.
Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει αυτή η αντίληψη στην πολιτική ηγεσία (διότι αν υπήρχε δεν θα νομοθετούσαν όπως έχουν κάνει μέχρι σήμερα), δεν υπάρχει αυτή η αντίληψη και στον μέσο πολίτη.

Διότι όταν τα διάφορα κόμματα έκλειναν ολόκληρες επιχειρήσεις, στο όνομα της δήθεν ιδεολογίας τους, κανένας πολίτης και καμία οργάνωση πολιτών δεν σήκωναν ποτέ την φωνή τους να αντιπαρατεθούν σε αυτές τις νοοτροπίες.

Όταν αποβιομηχανοποιήθηκε όλη η Ελλάδα τη δεκαετία του ΄80, όλοι χειροκροτούσαν την λεγόμενη κοινωνικοποίηση της παραγωγής.

Όταν αργότερα έκλεισαν όλες αυτές οι κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις, όλοι μετατέθηκαν στο δημόσιο και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Η διαφορά του τότε με σήμερα, είναι ότι τότε είχαμε μπόσικα για να δανειστούμε για να μπορούσαμε να τα κάνουμε αυτά, ενώ σήμερα δεν έχουμε κανένα περιθώριο.
Πως λύνουμε το πρόβλημα;

Δυστυχώς αγαπητέ αναγνώστη μόνο με την αύξηση της παραγωγής και με κανέναν άλλον τρόπο. Στο μεταξύ όμως θα υπάρχει ένα ατελείωτο χρηματοδοτικό κενό και το κύριο βάρος αυτού θα πρέπει να το σηκώσει ο δημόσιος τομέας.
Διότι πέραν του ότι δεν έχει ο ιδιωτικός να πληρώσει, την ζημιά στο κάτω κάτω την έχει κάνει ο δημόσιος τομέας και η κρατικοδίαιτη λογική των κομμάτων (όλων των κομμάτων) τόσα χρόνια.

Μια λογική όμως που την ήθελαν και την επέβαλαν οι πολίτες αυτής της χώρας στα κόμματα.
Και όποιος νομίζει ότι αν απλά ξοδέψει λεφτά ο δημόσιος τομέας (από αυτά που δεν υπάρχουν), με σκοπό να μπει χρήμα στην οικονομία και όλα θα είναι μέλι γάλα, κάνει όσο λάθος έκαναν όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι προσλαμβάνοντας κόσμο στο δημόσιο, θα μειωθεί η ανεργία και επίσης όλα θα είναι μέλι γάλα.

Γιώργος Καισάριος

Capital.gr