Στου λεωφορείου το βουητόν…

Στου λεωφορείου το βουητόν, εξαίφνης μια Vuitton – όχι μαϊμουδένια, "μπαμ" έκανε, κανονική, με όλα της τα credits.

Την είχε βγάλει βόλτα ένα λινό σε χρώμα της άμμου ταγιέρ, με μια πλατινόμαλλη αξιέραστη μέσα του, στο λεωφορείο νούμερο 5.

Όχι στο ακατανόητο για τους γαύρους 31 «Βούλγαρη-Σφαγεία» αλλά στην αισιόδοξη γραμμή «Νέα Κρήνη-Πλ. Ελευθερίας» - αποκλειστικά λεωφορειοκινούμενη, βλέπετε, η πόλη μας.

Σε ώρα αιχμής από τη χειρολαβή κρεμόταν η vuittonοκρατούσα κι απέπνεε από τα γκριζογάλανα μάτια της στους γύρω, κρεμάμενους και μη, εκείνο το βλέμμα «…απ’ αλλού είμαι και σε 10΄ έφυγα…».

Η Vuitton και το τριγύρω βουητόν και κάποιος κάγκουρας συνομιλεί στο κινητόν σε ανοιχτή ακρόαση φοιτητριών και φοιτητών.

Εκεί, στην πορτοκαλί φυσαρμόνικα δίπλα-δίπλα: το master της αποτριχώτριας του γκριζογάλανου βλέμματος και η μασχαλίλα αυτού που μόλις σχόλασε, χαβαλετζήδες πιτσιρικαίοι και σκεφτικοί νοικοκυραίοι, η θέση για πρόσωπα «χρήζοντα βοηθείας» και η στρουμπουλίτσα καταϊδρωμένη πάνω της – σχόλιο και ανέκδοτο μαζί.

Α, ρε πουτάνα Κρίση, όλοι ίδια κι όμοια, τελικά…

Γιατί, βάλε βενζίνες, βάλε πάρκινγκ στο κέντρο, βάλε φθορά και μποτιλιάρισμα, το λεωφορείο έγινε trendy.

Πού ‘σαι, Cayenne μου, που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος…

Η νέα κοινωνικότητα του λεωφορείου είναι εδώ και για τους παλιότερους επιβάτες ορατή: οι κομιλφό εξοδούχες νυφούλες του Σαββατόβραδου, ο πέρασε και δεν ακούμπησε γιάπης με το άχειρο (handsfree, στα ελληνικά) κινητό, ο επί τούτου my cosmos gadget maniac…

Από κοντά οι επαίτες των δύο στάσεων με το σπαραξικάρδιο λογύδριο (αληθινό ή ψέμα, κανείς ποτέ δε θα μάθει) και η κλασική αξία του ελαφροχέρη πορτοφολά. Ακόμη κλαίω διακόσια από τον περασμένο Απρίλη, γι’ αυτό και η συνεχής αναφορά από τα μεγάφωνα (νέο φρούτο κι αυτό) για "προσοχή στα προσωπικά αντικείμενα".

Αγνοώ αν ήδη εμφανίστηκαν οι ειδικότητες περασμένων εποχών όπως ο καμακέρο, ο εφαψίας και ο κολλητηριτζής.

Υπέφεραν παλιά οι καλλίπυγες επιβάτιδες και ή σκαμπίλιζαν ή κατέβαιναν πριν τη στάση τους για ποδαρόδρομο, άσε που υπήρξε παθιασμένος εφαψίας, που σε τελείως άδειο λεωφορείο πήγε κι έκατσε δίπλα στη μοναδική επιβάτιδα - αντικείμενο του πάθους του.

Τον επιλεκτικά παραχωρητή θέσης ή τον «κάθομαι δίπλα στηn μπάνικη, επί σκοπώ λακριντί» τους ανίχνευσα ήδη – all time classics. Τι να κάνουν τα φατσοτέφτερα με τα αγαπουλίνια και τα youporniα μπρος στον πυρετό και την έκθεση του λεωφορειομανούς…

Το aircontition του οχήματος κινείται πια στα όριά του αγκομαχώντας να ρίξει κάπως τη θερμότητα τόσων κρεμάμενων κορμιών μέρα μεσημέρι αλλά πώς... Αίφνης κι από το πουθενά το κλίμα κι οι θερμοκρασίες αλλάζουν από τη φωνή του μεγαφώνου, που αναγγέλλει «Επόμενη Στάση: Λαογραφικό μουσείο» και χάνεται μονομιάς το έναυσμα και η επικέντρωση.

Μετά την πάροδο λεπτών, απεβιβάσθη η Vuitton στου δρόμου, πια, το βουητόν...

Στάθης Παχίδης

Protagon