Μη βιάζεσαι να κρίνεις (Μέρος 2ον)

Μια φορά και ένα καιρό, σε έναν μακρινό γαλήνιο τόπο, πνιγμένο στη βλάστηση και στα γάργαρα νερά, υπήρχε ένα μικρό ειρηνικό βασίλειο, με έναν γενναίο και καλόψυχο βασιλιά.

Ο βασιλιάς αυτός είχε και έναν σκύλο, τον οποίο αγαπούσε σαν παιδί του, και που τον είχε από μικρό κουτάβι.

Ήταν ένα τεράστιο κανελί μαστίφ, που τον συντρόφευε παντού.

Στις βόλτες, στο κυνήγι, ακόμη και στον πόλεμο…

Το όνομά του Ντούτσε.

Κάποτε, ο βασιλιάς απέκτησε και ένα μικρό γιο, τον οποίο λάτρευε όσο τίποτα άλλο, και τον προόριζε για διάδοχό του.

Όλη μέρα έπαιζε μαζί του, κάτω από το άγρυπνο μάτι του πιστού φύλακα Ντούτσε, ο οποίος επίσης αγαπούσε τον μικρό μπόμπιρα, και δεν άφηνε κανέναν ξένο να τον πλησιάσει.

Οι μέρες κυλούσαν ευτυχισμένες, και ο βασιλιάς ήταν ο πιο ευτυχισμένος από όλους.

Ώσπου μια μέρα, που χρειάστηκε να λείψει για λίγες ώρες, άφησε τον Ντούτσε να προσέχει τον πιτσιρικά.

Φανταστείτε λοιπόν την οργή του, όταν επιστρέφοντας το βράδυ, και σπεύδοντας στο σκοτεινό παιδικό δωμάτιο, είδε μια σκηνή που τον τρέλανε κυριολεκτικά.

Η παιδική κούνια ήταν άδεια, και μέσα στα αίματα.

Το ίδιο και οι τοίχοι, που κι αυτοί ήταν όλοι βαμμένοι στο κατακόκκινο αίμα.

Δίπλα όμως στη κούνια, ξαπλωμένος ο Ντούτσε, με τα μάτια κλειστά, ήταν κι αυτός γεμάτος από αίματα, με τα πιο πολλά γύρω από την τεράστια μουσούδα του.

Και ροχάλιζε… ο άτιμος!

Αμέσως, και χωρίς καν να το σκεφτεί, ο βασιλιάς έβγαλε το ξίφος του και κάρφωσε στη καρδιά τον μοχθηρό σκύλο που τον πρόδωσε, εκεί που κοιμόνταν…

Ο θυμός του ήταν αξεπέραστος.

Ο κόσμος του είχε καταρρεύσει.

Δεν ήθελε να ζήσει.

Μέχρι που άναψε έναν δαυλό και είδε κάτι που τον συγκλόνισε ακόμη πιο πολύ.

Στην άκρη του δωματίου, δυο τεράστιοι  γκρίζοι λύκοι κείτονταν νεκροί, μέσα στα αίματα κι αυτοί, από τα δαγκώματα (προφανώς) του Ντούτσε!

Λίγο πιο πέρα ήταν και ο μικρός διάδοχος.

Κοιμόνταν στο πάτωμα.

Σώος και αβλαβής...

Ο Ντούτσε τον είχε προστατέψει με αυτοθυσία.

Ο βασιλιάς δεν άντεξε, και έπεσε κάτω κλαίγοντας…

Από εκείνη τη μέρα, λένε, δεν ξαναμίλησε ποτέ.

Πέθανε μετά από πολλά χρόνια, πάντα σιωπηλός, πάντα στενοχωρημένος, και πάντα βυθισμένος μέσα στις ενοχές του…

Strange Attractor