Απότομη προσγείωση της μεσαίας τάξης…

Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, ακούω γκρίνια και παράπονα για το μνημόνιο, για τα χαράτσια, για την ανεργία, και για την γενικευμένη φτώχια.

Και δικαίως, διότι η όλη κατάσταση που βιώνουμε είναι τραγική.

Και είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά τα δεινά  θα αυξηθούν, πριν τελικά φτάσουμε (αν ποτέ φτάσουμε) στο τέλος του τούνελ.

Πιο πολύ όμως τρελαίνομαι, όταν ακούω πως η μόνη μας ελπίδα είναι οι αλαφιασμένοι επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ, που προκειμένου να πάρουν ψήφους και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους (καταστροφή της χώρας) υπόσχονται … παπάδες.

Και υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί, που πραγματικά πιστεύουν, ή έχουν πείσει με το ζόρι τον εαυτό τους να πιστέψει,  πως ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει κάποιο μαγικό ραβδί, και μόλις αναλάβει όλα θα επανέλθουν στην προτεραία τους κατάσταση.

Με το απλό μου όμως το μυαλό, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα….

Δεν χρειάζονται ούτε βαρύγδουπες αναλύσεις, ούτε μπαρουφάκεια θεωρήματα με πολύπλοκα οικονομικά μοντέλα.

Και για να το πω πολύ απλά, με μια «παραβολή», είναι σαν να είμαστε όλοι σε ένα πολυτελές υπερωκεάνιο, απολαμβάνοντας τις πλούσιες μας ανέσεις, σε μια κρουαζιέρα που κερδίσαμε σε κάποια κλήρωση.

Ξαφνικά όμως το πλοίο άρχισε να γέρνει και να μπάζει από παντού νερά.

Οι λύσεις είναι δύο: Ή παρατάμε τις ξαπλώστρες και ολημερίς αδειάζουμε τα νερά από τα αμπάρια με τα πλαστικά κουβαδάκια μας, ελπίζοντας πως ίσως το πλοίο να επανέλθει, ή βουτάμε στη μέση του ωκεανού, χωρίς ούτε καν μπρατσάκια, ελπίζοντας πως κάποιο σκάφος θα βρεθεί μέσα στη μαύρη νύχτα και στη φουρτουνιασμένη θάλασσα για να μας σώσει.

Όλοι εμείς που γκρινιάζουμε, το κάνουμε διότι εντελώς ξαφνικά και out of the blue, είδαμε να διαλύεται ο τρόπος ζωής στον οποίο είχαμε συνηθίσει.

Ξεχνώντας ότι οι δυο τελευταίες γενιές των Ελλήνων, είναι οι μόνες που εντελώς τυχαία έζησαν όμορφα και ωραία, χωρίς πόλεμο, χωρίς πείνα, και χωρίς να χρειάζεται να ξημεροβραδιάζονται στα χωράφια ίσα ίσα για να ζήσουν…

Και όμως, έτσι ήταν η Ελλάδα, όπως έτσι ήταν και το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη επί χιλιάδες χρόνια.

Και μετά ήρθε η βιομηχανική ανάπτυξη, η αύξηση της παραγωγής, και μια κάποια σχετική οικονομική ευμάρεια.

Μια ευμάρεια όμως που πέρασε από 40 κύματα πριν μας έρθει, αφού οι πρώιμες συνθήκες του καπιταλισμού ήταν εξόχως σκληρές, και ευτυχώς που  ήρθαν  οι κομμουνιστές, που με αγώνες και με θυσίες κατάφεραν να μετατρέψουν σε πιο ανθρώπινη την νέα υλική αυτή ευμάρεια, που από μόνη της τελικά δεν βοήθησε και πολύ τον άνθρωπο.

Διότι να μη το ξεχνάμε, αν δεν ήταν κάποιοι ονειροπόλοι που θυσίασαν τα πάντα, ακόμη θα βλέπαμε ανήλικα παιδάκια στα ορυχεία, έγκυες γυναίκες σε 15ωρες βάρδιες στα εργοστάσια, και σίγουρα δεν θα υπήρχαν ούτε οκτάωρα, ούτε συντάξεις, ούτε αποζημιώσεις, ούτε δωρεάν δημόσια εκπαίδευση κ.ο.κ.

Η αφορμή άλλωστε για να γράψει ο Μαρξ αυτά που έγραψε, και από τα οποία ξεκίνησαν όλα,  ήταν οι εξαιρετικά άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στην τότε βιομηχανική Αγγλία.

Όλα λοιπόν αυτά τα καλά του κοινωνικού κράτους που προέκυψαν, και που η γενιά μας ήταν τυχερή να ζήσει, και μάλιστα να τα θεωρεί δεδομένα και αυτονόητα,  δεν τα έδωσαν από μόνοι τους οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και γενικά οι κεφαλαιοκράτες, αλλά κατακτήθηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα κάποιων πρωτοπόρων (που ο Αλέξης και οι συν αυτώ ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι δεν φτάνουν).

Με αυτά λοιπόν και με αυτά, ο 20ς αιώνας σημαδεύτηκε από μια τρομερή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της αναπτυγμένης Δύσης.

Κυρίως του απλού ανθρώπου, που σε άλλες εποχές ή θα πέθαινε το πολύ 35 χρονώ δουλεύοντας σε ξένα χωράφια, ή θα ήταν κρέας για τα κανόνια των πολέμων των πλούσιων φεουδαρχών, βασιλέων, κλπ.

Και έτσι επήλθε το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, που βασίζονταν σε δυο πράγματα:

Την ανθηρή οικονομία των δυτικών χωρών, και την δυνατότητα φορολόγησης των κατοίκων τους.

Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, βολεύτηκε από σπόντα και η Ελλάδα (αιώνια ψωροκώσταινα), που από κάποιες συγκυρίες (αιματηρές και μη) βρέθηκε κι αυτή στο άρμα της Δύσης, και όντας μη βιομηχανική ή άλλου είδους δύναμη, μπόρεσε παρά ταύτα και απόλαυσε τους καρπούς της ευμάρειας.

Από σπόντα!

Μέχρι χθες.

Διότι εδώ και κάποιο καιρό, την ώρα που εμείς ήμασταν βυθισμένοι στη μακαριότητά μας, απολαμβάνοντας διακοπές στο Μπαλί, αυτοκίνητα των 3.000 κ.ε. και πούρα κοχίμπας σε πρώτο τραπέζι πίστα, ο πλανήτης περνούσε στη φάση της παγκοσμιοποίησης για την οποία λίγα καταλάβαμε, αφού εμείς ούτως ή άλλως δεν παράγουμε τίποτα, πουλάμε ήλιο και τζατζίκι, και ζούμε με δανεικά και Πάολα.

Μια Λευκή Βίβλος κάτι έλεγε στις αρχές των 90’ς, αλλά ποιος έδινε σημασία, αφού το βράδυ είχε … Καρρά;

Η παγκοσμιοποίηση όμως ήρθε, και ανέτρεψε τα πάντα στον τρόπο λειτουργίας της διεθνούς οικονομίας.

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, και σε επιμέρους παραμέτρους, θα πω ότι επέτρεψε στους απανταχού κεφαλαιοκράτες να εκμεταλλευτούν τα χαμηλά ημερομίσθια των χωρών του τρίτου κόσμου, στις οποίες σταδιακά μεταφέρθηκε σχεδόν όλη η παραγωγή της Δύσης. Ακόμη και σε επίπεδο υπηρεσιών (τηλ. κέντρα, διαδίκτυο, κλπ)

Με αποτέλεσμα την ανάδυση νέων ισχυρών οικονομιών (Ινδία, Βραζιλία, κλπ) από το πουθενά, και τον μαρασμό εξαιτίας της ύφεσης, ανεργίας κλπ των παραδοσιακά ισχυρών οικονομικά χωρών της Δύσης.

Πως μπορεί η Αμερική να συναγωνιστεί την Κίνα;

Ή η Σουηδία το Μπαγκλαντές;

Στις μεν πρώτες ο μέσος βιομηχανικός εργάτης είχε καλομάθει στα υψηλά μεροκάματα και στις κοινωνικές παροχές, στις δε χώρες του τρίτου κόσμου, με ένα δολάριο την εβδομάδα ήσουν Πασάς στα Γιάννενα.

Άρα, ο κόσμος που ξέραμε καταρρέει.

Και για αυτό δεν φταίει ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Στουρνάρας.

Ούτε καν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Και δεν φταίει ούτε η κυρά Σούλα που είχε κάνει δίπορτο το Μπαλί, ούτε ο φίλος μου ο Μήτσος που αγόρασε μπέμπα με 72 άτοκες δόσεις, και τώρα δηλώνει αγανακτισμένος.

Αυτά βρήκαν, αυτά έκαναν.

Φταίει όμως η παγκοσμιοποίηση, που σχεδιάστηκε(;) από κάποιους με σκοπό την κατάργηση της παγκόσμιας μεσαίας τάξης, που μέσα σε 50-70 χρόνια γιγάντωσε, κατέστη μη βιώσιμη, και άρα θα έπρεπε να εξαφανιστεί.

Διότι αλλιώς θα χάνονταν ο έλεγχος από πλευράς των διαχρονικών δυνάμεων που κυβερνάνε (εμμέσως) τον πλανήτη, χωρίς αυτό που λέω να έχει σχέση με συνωμοσίες κλπ. Απλά έτσι είναι η διαχρονική πραγματικότητα.

Κάποιοι ισχυροί, κάνουν κουμάντο.

Παλιά οι γαιοκτήμονες, αργότερα οι κεφαλαιοκράτες, σήμερα οι επενδυτές και οι τραπεζίτες.

Πως είναι δυνατόν λοιπόν  να συντηρηθεί  η δυτική μεσαία τάξη, όταν την ίδια δουλειά την κάνουν κάποιοι πρόθυμοι  στην Ινδονησία με το 1/ 5 των αποδοχών της Δύσης, και μάλιστα χωρίς καμιά απαίτηση από το κράτος;

Και εξάλλου, δεν θέλουν και αυτοί να γίνουν μεσαία τάξη;

Να απολαύσουν επιτέλους και οι ίδιοι όλα αυτά που βλέπουν στη τηλεόραση και το σινεμά;

Να αλλά γίνεται; Δεν γίνεται.

Τα πληθυσμιακά μεγέθη είναι τρομακτικά.

Φαντάζεστε ένα και πλέον δισεκατομμύριο Κινέζων να διαθέτουν ΙΧ, ή ψυγείο;

Θα καταστρέφονταν ο πλανήτης σούμπιτο.

Οπότε;

Οπότε φτωχοποιούμε βιαίως τους πάντες, σε Δύση και Ανατολή.

Για να συνεχίσει να λειτουργεί το σύστημα, που είχε μπλοκάρει εξαιτίας της ραγδαίας αύξησης του μέσου όρου ζωής, αλλά και του πλούτου.

Νομοτελειακά λοιπόν, η μεσαία τάξη του πλανήτη θα πρέπει να πάψει να υφίσταται.

Για να επιστρέψει το παλιό αιώνιο καθεστώς, το ανθρώπινο άγος δηλαδή, αυτό που θέλει μια κοινωνική και οικονομική πυραμίδα με ελάχιστους στη κορυφή, λίγους στη μέση, και πάρα μα πάρα πολλούς στη βάση.

Το παρόν σύστημα δεν είναι πια βιώσιμο.

Η πυραμίδα είχε παραμορφωθεί, και φούσκωνε στη μέση.

Άρα θέλουμε δεν θέλουμε θα έπεφτε, ακόμη κι από μόνη της.

Και ποια η λύση;

Παλιά,  οι πλούσιες χώρες στρέφονταν στις αποικίες.

Κάτι ανάλογο πήγε να κάνει και ο Χίτλερ αναζητώντας … χώρο.

Σήμερα, αφού δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να εποικίσουμε άλλους πλανήτες, θα πρέπει να βολευτούμε με τα καθ’ ημάς.

Ιστορικά λοιπόν, μια λύση θα ήταν ένας γενικευμένος παγκόσμιος πόλεμος, που θα ανακατέτασσε τις διάφορες δυνάμεις, θα ξεσκαρτάριζε τα «παράσιτα» και τα «βαρίδια», θα μείωνε (ξελάφρωνε) τους πληθυσμούς, και θα έβαζε μπροστά κάποιες παραδοσιακά ισχυρές βιομηχανικές οικονομίες, που εν μέσω πολέμου ανθίζουν.

Σήμερα όμως (κυρίως λόγω του φόβου των πυρηνικών) αυτό είναι μάλλον απίθανο να γίνει.

Και για αυτό βλέπουμε άλλου είδους βίαιες μετατοπίσεις, κυρίως οικονομικές.

Και μέσα σε αυτόν τον παγκόσμιο οικονομικό κυκεώνα, βρεθήκαμε και εμείς.

Ναυαγοί χωρίς σωσίβιο.

Ειδικά οι νεότεροι, που αλλιώς είχαμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια.

Για αυτό και η μόνη λύση είναι να σφίξουμε τα δόντια, και να ελπίσουμε ότι με κάποιες πάρα πολλές θυσίες, ίσως επιβιώσουμε σε μια καρικατούρα του τρόπου ζωής στον οποίο είχαμε συνηθίσει.

Ειδάλλως, μπορούμε κάλλιστα να πιστέψουμε στα φληναφήματα του εκτός τόπου και χρόνου Αλέξη, να συνταχθούμε πίσω από τον Δραχμαζάνη, και να χορέψουμε όλοι μαζί τον χορό του Ζαλόγγου, πιστεύοντας ότι επειδή είμαστε Έλληνες, μάγκες, και καραμπουζουκλήδες, κάπως θα τη βολέψουμε και πάλι εις υγείαν των κορόιδων, που όμως ξύπνησαν κι αυτοί, και δύσκολα θα μας δανείσουν ξανά.

Ειδικά αν πάμε στην περήφανη δραχμή.

Για αυτό τέρμα οι γκρίνιες, και ας στρωθούμε στη δουλειά.

Μπας και δούμε ποτέ φως.

Όλα τα άλλα είναι φτηνές νεοελληνικές μαγκιές.

Που πλέον δεν περνάνε.

Strange Attractor