Σημαίες, ιδέες, και σύμβολα…

Η πολιτική δεν τέλειωσε επειδή έκτακτες συνθήκες μάς έχουν χώσει στην άχαρη διαχείριση.

Οι ιδέες της Κεντροδεξιάς, της μεγάλης λαϊκής, πατριωτικής και φιλελεύθερης παράταξης, είναι αλεξίσφαιρες και διαχρονικές.

Η παράταξη μπορεί να διασπάται προσωρινά, μπορεί τα λάθη της συγκυρίας και οι αντιλαϊκές πολιτικές ανάγκης να δυσαρεστούν κομμάτια του κόσμου μας.

Όμως αυτός ο κόσμος είναι πάντα εκεί, με κοινές αξίες και προσδοκίες, στο βάθος ενιαίος ψυχικά και ιδεολογικά, ό,τι κι αν ψήφισε συγκυριακά ή από οργή.

Την ονοματίζω λαϊκή πατριωτική Κεντροδεξιά ή Δεξιά, και κάθε λέξη κάποιους ενοχλεί.

Η μειοψηφική ενοχική «Δεξιά» Κολωνακίου και Αραχώβης, αυτή που αισθάνεται πάντοτε την υποχρέωση να απευθύνεται στην Αριστερά ξεκινώντας με το «Τιμούμε την Αριστερά για τους αγώνες της…», ενοχλείται και από το «λαϊκή» και από το «πατριωτική».

Τι κι αν όλη η αληθινή αστική τάξη της χώρας δεν γεμίζει ούτε δέκα λεωφορεία; Θεωρούν πως είναι «μπας κλας» ένας τέτοιος αυτοπροσδιορισμός, πως αυτοί είναι μια αριστοκρατία που κάνει τη χάρη στον λαό να τον κυβερνά.

Περιφρονούν τον λαό.

Το «πατριωτική» τους ενοχλεί γι’ άλλους λόγους.

Θυμίζει κι επιτάσσει δυσάρεστα καθήκοντα στον εθνικό και κοινωνικό βίο.

Είναι πιο μοδάτο, κατ’ αυτούς, να είσαι νεοφιλελεύθερος, «πολιτικά ορθός» σε θέματα όπως ο «αντιρατσισμός», τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, συγκαταβατικός με την Τουρκία κι «ανανιστής» στην Κύπρο.

Είναι ένα είδος χαζοχαρούμενου διεθνισμού, με ταυτόχρονη γιαχωβίτικη πίστη στην «αυτορρύθμιση των αγορών».

Όποιος φάει τον άλλον, δηλαδή.

Κοινωνικός δαρβινισμός κι ολίγον άπατρις.

Για να το ξαναπώ, πρόκειται για μαρξιστές από την ανάποδη. Δηλαδή, βλέπουν κι αυτοί την κοινωνία ταξικά, αλλά από τη μεριά των ισχυρών. 

Όμως, θυμίζω, η βασική μας διαφορά με τους απέναντι, με την Αριστερά της «ταξικής πάλης» και του διεθνισμού, είναι πως εμείς πιστεύουμε στην εθνική και κοινωνική ενότητα, πως όλες οι τάξεις έχουν δικαιώματα κι υποχρεώσεις και, πάνω απ' όλα, είναι το Εθνος, ο απροσμέτρητος πλούτος του ανθρώπινου δυναμικού του λαού μας, ο πολιτισμός του, η γη του, τα συμφέροντά του. 

Γι’ αυτό, άλλωστε, εμείς, όχι άλλοι, θεμελιώσαμε το κοινωνικό κράτος.

Διότι η εθνική και κοινωνική ενότητα απαιτούν άμβλυνση των αντιθέσεων, κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνικό κράτος.

Ώστε να διαφυλάσσουμε τη μελλοντική πολιτική, στρατιωτική, επιστημονική, πνευματική ηγεσία του Εθνους, που μπορεί να γεννήθηκε και να μεγαλώνει σε μια εργατική πολυκατοικία, σ’ ένα απόμερο χωριό και να κινδυνεύει από τη φτώχεια, την ανεργία, την αρρώστια. 

Άλλοι, αγράμματα κι ανιστόρητα, ενοχλούνται από το «φιλελεύθερη», γιατί το μπερδεύουν με τον νεοφιλελευθερισμό και την ανθρωποφαγία του, ενώ η απλή αλήθεια είναι πως αυτό που λειτουργεί καλύτερα είναι και το σωστό: η μεικτή οικονομία.

Ελεύθερος ανταγωνισμός, αλλά με το κράτος να επιβάλλει τους κανόνες και να επιβλέπει την τήρησή τους, ώστε μεγάλοι ή μικροί να μην είναι ασύδοτοι. 

Μερικοί πάλι, πούροι δεξιοί, κατευθείαν πολιτικοί απόγονοι του Γούναρη, ενοχλούνται από τον όρο «Κεντροδεξιά».

Τον χρησιμοποιώ μερικές φορές για έναν απλό λόγο: για να εκφράσω την ενότητα ενός χώρου όπου οι διαφορές του 1914-1922 χάθηκαν στη λήθη.

Γιατί το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας και η Δεξιά της Ιστορίας, οι φιλελεύθεροι και οι λαϊκοί, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν στο κοινωνικό καθεστώς και ήταν εξίσου φλογεροί πατριώτες.

Μην σας πω κιόλας πως οι φιλελεύθεροι επί Βενιζέλου ή επίγονοι ήταν οι πιο σκληροπυρηνικοί στον αγώνα ενάντια στον μηδενισμό και τη βία της Αριστεράς.

Με αυτή τη σύνθετη λέξη, λοιπόν, λέω κάτι απλό, πως οι επίγονοί τους δεν έχουν πλέον τίποτε να χωρίσουν και, όταν αργότερα η πατρίδα κινδύνευε, ενώθηκαν σαν κυκλώπειο τείχος, για να μη φτάσουν τα σύνορα μας ξανά στη Λάρισα και τη χώρα την κυβερνήσουν αρνησιπάτριδες φονιάδες. 

Το Μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση.

Έχουμε περάσει και χειρότερα. Ρωτήστε τους γονείς και τους παππούδες σας, διαβάστε, για να δείτε τη γελοία ελαφρότητα των καταστροφολόγων, που πουλάνε τζάμπα μαγκιά.

Αργά ή γρήγορα, θα βγούμε πάλι από πάνω, σοφότεροι και δυνατότεροι.

Όμως, όπως πριν, έτσι και τώρα αλλά και αύριο και πάντα οφείλουμε να μην ξεχνάμε πως δεν αρκεί η απλή διαχείριση. Και κανένα Μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να ανακτήσουμε την ελληνικότητα στην παιδεία μας, να αποφασίσουμε πάλι τι είδους ανθρώπους θέλουμε να παράγει η παιδεία. Έλληνες ή μηδενιστές δούλους; 

Το Μνημόνιο και η κρίση υπονομεύουν όμως την εθνική μας άμυνα και τη δημόσια τάξη λόγω αφραγκίας.

 Οικονομικοί πόροι από τον Σείριο δεν υπάρχουν.

Άρα πρέπει χωρίς μισόλογα, μέχρι η έρμη ανάπτυξη να παραγάγει πάλι αληθινό πλούτο, να κόψουμε προνόμια κι αποδοχές από τα πολιτικά ρετιρέ, για να εισφέρουμε κάτι ουσιαστικό, μαζί με το παράδειγμα ηγεσίας, στον σκληρό πυρήνα του κράτους.

Κι όλα αυτά κι άλλα πολλά έχουν και απαιτούν σημαίες, χρώμα, ιδεολογία.

Ήρωες και σύμβολα.

Η Κεντροδεξιά έχει και δίνει και ρέστα…

  

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δημοκρατία