Η παρακμή της Ρώμης.

Μέσα σε ένα μόλις Σαββατοκύριακο πληροφορηθήκαμε το χλιδάτο πάρτι με την εμφάνιση του Αντώνη Ρέμου στη Μύκονο, όπου με 180 ευρώ έτρωγε κάποιος, το καλοκαίρι του 2013, κοψίδια στη λαδόκολα, πίνοντας σαμπάνια και απολαμβάνοντας λαικοπόπ καψουροτράγουδα, ακούγοντας τον Αντώνη να σαρκάζει την αναπηρία του Σόιμπλε(!) και το κοινό να τον αποθεώνει…

καμαρώσαμε τον μέγιστο κωμικό Μάρκο Σεφερλή, στην Ασπροβάλτα να αγνοεί τους δυστυχείς που συνέρρευσαν να ακούσουν τα άθλια χωρατά του, με τα οποία πλούτισε όλα τα προηγούμενα χρόνια, γεμίζοντας το Δελφινάριο, αγνόησε λοιπόν τους διψασμένους για βρισίδια και χυδαιότητα κοινούς θνητούς που πλήρωσαν 20 ευρώ και εμφανίστηκε επί σκηνής με 3 ώρες καθυστέρηση, όταν πια τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί στις καρέκλες, συγκεντρώνοντας τα γιούχα των γονιών που επέλεξαν για την ψυχαγωγία των παιδιών τους να βρεθούν στο συγκεκριμένο μαγαζί.

Το τρίτο περιστατικό αφορά στο ανέβασμα από τον ίδιο τον Σάκη Ρουβά, στο instagram μιας ημίγυμνης φωτογραφίας του, τραβηγμένης στην Επίδαυρο, από τα παρασκήνια της παράστασης Βάκχες του Ευριπίδη για να κερδίσει, όχι τους επαίνους των κριτικών για την ερμηνεία του, αλλά τα ουρλιαχτά των κοριτσιών για τους μυώνες του.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πείτε.

Αν ο κόσμος αγαπά αυτά τα προϊόντα ας τα απολαμβάνει.

Έχω όμως μια διαβολεμένη απορία για το τέλος του ελληνικού πολιτισμού.

Βλέποντας την παράσταση ‘’Ποιος τη ζωή μου’’ με τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, το σημείο εκείνο που αφηγείται το καλοκαίρι του 1962, που σε δυο γειτονικά θέατρα της Αθήνας, ο Μάνος Χατζηδάκις και Μίκης Θεοδωράκης ανέβαζαν την Οδό Ονείρων και την Όμορφη πόλη, σε ένα απίστευτο ντελίριο γλυκιάς δημιουργίας. Ζήλεψα θανάσιμα.
Κοιτάζω το άνυδρο ελληνικό καλοκαίρι.

Στην τηλεόραση καμαρώνει κάνεις τον Άδωνι Γεωργιάδη ως υπουργό, η ΕΡΤ έχει κλείσει με νομοθετική πράξη και στη θέση της εκπέμπει ένα έκτρωμα, τα ρεπορτάζ για τη δεινή οικονομική κατάσταση των Ελλήνων που λιμοκτονούν δίνουν και παίρνουν, στα πάρκα της παραλίας μετράς αστέγους που κοιμούνται στη σκιά, τα life style συγκροτήματα τύπου που έχτισαν τους μύθους των 90’ς έχουν βάλει λουκέτο, οι συλλήψεις επωνύμων που κάποτε έλαμπαν και αποτελούσαν πρότυπα, από εφοπλιστές έως μπουτικατζήδες δίνουν και παίρνουν.

Το σκηνικό έχει μια αποφορά αβάσταχτη.
Και όμως.

Στη Μύκονο κάποιοι ραίνουν με γαρδένιες ένα είδωλο που το μεροκάματό του είναι οι μισθοί δύο τουλάχιστον χρόνων ταμείου ανεργίας των υπολοίπων, τη στιγμή που κοροϊδεύει έναν ανάπηρο άνθρωπο.

Στην Ασπροβάλτα γονείς επιλέγουν για την πνευματική αφύπνιση των παιδιών τους ένα φτηνό ανεκδοτάκι και στην Επίδαυρο των ιερών τεράτων η ώρα της επίδειξης των κοιλιακών έφτασε.

Είναι να απορεί κάνεις ποια μοίρα περιμένει ένα λαό στο χείλος της παρακμής. Μοιάζει με τη Ρώμη το σκηνικό, την ώρα που καίγονταν από τη φωτιά του Νέρωνα. Απλά δεν είμαι σίγουρος ποιοι κάθονται πια στο θρόνο του...

Γιώργος Τούλας

Παράλλαξη