Σαν τη Χαλκιδική έχει πουθενά αλλού;

Όποιος έζησε έστω για μερικούς μήνες μόνο στη Θεσσαλονίκη, έχει σίγουρα ακούσει την αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Και όσοι ζήσαμε πολλά χρόνια, ξέρουμε ότι η αρνητική αυτή απάντηση δεν επιδέχεται αμφισβήτησης – έχει καταστήσει το ερώτημα σχεδόν ρητορικό.

Πιο εύκολα αμφισβητείς ενώπιον Σαλονικιού ότι η μπουγάτσα με τυρί/κιμά/σπανάκι κλπ δεν είναι «αληθινή» μπουγάτσα, παρά ότι υπάρχει καλύτερο μέρος στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές από τη Χαλκιδική.

Και επειδή, ως (επίσης) γνωστόν, η Ελλάδα είναι το καλύτερο μέρος του πλανήτη, αναγκαστικά έπεται ότι η Χαλκιδική είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο…

Υπάρχει ένα μόνο ελάττωμα στην εξωτική Χαλκιδική σύμφωνα με την ίδια αντίληψη – διότι ως γνωστόν επίσης, τίποτα δεν είναι απολύτως τέλειο: Οι Χαλκιδικιώτες! Πρόκειται, σύμφωνα με την κρατούσα αφήγηση, περί χωριατών που δεν έχουν ιδέα από τουρισμό και μπίζνες (καλά που είμαστε κοντά τους εμείς οι Θεσσαλονικείς και τους ανοίγουμε τα μάτια), και που όταν έχουν την ευκαιρία να μας έχουν πελάτες έχουν το θράσος αντί να μας ευχαριστούν όλη μέρα και νύχτα που τους αφήνουμε τα ωραία μας λεφτά (δε θα ήταν και κακή ιδέα να μας κεράσουν και κάτι, έτσι δεν είναι;) αυτοί είναι και ακριβοί από πάνω.

Παίρνουν αέρα εύκολα τα μυαλά των χωριατών βλέπεις.

Άσε που εσχάτως ανακάλυψαν τους (ομόδοξους και κανονικά υπηρέτες μας ως το κατά Λιακόπουλον «ξανθό γένος») Ρώσους, οι οποίοι ξοδεύουν και πιο πολλά, και μάλιστα τώρα τελευταία δε μας πολυδίνουν και ιδιαίτερη σημασία.

Ντροπή και αίσχος!

Τέτοιου είδους αστικοί μύθοι έχουν συχνά την πλάκα τους.

Μεταξύ μας όμως, ο συγκεκριμένος δεν έχει τίποτα το αστείο – εκτός ίσως από το θέαμα ορισμένων που (προφανώς κατά λάθος και παρά τη θέλησή τους) μπορεί να βρεθούν σε κάποιο πανέμορφο (συχνά και πάμφθηνο) μέρος του πλανήτη, και που αντί να κάτσουν να το απολαύσουν, σουφρώνουν τη μούρη τους αναπολώντας τον παράδεισο της Χαλκιδικής που σαν κι αυτή «δεν έχει».

Κατά τα άλλα όμως, τί το αστείο να βρεις στην ατελείωτη άναρχη δόμηση, στο σκουπιδαριό και στα μποτιλιαρίσματα;

Τι συμπαθητικό να βρεις στο ότι πλέον είναι αδύνατο να βρεις οργανωμένη παραλία χωρίς τη ντάμπα ντούμπα μουσική να σου παίρνει τα’ αυτιά, και να διαλύει τα μέσα σου;

Και πόσο εξωτικό είναι το ότι δεν υπάρχει ούτε μια μη-οργανωμένη παραλία χωρίς ένα τσούρμο «μόνιμων» κατασκηνωτών, που έχει κάνει κανονικά κατάληψη, κατά προτίμηση κάτω από κάποια σκιά, και σε κοιτάει και στραβά που έχεις το θράσος να πας να κάνει μπάνιο στην «παραλία τους»;

Λυπάμαι που θα τα πω στους συμπολίτες μου αυτά, αλλά κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να τους τα πει: Λοιπόν παίδες, γκες χουάτ που λεν και στο χωριό μου, αλλά όλα αυτά δεν τα έκανε κανείς Χαλκιδικιώτης.

ΕΜΕΙΣ χτίσαμε και χτίζουμε τα αυθαίρετα, ΕΜΕΙΣ γεμίζουμε τον τόπο σκουπίδια, ΕΜΕΙΣ καταλαμβάνουμε τις ερημικές παραλίες, ΕΜΕΙΣ μεταφερόμαστε όπως ακριβώς είμαστε και κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνουμε στην πόλη μας όταν πάμε για να κάνουμε «διακοπές».

Γιατί, γκες χουάτ πάλι, διακοπές δεν είναι να κάνεις ακριβώς τα ίδια απλώς δίπλα στη θάλασσα με ελαφρύτερη περιβολή.

Δηλαδή κι αυτό μπορεί να είναι για κάποιους, δικαίωμά τους είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. 

Παρακάτω τώρα.

ΕΜΕΙΣ που κατηγορούμε τους Χαλκιδικιώτες για χωριάτες είμαστε αναντάμ μπαμπαντάμ αστοί και από τζάκια;

Μήπως πάλι είμαστε ανώτεροι χρημάτων στις δικές μας δουλειές;

Μήπως αν μπορούμε κάτι να το πουλήσουμε ακριβά το πουλάμε φτηνά;

Μήπως δεν κάνουμε τεμενάδες στον κάθε «βλαχαδερό» αλλοδαπό τουρίστα, προκειμένου να μας κάνει σεφτέ;

Αστεία πράγματα.

Κι αν όντως εμείς είμαστε αυτοί που «μάθαμε» στους Χαλκιδικιώτες πώς να κάνουν δουλειές, τότε είμαστε προφανώς ΚΑΚΙΣΤΟΙ δάσκαλοι.

Χώρια που στο τέλος της ημέρας, όταν τελειώνει το πάρτι της θερινής σαιζόν αυτοί είναι που τρώνε στη μάπα τα απομεινάρια της κραιπάλης μας, άρα δικαιούνται να μας χρεώσουν και κάτι παραπάνω γι’ αυτό – ο ρυπαίνων πληρώνει, το έχετε ίσως ακουστά. Εμείς θα έχουμε γυρίσει ανυποψίαστοι στην ερωτική μας πόλη, υπό τις αγκάλες του Μπουτάρη,  και θα συνεχίζουμε ξανά μανά τα ίδια, αυτή τη φορά σε χειμερινή εκδοχή.

Να το κλείνουμε λοιπόν σιγά-σιγά: Σαν τη Χαλκιδική όντως δεν έχει.

Είναι το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ μέρος για να πας διακοπές στην Ελλάδα, και οι άμοιροι κάτοικοί της έχουν, ίσως, το μικρότερο ποσοστό ευθύνης γι’ αυτό.

Είναι πανάκριβη, μποτιλιαρισμένη, βρώμικη, και μόνιμη πηγή εκνευρισμού περισσότερο, παρά χαλάρωσης.

Κατάλληλη μόνο για να πας στα (μερικά όντως εξαιρετικά) πολυάστερα ξενοδοχεία της, και στο μεταξύ να τη βγάζεις στις πισίνες τους, στα σπα και στις παραλίες τους. Διότι αν πας να μπλέξεις με τις ορδές των Θεσσαλονικιών και των λοιπών Βουσμάνων, πολύ απλά την έβαψες – καμία σωτηρία από πουθενά.

Και είναι κρίμα.

Διότι διαθέτει πράγματι υπέροχες παραλίες, οργιώδη βλάστηση, θαυμάσια βουνά. Όπως και άλλα μέρη της Ελλάδας, που ευτυχώς, έμειναν ανέγγιχτα.

Ή που δεν «αξιοποιήθηκαν»,  όπως η Χαλκιδική.

Απλώς αυτά τα «άλλα» μέρη μας πέφτουν λίγο πιο μακριά, αλλά χαλάλι τους.

Και φυσικά τέτοιοι που είμαστε, είναι πολύ τυχερά γι΄αυτό, έστω κι αν δεν το ξέρουν. Ας ρωτήσουν και τους Χαλκιδικιώτες, θα τους τα πουν χαρτί και καλαμάρι.

Ο Παραβάτης

ΥΓ: Μάθαμε όλοι εμείς, πολύ πρόσφατα, ότι και οι Σκουριές αλλά και η Ιερισσός, ο Σταυρός, το Στρατώνι, η Ολυμπιάδα, η Μεγάλη Παναγία η Στρατωνίκη κλπ. ανήκουν στη Χαλκιδική, κι ας μην έχουν παρά ελάχιστα ή καθόλου «μπιτσόμπαρα». Καθυστερημένοι θα είναι μωρέ οι καημένοι εκεί πάνω, άντε λοιπόν να τους διδάξουμε κι αυτούς  πώς βγαίνουν τα γούστα μπας και ξεστραβωθούν.

Εκτός κι αν θέλουν να γίνουν μελισσοκόμοι…

Μετά την επανάσταση και τους βενθερεμισμούς (σικ) – εννοείται.

Γιέα!