Ζήσε το μύθο σου στο Ελλάντα….

Ήλιος, θάλασσα και κώλος…

Η Ελλάδα είναι μια ευτυχισμένη χώρα.

Ποια χρεοκοπία, ποιοι αυτόχειρες, ποιοι άστεγοι και ποιοι άνεργοι;

Εξόν και αν εννοούμε τη χρεοκοπία του στοχασμού, τους αυτόχειρες της ποίησης, τους άστεγους των ιδεών, και τους άνεργους των οραμάτων.

Γιατί εκεί βρίσκεται ο πυρήνας της Κρίσης.

Τα υπόλοιπα είναι ήλιος, θάλασσα και κώλος…

Έχει και συνέχεια …

Σαν την Ελλάδα της χρεοκοπίας, δεν έχει! 

Κι όχι δηλαδή ότι είναι πραγματικά η χώρα του ελεύθερου έρωτα.

Όχι!

Ούτε γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί.

Η “απελευθέρωση” και το “γκρέμισμα των ταμπού” είναι αποκλειστικά υπόθεση του Σαββατοκύριακου.

Δευτέρα πρωί, ξανακλείνουν τα πόδια και οι πάντες επιστρέφουν στα πρέπει τους.

Πλην των επαγγελματιών της πρόκλησης, όλα τα αλλά ξεφωνημένα που πετάνε τα βρακάκια τους στους πάγκους των μπαρ, θα τα βρείτε μετά από λίγα χρόνια εγκλωβισμένα σε αδιεξόδους γάμους, ασφυκτικές οικογένειες, κακοπληρωμένες δουλειές, παραφρονημένες πεθερές, και αδηφάγα σόγια.

Συμπεριφέρονται σαν σκύλες, για να καλύψουν τον εσώτερο τρόμο τους πως είναι απλώς κατοικίδια…

Και οι ξαπλώστρες δωρεάν!

Η Ελλάδα έχει κολλήσει στη μούρη της, τη μάσκα αυτωνων ακριβώς που έρχονται δω για να βγάλουν τα χειρότερα ένστικτα τους.

Στον Κάβο, στα Μάλλια, στην Χερσόνησο, στη Μύκονο, στη Ρόδο, καταφθάνουν κάθε χρόνο εκατομμύρια φτωχών και καταπιεσμένων ανθρώπων, που τους έχουν πείσει ότι σ’ αυτό εδώ το μπουρδελο, όλα επιτρέπονται.

Μεθάνε, ξερνούν, σέρνονται, γαμιούνται, ξεβρακώνονται, αλυχτάνε προσπαθώντας στις πέντε-δέκα μέρες που έχουν αγοράσει κοψοχρονιά από τους τουριστικούς πράκτορες, να λησμονήσουν το ποιοι πραγματικά είναι και πόσο μίζερα κυλά η ζωή τους.

Χύνουν την απελπισία τους και τον τρόμο του Μηδενός τους, κάπου μακριά από το δικό τους το σπίτι, εκεί όπου κάνεις δεν θα τους γνωρίζει κι όπου θα μπορούν άνετα να νιώθουν σαν ασκιά γεμάτα πάθη, χωρίς όνομα, χωρίς αξίες, χωρίς ιστορία.

Κι όταν γυρνάμε στις χώρες τους, το παίζουν παναγίες, μιας και τα κατάφεραν επιτέλους να ξεχαρμανιασουν.

Όπως ο κάθε πελάτης των μπουρδέλων, που μπορεί να νιώθει άνετα, επειδή δεν χρειάζεται να λογαριάσει την ποίμανα, παρά μόνον ως τρύπα πλασμένη για την ικανοποίηση του.

Και φεύγοντας, φτύνει στο κρεβάτι της. 

Αυτή τη φτυσιά, εμείς την έχουμε πάρει και την έχουμε κάμει προσωπείο.

Ενσωματώσαμε την αηδία αυτονών που μας γαμάνε επί πληρωμή.

Μετατρέψαμε σε “στυλ” το ξεχειμώνιασμα των απανταχού καταπιεσμένων και εγκαθιδρύσαμε ως αισθητική, την ασχήμια εκείνων που δεν αντέχουν τον εαυτό τους…

Δεν είμαστε απλώς χωρά διακοπών, ένα απέραντο resort center.

Είμαστε χωρά πτυελοδοχείο.

Μια απέραντη ξαπλώστρα, που δίνεται δωρεάν…

(ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Θα συμπληρώναμε λέγοντας ότι αν αυτό “επετεύχθη” σε αρχικό στάδιο ως μία πρώτη επιτυχία της βλαχομπαρόκ διαπνεόμενης life-stylίστικης πλέμπας τύπου Κωστόπουλου κατά την περίοδο 1995-2010, δυστυχώς πλέον συνιστά ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ που θέλει το Ελλαδιστάν μία πτωχευμένη χώρα παραδουλευτρών εποίκων και φτηνού -σεξο-τουριστικού προορισμού, κάτι που, με τον ευτελισμό της προαναφερθείσας περιόδου να έχει δυστυχώς αφομοιωθεί και τη συνεχή παντοκρατορία των σαπισμένων media να επεκτείνεται, επιτυγχάνεται με περισσή ευκολία.)

Ό,τι μας αρέσει, ό,τι ονειρευόμαστε, ό,τι προσδοκάμε, ό,τι νοσταλγούμε, μπορούν να χωρέσουν σε ένα συνοικιακό γυμναστήριο.

Ότι πιστεύουμε ότι αξίζει να προβάρουμε ως το Εγώ μας, είναι μια εικόνα παρμένη από τηλεοπτικές διαφημίσεις.

Είμαστε και γαμω τα παΐδια!

Hot Greece

Καραγουσταρω! Hot Greece!

Η χωρά της ανεμελιάς και του κουραδοκόφτη.

Το μονό λάβαρο που μας ταιριάζει πια, είναι το στρινγκ…

Αλλά πόσο κρατεί ένας κωλος, ρε παιδιά;

Ίσαμε τα τριάντα;

Ίσαμε τα τριάντα πέντε;

Βία, ίσαμε τα σαράντα…

Και μετά;

Μετά, η κυτταρίτιδα… 

Κι όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση, τόσο πιο πολύ σφίγγουμε τους κοιλιακούς μας.

Τη γύμνια των ιδεών μας, την έχουμε μπερδέψει με τη γύμνια των κορμιών μας. Ακούμε πως η Ελλάδα κινδυνεύει να βγει από τη σκηνή της ιστορίας και νομίζουμε ότι αυτό που χρειάζεται είναι σύσφιγξη και δίαιτα, για να της χωρέσει το μαγιό…

Έτσι γίνεται και με τους λαούς.

Ή κλείνουν συμβόλαιο με την αιωνιότητα ή πεθαίνουν.

Όπως και στους μεγάλους έρωτες, δεν χωρεί εδώ ήξεις αφίξεις και ναι μεν αλλά και καλά είμαστε τώρα αλλά άσε να δούμε…

Ή είναι ή δεν είναι.

Ή το παν ή το τίποτα.

Δεν μπορείς να ξεγελάς τον εαυτό σου με το: “εντάξει, τώρα την κουτσοβγαζουμε, για αύριο έχει ο θεός…”

Γιατί όλη η Ελλάδα είναι σήμερα στις παραλίες και ξεσαλώνει.

Σαν να μην βυθίζεται το καράβι.

Σαν να μην την έχουν ζώσει οι βάρβαροι από παντού. (ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Προσοχή εδώ – Δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία τού 73% ΑΔΥΝΑΤΕΙ να πάει διακοπές. Το πρόβλημα είναι ότι η πλειοψηφία αυτών που πάνε και αυτών που μένουν περιορισμένοι ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τον ίδιο δικτατορικού τύπου -ως ακρονεοφιλελεύθερου και νεοταξικού επιβαλλόμενου προτύπου- μοδάτου ξιπασμού, υπακούοντας στην ίδια ακριβώς αδιέξοδη νοοτροπία που περιγράφηκε).

Δεν υπάρχει όμως: “εντάξει μωρέ, άσε να το γλεντήσουμε τώρα που μπορούμε και μετά κάτι θα βρούμε να κάνουμε…”

(ΠΡΟΣΘΗΚΗ Α.Α.: Εξάλλου στην πραγματικότητα ΔΕΝ μπορείς. Απλά τρως από τα έτοιμα ή δανείζεσαι από το εγγύς μέλλον που θα σου έχουν πάρει τα πάντα.)

Ένας ωραίος και σφιχτός κωλος έχει ημερομηνία λήξεως.

Κι άμα στηρίξεις τη ζωή σου επάνω του, θα έρθει η ώρα που η ζωή σου θα κρέμεται σαν σταφιδιασμένο κωλομάγουλο.

Και θα την κοιτάς εσύ ο ίδιος και θα την φτύνεις…

Έλα Τώρα