Μήπως παραείμαστε χαλαροί με τους εγκληματίες;

Απαυδισμένος γενικά από την εγκληματικότητα, αλλά και την ατιμωρησία που επικρατεί στη χώρα μας, γίνομαι όχι μόνο πιο συντηρητικός, αλλά ακόμη και … μεσαιωνικός στις απόψεις μου περί σωφρονισμού.

Αυτή η «σοσιαλιστική» αντιμετώπιση των ενόχων, που χαρακτηρίζει το σύστημά μας, μπορεί να ήταν καλή για μια πετυχημένη, ουτοπική,  σοσιαλιστική κοινωνία, που θα είχε δημιουργήσει  τον «σοσιαλιστικό» άνθρωπο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζει με την σημερινή Ελλάδα της κρίσης, της αθρόας λαθρομετανάστευσης, και της τεράστιας εγκληματικότητας που προκαλούν οι δυο αυτοί παράγοντες (και όχι μόνο).

Δυο πρόσφατα περιστατικά μου την έχουν δώσει. Κυριολεκτικά!

Μια ο μπαγλαμάς ο Πολωνός που βίασε σκυλίτσα!!!!, και μια  ο Πακιστανός που σκότωσε με το αμάξι του νεαρό μοτοσικλετιστή κάπου στη Καρδίτσα, και στη συνέχεια τον εγκατέλειψε στην άσφαλτο.

Ευτυχώς, κατά σύμπτωση, και στις δυο περιπτώσεις υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που περιέγραψαν τους δράστες, και έτσι συνελήφθησαν.

Στη περίπτωση του πρώτου, δεν ξέρω νομικά, αλλά κρίνοντας από δολοφόνους που στη χειρότερη τρώνε 20-25 χρόνια, και στα δέκα είναι έξω, μάλλον θα φάει κάποιο πρόστιμο, και θα επιστρέψει δριμύτερος στις ανώμαλες συνήθειές του.

Στη περίπτωση του δεύτερου, ήδη λειτούργησε το αθάνατο ελληνικό σύστημα.

Ο εισαγγελέας τον άφησε ελεύθερο!!!!

Διότι όπως μαθαίνω, τα πλημμελήματα εδώ και χρόνια, δεν συνοδεύονται από προσωρινή κράτηση.

Και επειδή η δολοφονία με όχημα, και η εγκατάλειψη του θύματος είναι πλημμέλημα(!!!)  στην γενναιόδωρη προς τους παραβάτες χώρα μας, αν τον δουν ξανά τον Πακιστανό, αν εμφανιστεί δηλαδή στη δίκη (μετά από 3-4 χρόνια) ας μου γράψουν…

Αυτά όλα πρέπει να αλλάξουν.

Εδώ απολύουμε δημοσίους υπαλλήλους και καταργούμε την μονιμότητά τους.

Φέρνουμε δηλαδή την επανάσταση σε ένα ζήτημα που επί δεκαετίες ήταν ταμπού.

Δεν πρέπει να αλλάξουμε και την σούπερ χαλαρή νομοθεσία μας;

Με όλα αυτά που γίνονται, με τις δεκάδες δολοφονίες κάθε μήνα, δεν ήρθε ο καιρός να γίνουμε πιο αυστηροί;

Οι Αμερικάνοι δηλαδή είναι «αμερικανάκια», ή μήπως κάτι περισσότερο ξέρουν από εμάς που μόλις προχθές ανακαλύψαμε το βίαιο και σκληρό έγκλημα;

Με αυτά και με αυτά θυμήθηκα όλα όσα διάβαζα κάποτε για την θανατική ποινή, και τις δημόσιες εκτελέσεις, που μέχρι σχετικά πρόσφατα ήταν καθεστώς στην δυτική Ευρώπη.

Υπήρχαν εκτελέσεις στο Λονδίνο που τις παρακολουθούσαν μέχρι και 40.000 θεατές!

Οι δημόσιες εκτελέσεις προκαλούσαν ανέκαθεν αθρόα προσέλευση λαϊκών μαζών, διψασμένων για θέαμα, και για αίμα!

Μάλιστα, στη Γαλλία, όταν άρχισε να χρησιμοποιείται η πιο αποτελεσματική καρμανιόλα, αντί της αγχόνης, το κοινό ενοχλήθηκε σφόδρα, επειδή ο θάνατος ήταν ακαριαίος και δεν υπήρχε ούτε αγωνία, ούτε … θέαμα.

Στο Παρίσι σημειώθηκαν λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με τον κόσμο να διαδηλώνει φωνάζοντας: «Φέρτε πίσω τις κρεμάλες»!

Και να αναφέρω και ένα «αστείο» περιστατικό που συνέβη κατά την εκτέλεση δυο καταδίκων το 1738 (νομίζω στην Αγγλία), και που κάποτε όταν το διάβασα μου προκάλεσε ατέλειωτο γέλιο.

Ήταν η εποχή που το επάγγελμα του δήμιου ήταν από τα πιο κουραστικά, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά, οπότε κι αυτοί  συνήθως μεθούσαν για τα καλά πριν ξεκινήσουν το έργο τους.

Έτσι λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο δήμιος κατέφθασε «ντίρλα» στο μεθύσι, τρεκλίζοντας, και μέσα στη κραιπάλη.

Και μέσα στη θολούρα του, πέρασε τον ιερέα, που ήταν εκεί για να σώσει τις ψυχές των δυο θανατοποινιτών, ως … μελλοθάνατο!

Πέρασε λοιπόν την θηλιά στον λαιμό του, και ήταν έτοιμος να τον ξαποστείλει…

Με μεγάλη δυσκολία μπόρεσαν τελικά να τον αποσπάσουν από τα χέρια του δήμιου κάποιοι παρευρισκόμενοι στρατιώτες….

Τέλος πάντων, δεν λέω να φτάσουμε σε τέτοια σημεία, αλλά μεταξύ του σκληρού τότε και του εντελώς χαλαρού σήμερα συστήματος, υπάρχει μεγάλη διαφορά, και αρκετός χώρος ενδιάμεσα.

Υπάρχουν περιθώρια σφιξίματος των λουριών….

Strange Attractor