Η φαντασία στην εξουσία…

Την κυρία Σουλβατζή ορισμένοι την αποκαλούν «εθνική αρχαιολόγο».

Προφανώς, διότι δεν κατάφερε να βρει τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Επειδή όμως, ως εθνική αρχαιολόγος που είναι, δεν είναι δυνατόν να μην έχει καταφέρει να επιτύχει τον στόχο τον οποίον έχει αναλάβει για λογαριασμό του έθνους, η κυρία Σουλβατζή αποδίδει την αποτυχία της σε παρέμβαση αντεθνικών δυνάμεων. 

Κατονομάζει δε, διότι επιστήμων άνθρωπος δεν μιλάει χωρίς στοιχεία, τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, τον δαιμόνιο Πάγκαλο, και λοιπούς λομπίστες εβραϊκού τύπου.

Αυτοί, λέει, αφού προσπάθησαν να την αποθαρρύνουν να εισχωρήσει περαιτέρω στα άδυτα της όασης Σίουα, και αφού απέτυχαν, σήκωσαν το τηλέφωνο και απαίτησαν από την αιγυπτιακή κυβέρνηση να μην της το επιτρέψει.

Έπαιξαν πολλοί και πολλά σε αυτήν την ιστορία.

Αναφέρω εν συντομία κάποιον Ισραηλινό πρέσβη, το γνωστό ακατονόμαστο κρατίδιο με τα καζίνο, κάποιες μασονικές στοές και ό,τι άλλο προαιρείται η γόνιμη φαντασία της εθνικής αρχαιολόγου.

Ούτε ζωντανό να τον έβγαζε από εκεί μέσα δεν θα γινόταν τέτοια φασαρία.

Ούτε κανείς αναρωτήθηκε για ποιον λόγο οι Εβραίοι δεν θέλουν να ανακαλύψει τον τάφο η κυρία Σουλβατζή.

Την ιστορία την αναφέρω διότι, ημέρες τώρα, σκέφτομαι πόσα έξοδα κάνουν όλοι αυτοί που υποτίθεται πως ψεκάζουν νυχθημερόν τας κεφαλάς ημών.

Κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει ότι πρόκειται για εντελώς περιττή προσπάθεια. Την υπονόμευση των εγκεφαλικών μας λειτουργιών την επιτυγχάνει πολύ καλύτερα ο εντελώς ιδιαίτερος τρόπος σκέψης που καλλιεργείται στα μέρη μας και τον οποίο, μόνον και μόνον επειδή είναι ευρέως διαδεδομένος και δεν απαιτεί ιδιαίτερο κόπο, τον έχουμε βαπτίσει ευφυΐα.

Τις προάλλες, στην κωμόπολη του βορειοανατολικού Αιγαίου όπου περιμένω υπομονετικά τα προαναγγελθέντα κοσμοϊστορικά του φετινού Σεπτεμβρίου, κάποιοι γέμισαν τον τόπο με χαρτάκια που έγραφαν ΠΑΟΚ-Βούλγαροι.

Οι αναλύσεις προωθήθηκαν από στόμα σε στόμα και οι αναλυτές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα.

Οι μεν υποστήριζαν ότι ο τόπος έχει γεμίσει Βούλγαρους, πραγματικούς, οι οποίοι έχουν αποθρασυνθεί.

Οι δε υπενθύμιζαν ότι ελάχιστοι Βούλγαροι έχουν απομείνει λόγω κρίσης και ότι, αντιθέτως, αυτά είναι προβοκάτσιες της Ακροδεξιάς.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ο απαραίτητος παπάς, ο οποίος κατήγγειλε πως κάποιοι, Βούλγαροι ή όχι, έκαψαν μια σημαία στο προαύλιο της εκκλησίας.

Και όταν κάποιος είπε πως μάλλον πρόκειται για οπαδούς του Ολυμπιακού, οι υπόλοιποι απλώς του γύρισαν την πλάτη.

Η υπόθεση αυτή με τους Βούλγαρους είναι μια μικρογραφία του μηχανισμού που ανακηρύσσει την κυρία Σουλβατζή «εθνική» αρχαιολόγο, έστω και ελέω βαθέος Διαδικτύου και ασυνάρτητης μπλογκόσφαιρας.

Όπως κανείς δεν ενδιαφέρεται να αναρωτηθεί για ποιον λόγο Βούλγαροι θα κολλούσαν αυτοκόλλητα με μια ομάδα της Θεσσαλονίκης, έτσι και κανείς δεν ενδιαφέρεται να αναρωτηθεί αν όντως υπάρχει ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό θα απαιτούσε κόπο.

Ο τάφος υπάρχει διότι τον ψάχνει η «εθνική» αρχαιολόγος, η οποία είναι «εθνική» επειδή τον ψάχνει.

Η φαντασία στην εξουσία ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως σύνθημα του Μάη του ’68. Δημοφιλές, καθότι άνευ νοήματος και πραγματικού αντικρίσματος.

Από τους αεροψεκασμούς ως τους εχθρούς που μας εμποδίζουν να βρούμε τα οστά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για να μην του αφιερώσουμε το οφειλόμενο εθνικό τρισάγιο, η φαντασία έχει καταλάβει την εξουσία στην έρημη χώρα.

Όταν η ζωή σου έχει φτωχύνει τόσο πολύ ώστε το μόνο που σε απασχολεί είναι τα άπαντα της σκέψης του Στουρνάρα, τότε οι συνωμοσίες αποκτούν τη συναισθηματική αξία ηλιοβασιλέματος παρά θιν’ αλός.

Απλώς, αυτούς τους ανόητους που μας ψεκάζουν σκέφτομαι.

Ξοδεύουν τόσα χρήματα άνευ λόγου.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή