Πάει κι ο Αύγουστος…

Τι λέω όμως…

Η τηλεόραση πίσω μου μιλάει για δεκάδες νεκρούς στην Αίγυπτο από τα πυρά του στρατού που θέλει να διατηρήσει τη χώρα στη “δύση”, αδιαφορώντας αν ο λαός επέλεξε την Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Τι είπατε; Αν συμφωνώ;

Πάτε καλά;

Καμία “αδελφότητα”, μουσουλμανική, χριστιανική, βουδιστική, ή ότι δεν μου λέει τίποτα αλλά, απ’ την άλλη πλευρά, αυτό επέλεξε η πλειοψηφία και, αν οι στραταίοι και οι αφανείς και εμφανείς συνεργάτες τους δεν συμφωνούν να πάνε να κουρεύονται.

 

Παρακολουθώντας τις σκηνές δεν μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι ότι, έτσι που πάνε τα πράγματα, τα ίδια θα ζήσουμε σύντομα και στην Ελλάδα.

Τι είναι αυτό που θα εμποδίσει το 1 εκατομμύριο πιστών του Ισλάμ που μένουν εδώ να κινηθούν εναντίον  των πιστών του Χριστιανισμού και να μη μείνει τίποτα όρθιο;

Η θρησκεία θα είναι η δικαιολογία για την ανάφλεξη.

Η αιτία είναι αυτά που συμβαίνουν με την αποκαλούμενη οικονομία της χώρας.

Με 1, 5 εκατομμύριο ανέργους, με απειλές απ’ το εξωτερικό, με την  απότομη μετάβαση από την κοινωνία των “μερσεντέ” σ’ εκείνη της ανέχειας ή της κυριαρχίας των οικονομικών καρχαριών ο λαός έφτασε στο σημείο να μη ξέρει πλέον τι του γίνεται και τι τον περιμένει.

Ακούω κάποιο κυβερνητικό κουστούμι να μιλάει για “ανάπτυξη” και καγχάζω μια και, οι ευκαιρίες (και τα τρένα) πέρασαν.

Όταν, πριν 3-4 δεκαετίες έγραφα τι πρόκειται να συμβεί αν η Ελληνίτσα συνεχίσει να ζει το (χαζοχαρούμενο) όνειρο της τα νομιστεράκια της Ισχυρής Ελλάδας με έλεγαν “γκρινιάρη” που “επαναλαμβάνεται”, λέει “τα ίδια και τα ίδια” και δεν βλέπει το καραμανλικό, σημιτικό και, θεέ, το …παπανδρεϊκό μεγαλείο.

Σιγά-σιγά οι πόρτες έκλεισαν, οι ευκαιρίες χάθηκαν και, όλα όσα έκανα ήταν αποτέλεσμα μόνο 40ώρων 24ώρων εργασίας.

Στο τέλος τα έχασα όλα και, το μόνο που απόμεινε είναι το σπίτι στα Μεσόγεια και ο άνεμος που δε λέει να σταματήσει.

Προσπαθώ να ξαναρχίσω αλλά είναι δύσκολο μια και, αποκλείεται να παίξω πάλι το ρόλο του “επιχειρηματία” στον οποίο τόσο άδοξα απέτυχα(;).

Δύναμη και διάθεση έχω ίσως περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά αλλά, δεν μπορώ να αναλάβω την (οικονομική) ευθύνη ανθρώπων καλών κι’ αγαθών.

Με τον άνεμο να φυσάει δυνατά και την ησυχία πριν την καταιγίδα να τον ανταγωνίζεται σε βουβό θόρυβο σκέπτομαι πως, καλά θα ήταν να μαμήσουμε τους κ*λους  που μ@μησαν τη χώρα αλλά…

Δε με λένε μιστοτάκη, τσαμαρά, παπάντριου ή ντοραμπάκ για να αναλάβω κάποιο …υπουργείο!

Μέσα στον θόρυβο των καψουροτράγουδων και του αέρα ακόμα ρε παιδάκι μου σκέπτομαι πως πρέπει να να υπάρχουν 500-600.000 συμπατριώτες που θα ήθελαν να υπηρετήσουν στον Στρατό της Σωτηρίας -απ’ τα αρσενικά και θηλυκά μηδενικά που πρώτα γονάτισαν και τώρα θέλουν να “αναπτύξουν” την Ελλάδα πουλώντας την ΕΥΔΑΠ οι μαμιόληδες….

…λίγες μέρες αργότερα…

ένας αναγνώστης με ρώτησε (στο e-mail) γιατί δεν αρθρογραφώ σε κάποιο έντυπο, εφημερίδα ή περιοδικό.

Τι να πω;

Ότι δεν έχω πλέον εφημερίδα και περιοδικό.

Από την πρώτη καταργήθηκα. Από το δεύτερο ομοίως.

Είσαστε “δάσκαλος” λέει και οι δάσκαλοι δεν πρέπει να σιωπούν.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο χαρακτηρισμός του δάσκαλου παρά είναι βαρύς.

Αν εγώ ήμουν/είμαι δάσκαλος τι είναι άλλοι, “μεγαλύτεροι” από μένα; Ας μην υπερβάλουμε.

Έκανα αυτό που πίστευα πως είναι σωστό και, με κάποιο τρόπο, το πλήρωσα ακριβά. Ένα πράγμα όμως επιθυμώ να ρωτήσω τους αναγνώστες που ξέρουν περισσότερα από μένα: πως γίνεται και είμαι τόσο αόρατος;

Γιατί, ας πούμε, δεν είμαι στο Δ.Σ της ΝΕΡΙΤ;

Διατί είναι κάποιος συγγραφέας της κακιάς ώρας, ένας κομματάρχης και τρία παιδιά του (κομματικού) σωλήνα;

Και βέβαια δεν περιμένω απαντήσεις. Απλά θέτω χαζές ερωτήσεις.

Πάμε παρακάτω.

Ποια η γνώμη μου για τον θάνατο του Θανάση στο τρόλει;

Δεν έχω (γνώμη).

Τα τελευταία 45 χρόνια προσπαθώ να αποκτήσω (γνώμη) για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους των μικρών θανάσηδων, των νέων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο επειδή, η “τοπική αυτοδιοίκηση”, το ΥΠΕΧΩΔΕ, η θεία μου η Μαρίτσα, η Τροχαία, ο Υπουργός Μίκης Μακάκας δεν φρόντισε να βουλώσει τις τρύπες στην άσφαλτο, να μάθει τους τραμπάκουλες να οδηγούν, να δώσει στο “λαό” οδική παιδεία κ.ο.κ.

Και να ήταν μόνο αυτοί οι θάνατοι…

Πόσοι φερέλπιδες νέοι χάνουν την ζωή τους απ’ τα ναρκωτικά;

Και, τέλος, πως είναι δυνατό να ασχοληθείς με ένα θέμα που έχουν ήδη εμπλακεί Τατσόπολος, Διβάνη, Χομεϊνίδης και λοιποί πρωταγκονιστές;

Ποίος είμαι εγώ να εκφέρω γνώμη;

Ούτε στον ΣΚΑΕΙ δεν δουλεύω πως μπορώ να λάβω μέρος στον αγώνα για την προστασία του (πολιτικού) περιβάλλοντος;

Και last but not least. Για 37 χρόνια πλήρωνα ΙΚΑ, ΤΣΜΕΔΕ, ΤΕΒΕ, ΩΙΜΕ, ΕΟΠΥ, ΟΑΕΕ εκατοντάδων εργαζομένων και λοιπά χωρίς να καθυστερήσω ούτε μία ώρα. Πως μπορώ να αντιπαρατεθώ στους ιντελέκσιουαλ γίγαντες του κεντρικού τετραγώνου;

Κανείς δεν με χαιρετάει όταν περνάω απ’ τον μπιντέ και, το χειρότερο, δεν έχω τραπέζι στο ντακάπο.

Ένα σκουπίδι της ζωής είμαι, μακριά απ’ τους δάσκαλους του σχολής ΜΜΕ του Πάντειου και τους άλλους του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Με λίγα λόγια είμαι ένας looser…

Τι άλλο;

Τίποτα το σημαντικό.

Χτες βγήκα βόλτα με την Λιλίκα (την γαϊδουρίτσα), κόψαμε σύκα, φάγαμε κι’ επιστρέψαμε σπίτι για να δούμε «ειδήσεις»…

Κώστας Καββαθάς