Είμαστε «λίγοι» τελικά.

Αυτές οι ιστορίες με τον Ρέμο πρόσφατα, και με τον Κιάμο χθες, εκτός από πιασάρικες, έχουν και κάποιο βάθος.

Εκ πρώτης όψεως αποτελούν απλά μια ακόμη φαιδρότητα μέσα στις πολλές που ζούμε εν μέσω ξεπεσμού της χώρας μας, η οποία τις δυο τελευταίες δεκαετίες συμπεριφέρεται ως Μαντάμ Σουσού, αρνούμενη να συνειδητοποιήσει ότι πατάει σε πήλινα πόδια (στα δανεικά κι αγύριστα δηλαδή).

Αν τις εξετάσουμε όμως πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι είναι ένα προειδοποιητικό σήμα, ένα ηχηρό καμπανάκι, για την επερχόμενη ολική καταστροφή.

Και δεν αναφέρομαι τόσο στην οικονομική μας εξαθλίωση, αφού η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν πάμφτωχη και άρα συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά στην ηθική και πολιτισμική μας κατάπτωση.

Ειδικά της νεολαίας. Του μέλλοντός μας δηλαδή.

Η οποία κατάπτωση αποδεικνύεται περίτρανα από εικόνες σαν αυτή στη Ψαρού, ή στη Καλλιθέα, ή σε όποιο σκυλάδικο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας…

Και άντε καλά, η νεολαία είναι νεολαία, και μπρος στο κέφι και στο μπρίο ποια κρίση, και ποιος Σόιμπλε;

Σιγά μην αγγίζει τους νέους μας η λιτότητα, η διαθεσιμότητα, τα χαράτσια, ο ΦΠΑ της εστίασης, το πρωτογενές πλεόνασμα, και η τρόικα…. αφού ο μπαμπάς συνεχίζει να στάζει το χαρτζιλίκι, και εν πάση περιπτώσει τι είναι 10 – 20 ευρώ, προκειμένου να ζήσουμε το όνειρο και να απολαύσουμε τον τραγουδισταρά Πάνο Κιάμο;

Μια φορά μόνο θα είμαστε εικοσάρηδες, έτσι δεν είναι;

Και αν το κατάστημα δεν έχει άδεια, ή δεν κόβει αποδείξεις, χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί.

Ας ενδιαφερθεί το κράτος… ας ενδιαφερθούν οι μπάτσοι, και ας το κάνει θέμα ο Εισαγγελάτος στο φινάλε… σιγά μη μας χαλάσει το αυγουστιάτικο κέφι.

Μια ζωή την έχουμε.

Και μέχρι εδώ όλα καλά.

Ο νέος είναι νέος, και καλά κάνει.

Αλλά έλα που κάτι δεν μου κάθεται καλά.

Έχουμε από τη μια ένα νυχτερινό κέντρο στη Μύκονο, που λειτουργεί νόμιμα, που κόβει αποδείξεις, και που άσχετα αν πουλάει βότκες των €400 γεμίζει μέχρι αηδίας, με τον τραγουδιστή σταρ όμως να ειρωνεύεται την «κουφάλα» την Μέρκελ, και να λοιδορεί τον ανάπηρο Σόιμπλε.

Από την άλλη έχουμε ένα άλλο μαγαζί, εξίσου γεμάτο, πλην όμως χωρίς άδεια λειτουργίας, και χωρίς να κόβει ούτε μια απόδειξη, αλλά με τον εξίσου δημοφιλή τραγουδιστή του να μην προχωρά σε ακρότητες.

Ποια είναι η κοινή συνισταμένη των δυο αυτών περιπτώσεων;

Το κέφι των θαμώνων.

Το αδιαχώρητο.

Και η  κενή αυτή μορφή διασκέδασης, που χαρακτηρίζει τη χώρα μας, και που στην ουσία αποτελείται από τριτοκοσμικά ντάμπα ντούμπα προϊόντα μιας χυδαίας ανθυποκουλτούρας, η οποία παρουσιάζεται ως ελληνική, και  σεληνιάζει την νεολαία μας.

Η οποία νεολαία μας, έχουμε να λέμε, πως είναι η πιο μορφωμένη και η πιο καταρτισμένη, από όλες τις προηγούμενες γενιές Ελλήνων.

Πλην όμως διασκεδάζει στα σκυλάδικα!

Ακούγοντας σκουπίδια.

Μιλάμε δηλαδή για το απόλυτο παράδοξο.

Μια γενιά όντως καταρτισμένη (τουλάχιστον στα χαρτιά), αντιμέτωπη με την σοβαρότερη κρίση από την εποχή της δεκαετίας του `40, χωρίς κανένα μέλλον (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα), χωρίς καμιά επαγγελματική ελπίδα, χωρίς κανένα φως στο τούνελ, που παρόλα αυτά γεμίζει τα διάφορα κωλάδικα, τα διάφορα μπιτς μπαρ, ακούγοντας σαβούρες, αποθεώνοντας αγράμματους κακοχυμένους τενεκέδες, και πλουτίζοντας «επιχειρηματίες» που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι η αρπαχτή, και από πάνω απ όλα αυτά, καταναλώνοντας και χρυσοπληρωμένα (πλην όμως αφορολόγητα) ποτά μπόμπα.

Αυτή είναι λοιπόν η Ελλάδα για την οποία μάτωσαν οι πρόγονοί μας;

Αυτό ήταν το όραμα του Καραϊσκάκη;

Για αυτό πολέμησαν τόσοι και τόσοι συμπατριώτες μας;

Για να γεμίζουν τα νυχτερινά κέντρα, και μάλιστα σε εποχές σκληρής κρίσης, ανεργίας,  και φτώχιας οι νέοι μας;

Και να ακούνε … Κιάμο;

Ήμαρτον δηλαδή.

Ή μήπως, για να ποζάρει ο Κασιδιάρης με μαγιό και τη σβάστικα στο ξυρισμένο μπράτσο, αγκαλιά με μια χαζοχαρούμενη με ντεκαπέ μαλλί, που κι αυτή σίγουρα θα αποτελεί ίνδαλμα χιλιάδων αισθητικών, κομμωτριών, κλπ;

Ειλικρινά δεν γνωρίζω την απάντηση, αλλά απλά θλίβομαι.

Και ώρες ώρες ντρέπομαι…

Μα είμαστε τελικά τόσο λίγοι;

Strange Attractor