Ο Μπουτάρης κάνει δουλειά!!!!

Ή αλλιώς: Η δημαρχία Μπουτάρη υπό το φως της πεζής πραγματικότητας

Με αμφιλεγόμενες προσωπικότητες σαν αυτή του νυν δημάρχου Θεσσαλονίκης, όταν κάποιος  προσπαθεί να τις συγκρίνει σε σχέση με το έργο που παράγουν,  εμφανίζεται μια δυσκολία, προφανής αλλά ταυτόχρονα μόνιμα και από τους πάντες σχεδόν αγνοούμενη: Ότι η πρώτη τείνει να επισκιάζει πλήρως το δεύτερο.

Κι όμως. Στην πραγματικότητα, κι όταν μιλάμε για πολιτική, τα άτομα ψηφίζονται για το έργο που καλούνται να επιτελέσουν και όχι για την προσωπικότητά τους.

Ναι, η προσωπικότητα μπορεί να σου δείξει το αν θα επιτελεστεί πράγματι το υποσχεθέν έργο.

Πότε θα γίνει αυτό.

Τι ποιότητας θα είναι, κλπ.

Όλα αυτά είναι λογικά.

Στο τέλος μάλιστα πολλές φορές ψηφίζουμε κάποιον μόνο και μόνο επειδή τον γουστάρουμε ως άτομο χωρίς να μας νοιάζει να ακούσουμε καν το τι υπόσχεται να κάνει.

Παρόλ’ αυτά, ακόμα και τότε, δεν παύουμε να προσβλέπουμε σε αυτό, ακόμα και υποσυνείδητα.

Διότι κατά βάθος πιστεύουμε ότι ένα άτομο που εκτιμούμε, αποκλείεται να είναι κακός στα δημόσια πράγματα.

Για να επανέλθω στο θέμα μου, ο Γιάννης Μπουτάρης έχει μια ιδιαιτέρως έντονη προσωπικότητα που του έχει χαρίσει ουκ ολίγους οπαδούς και ακόμα περισσότερους ορκισμένους εχθρούς.

Δεν είναι σκοπός μου να επαναλάβω τα ήδη πασίγνωστα, άλλα αληθινά, άλλα καθόλου που του πιστώνονται και καταλογίζονται, αλλά να επαναφέρω τα πράγματα στην πεζή, αλλά ταυτόχρονα και αληθινή τους διάσταση.

Τον άνθρωπο αυτόν τον εκλέξαμε πριν τρία χρόνια νς Δήμαρχο Θεσσαλονίκης.

Ως τέτοιο ΚΑΙ ΜΟΝΟ πώς τον κρίνουμε;

Λοιπόν, επιχειρώ να επιστρατεύσω την καθημερινή μου πείρα σε ορισμένα ζητήματα και έτσι κατ’ επέκταση να δώσω τη δική μου απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

- Το ξεκίνημα της δημαρχίας του σημαδεύτηκε, όλοι οι Θεσσαλονικείς το θυμόμαστε αυτό, από την αδυναμία του Δήμου να μαζέψει τα σκουπίδια, ελλείψει του ανάλογου εξοπλισμού (διότι από προσωπικό δεν υπήρχε καμία έλλειψη, το ακριβώς αντίθετο ίσχυε).

Σήμερα πού βρισκόμαστε;

Σήμερα λοιπόν τα σκουπίδια μαζεύονται τακτικότατα και χωρίς να χρειάζεται να δανείζεται πλέον ο δήμος (όπως τον πρώτο καιρό) οχήματα από ιδιώτες.

Και έχοντας όχι μόνο λιγότερο προσωπικό (είπαμε, εκεί δεν υπήρχε εξ’ αρχής πρόβλημα) αλλά έχοντας να διαχειριστεί ο δήμος ελέω της κρίσης πολύ μικρότερα κονδύλια για εξοπλισμό, συντήρηση κλπ.

Ένας πόντος λοιπόν υπέρ του Δημάρχου εδώ από μένα.

- Από φίλους και γνωστούς μου ήξερα ανέκαθεν πως ήταν πολύ δύσκολο να βάλεις το παιδί σου σε δημοτικό παιδικό σταθμό.

Λίγο τα εισοδηματικά κριτήρια που δε τα πιάνανε όλοι, λίγο η έλλειψε των πατροπαράδοτων «γνωριμιών», πολλοί έμεναν απ’ έξω και αναγκάζονταν να πηγαίνουν στους ιδιωτικούς και να δίνουν από αυτά που συχνά με το ζόρι περίσσευαν. Τώρα, πάλι από φίλους και γνωστούς μαθαίνω (με άκρα ανακούφιση καθώς σύντομα θα χρειαστώ και εγώ τις ανάλογες υπηρεσίες) ότι όλα τα παιδιά γίνονται δεκτά, και ότι μάλιστα οι δημοτικοί σταθμοί είναι και πολύ καλού επιπέδου.

Δεν ξέρω αν το επίπεδο ανέβηκε πρόσφατα, αλλά μόνο το γεγονός ότι εν έτει 2013 ο δημότης της Θεσσαλονίκης ξέρει ότι με 120 ευρώ το μήνα το παιδί του έχει την επιλογή ενός αξιοπρεπούς παιδικού σταθμού κι αν ακόμα δεν τον πιάνει το ΕΣΠΑ, εμένα μου αρκεί για δώσω στο Δήμαρχο άλλο έναν πόντο.

- Άλλο ένα πόντο του δίνω κι απ’ το γεγονός ότι όσες φορές (3-4 συγκεκριμένα) χρειάστηκα αυτά τα 3 χρόνια να απευθυνθώ στις δημοτικές υπηρεσίες για κάποια γραφειοκρατική δουλειά, η εξυπηρέτηση που είχα από τους δημοτικούς υπαλλήλους ήταν εξαιρετική τόσο σε επίπεδο συμπεριφοράς όσο και αποτελεσματικότητας.

Καμία σχέση με τις δημοτικές υπηρεσίες που ήξερα και είχα συνηθίσει όλη μου τη ζωή (απ’ τα μέσα του ’90 οπότε και έχω πάρε-δώσε ως ενήλικας).

Σύμπτωση; Ίσως, αλλά και τότε θυμάμαι ότι είχα πολλά χρόνια να δω εκτεταμένα έργα στους δρόμους στη γειτονιά μου (όλοι θυμάμαι γκρινιάζαμε ότι όλα γίνονταν – όσα γίνονταν – στο κέντρο) και συγκεκριμένα στα πεζοδρόμια (η ανακατασκευή των γωνιών είναι σωτήρια σε πολλές περιπτώσεις) για να μην αναφέρω τα πάρκα και τις παιδικές χαρές που σχεδόν όλα ανακατασκευάζονται εκ βάθρων με εξαιρετικά αποτελέσματα τόσο σε αισθητικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ασφάλειας – πάντα στο ίδιο περιβάλλον οικονομικής στενότητας.

- Θυμάμαι πάλι πόσο λοιδορήθηκε η πρόθεση του Δημάρχου να φέρει τουρίστες από Τουρκία και Ισραήλ.

Επειδή λοιπόν τυγχάνει να έχω πάρε-δώσε με το αεροδρόμιο, σας βεβαιώνω ότι οι τουρίστες αυτοί άρχισαν να έρχονται.

Και δε χρειάζεται καν να πας στο αεροδρόμιο για να τους δεις, τους πετυχαίνεις ανετότατα και στην Τσιμισκή ή την Αριστοτέλους.

Μπορεί να μην είναι μυριάδες, αλλά είναι σίγουρα κάτι.

Είναι μια αρχή.

Ίσως γιατί ο Δήμαρχος και οι συνεργάτες του συνειδητοποιούν πλήρως (και σε πλήρη αντίθεση με όλους τους προκατόχους του αλλά και την παραδοσιακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην πόλη μας) ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι απλώς μια «ερωτική» πόλη κατάλληλη για Έλληνες επισκέπτες κατά τη διάρκεια της έκθεσης.

Είναι μια πόλη κατάλληλο για τουρίστες όλο το χρόνο.

Και το δείχνει πλέον με περηφάνια αυτό, και όχι μόνο σε επίπεδο ρητορικής.

Προσωπικά δεν αγνοώ ότι όλα αυτά μπορεί να είναι λεπτομέρειες.

Ούτε φυσικά ότι πολλά προβλήματα παραμένουν.

Μπορεί κιόλας ο Γιάννης Μπουτάρης όντως να είναι ένας γραφικός υπερήλικας που του αρέσει να προκαλεί και να σκέφτεται φωναχτά έχοντας μάθει να μην έχει συνέπειες.

Μπορεί και ακόμα χειρότερα να ισχύουν.

Αυτό που ξέρω και αυτό που βιώνω κάθε μέρα όμως τον κατατάσσει σε ότι πιο πετυχημένο έχω δει σε «Δήμαρχο Θεσσαλονίκης» από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τη δεκαετία ’80 και μετά.

Εντάξει, δεν είχε και κάνα τρομερό μέτρο σύγκρισης (οι προκάτοχοί του ήταν στην καλύτερη περίπτωση μετριότητες).

Αλλά μόνο που σήκωσε τον πήχυ, έστω και λίγο, για τον επόμενο, νομίζω ότι είναι μια προσφορά που δικαιούται να του την αναγνωρίσουμε.

Εγώ πάντως του την αναγνωρίζω.

Γι’ αυτό και δε μετανιώνω καθόλου που τον ψήφισα και νομίζω ότι θα τον ξαναψηφίσω, κι ας έχω και ‘γω τις επιφυλάξεις μου για την προσωπικότητα και τη δημόσια εικόνα του.

Αυτό εξάλλου είναι δικό του (προσωπικό) πρόβλημα, άντε και των ΜΜΕ που ψοφάν για χαβαλέ και σχεδόν ποτέ δεν ασχολούνται με την ουσία, όχι δικό μου, όχι των δημοτών – έτσι δεν είναι;

Ο Παραβάτης