Ένα ιστορικό σαββατοκύριακο!

Δυο είναι, κατ’ εμέ, τα κυρίαρχα στοιχεία αυτού του ιστορικού σαββατοκύριακου που διανύουμε:

Το πρώτο έχει να κάνει με την μεγάλη κίνηση ματ του Σαμαρά, και της Δικαιοσύνης, που μπουζουριάζοντας τους «Άριους» της Χ.Α. απέδειξαν επιτέλους πως όταν θέλει το κράτος μπορεί να τα βάλει με τον οποιονδήποτε.

Και παράλληλα, ενδυνάμωσαν την ίδια την δημοκρατία, αλλά και το φρόνημα της σιωπηρής πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας, που χρόνια τώρα αισθάνεται «σχιζοφρενής», ζώντας σε μια χώρα όπου άλλα διδασκόμαστε από μικροί στα σχολεία και στα σπίτια μας, και άλλα ζούμε στον δημόσιο βίο.

Εν ολίγοις, η κυβέρνηση επανέφερε στο προσκήνιο κάποιες σταθερές αρχές και αξίες, που έχουν να κάνουν με τις έννοιες του  καλού και το κακού…

Αν συνεχίσει έτσι, και αν μπορέσει να βάλει χέρι και στους «συνήθεις υπόπτους», τους δήθεν αριστερούς μπαχαλάκηδες δηλαδή, τότε θα μακροημερεύσει, και ο Σαμαράς θα κυβερνά για πολλά τέρμινα.

Το δεύτερο κυρίαρχο στοιχείο που εντόπισα, διαβάζοντας τον τύπο, και περιδιαβαίνοντας τα διαδικτυακά σάιτς ήταν η τρομερή αμηχανία των Συριζαίων, αλλά και των υπόλοιπων γιαλαντζί αριστερών στυλ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Καζάκη, Μπαρουφάκη, Χάρυ Κλιν, κλπ.

Τέτοια αμηχανία είχε να επιδείξει ο πάντα αλαζονικός Αλέξης από την εποχή των εκλογών, τότε που αν ήθελε σχημάτιζε κυβέρνηση, αλλά έκανε τα πάντα για να μην αναλάβει τις ευθύνες.

Τώρα, η εξάρθρωση που επιχειρείται της Χρυσής Αυγής, τον έχει βάλει πάλι στη γωνία, αμίλητο, και εμφανώς σοκαρισμένο.

Συρόμενο πίσω από τις εξελίξεις.

Έχω να ακούσω νέα του εδώ και μέρες.

Το μόνο που ψελλίζουν κάποιοι οπαδοί του είναι ότι όλα είναι στημένα, για να κερδίσει ψήφους η ΝΔ, και να ξεχάσουμε το μνημόνιο, κλπ.

Πιο βάσιμη είναι η θεωρία του Κρίτωνα στο ευρωκοινοβούλιο, περί συνομωσίας για την δασική δόμηση, παρά οι «αριστερές» αναλύσεις που διαβάζω στη χώρα μας (βλ. το Χωνί).

Ο Σαμαράς τους απέδειξε  τι εστί υψηλή πολιτική, και του τι μπορεί να κάνει η δημοκρατία, αρκεί να υπάρχει βούληση, και νοήμων πολιτική ηγεσία.

Από κει και πέρα, η Χρυσή Αυγή τα ήθελε και τα έπαθε.

Τα στελέχη της το είχαν παρακάνει.

Είναι αυτό που λέει ο λαός, «δώσε θάρρος στον χωριάτη, και θα σ’ανέβει στο κρεβάτι».

Και ως ένα βαθμό, η αλαζονεία τους ήταν δικαιολογημένη.

Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς μια τόσο ξαφνική και ανέλπιστη δημοσιότητα και προβολή, όντας ανώριμος και ημιμαθής, χωρίς να χάσεις τη μπάλα.

Οι περισσότεροι χρυσαυγίτες πίστεψαν πως επειδή ένα μεγάλο σχετικά ποσοστό απελπισμένων Ελλήνων, που βρήκαν τρόπο να διαμαρτυρηθούν, τους ψήφισε, οι ίδιοι έγιναν ξαφνικά ημίθεοι, κήνσορες, υπεράνω νόμων και συντάγματος, και πως θα μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν.

Ξεχνώντας ότι υπάρχει και ο ποινικός κώδικας.

Έσπαγαν πάγκους σε λαϊκές, οπλοφορούσαν, οργάνωναν ομάδες κρούσης, μιλούσαν χυδαία σε υπαλλήλους υπηρεσιών και σε αστυνομικούς, έβριζαν σαν λιμενεργάτες τους συναδέλφους τους μέσα στη Βουλή, προπηλάκιζαν όποιον γούσταραν,  πλάκωναν στα χαστούκια άλλους(ες) στα τηλεοπτικά πλατό, υμνούσαν δημόσια τη χούντα και τον ναζισμό, και εν ολίγοις την είδαν σαν να ξεκινούσε για αυτούς ένα χιλιόχρονο ράιχ!

Και βέβαια, μαθημένοι να ζουν σε ένα καθεστώς ανομίας και ατιμωρησίας σαν αυτό που έχουμε στη χώρα μας από την εποχή που εδραιώθηκε η «πλέρια δημοκρατία» του Ανδρέα, και η ισοπέδωση των πάντων των υπολοίπων κυβερνόντων μας, πίστεψαν πως αυτό θα συνεχιστεί στο διηνεκές.

Λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, που στη προκειμένη περίπτωση είναι ο Σαμαράς.

Και το τονίζω αυτό, διότι είμαι της σχολής σκέψης που θέλει τον παράγοντα προσωπικότητα να παίζει μεγάλο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Αν ήταν άλλος στη θέση του (ονόματα να μη λέμε), αμφιβάλλω πολύ αν θα είχε το πολιτικό θάρρος να προχωρήσει σε συλλήψεις αρχηγού κόμματος αλλά και βουλευτών.

Ο Σαμαράς όμως τόλμησε και μπράβο του.

Αν μπορέσει να κάνει το ίδιο και προς την άλλη μεριά, τότε ποιος Καποδίστριας, και ποιος Εθνάρχης….

Και βέβαια, αυτή η σχολή σκέψης, έχει και την άλλη πλευρά της.

Διότι, αν η Χ.Α. είχε ως αρχηγό της κάποιον πιο ήπιο, πιο εμφανίσιμο,  πιο μορφωμένο, και πιο χαρισματικό, από τον σαν στραβοχυμένο λουκουμά σχεδόν αγράμματο φύρερ της, κάποιον που θα μπορούσε εντέχνως να διαχειριστεί και να εξελίξει την δυναμική που του δόθηκε ελέω κρίσης, τότε πολύ φοβάμαι πως η πορεία της θα ήταν διαφορετική, και πως δύσκολα θα μπορούσαμε να την συμμαζέψουμε.

Ευτυχώς, που στις ηγετικές της θέσεις έτυχαν άτομα που πιο πολύ τραμπούκους θα τους χαρακτήριζε κανείς παρά το οτιδήποτε άλλο.

Και αυτό, σε συνδυασμό με την παρακρατική βία που διέπραξαν και προέβαλαν συλλογικά, μαζί με άλλες απαράδεκτες συμπεριφορές, τους έφερε το τέλος που τους άξιζε.

Στα χέρια της δημοκρατίας και του Σαμαρά.

Που κάποιοι ανεγκέφαλοι συνέλληνες κατηγορούσαν πως τα έχει βρει με την Χ.Α., ως «ακροδεξιός» που είναι.

Κούνια που τους κούναγε…

Strange Attractor