Παίζουν τα ρέστα τους;

Υποκινεί  η αντιπολίτευση τις απεργίες ή απλά σύρεται από τους δικαίως ή αδίκως αγανακτισμένους;

Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω...

Πιστεύει η κυβέρνηση πως το 2014 το κλίμα θα αντιστραφεί ή απλά αντιλαμβάνεται τις ελπίδες για πραγματικότητα;
Παρατηρώ όμως πως αντιπολίτευση και κυβέρνηση το φθινόπωρο του 2013 παίζουν τα ρέστα τους σε ένα στοίχημα που κατά την περίοδο της χρεοκοπίας μορφοποιήθηκε πίσω από έννοιες μνημόνιο, αντιμνημόνιο.
Το επόμενο καλοκαίρι θα γνωρίζουμε ποιος θα κερδίσει αυτό το στοίχημα.

Η στρατηγική της κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες έχει σαν ακρογωνιαίο λίθο την εμφάνιση δημοσιονομικού πλεονάσματος με κάθε κόστος και τρόπο, γιατί αυτό αποτελεί προαπαιτούμενο για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Απ’ όσα δηλώνονται από ανθρώπους που έχουν επιρροή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις το σενάριο αυτό έχει πιθανότητες επιτυχίας.
Αν πετύχει το σενάριο αυτό, πρακτικά σημαίνει πως το δημόσιο θα κερδίσει μερικά δισ. ευρώ.

Αναλυτικά, το 2013 πληρώσαμε για τόκους περί τα 9 δισ. ευρώ.  

Αυτό αναλύεται σε περίπου 320 δισ. χρέος με μέσο επιτόκιο 2,5%.
Έστω πως με την αναδιάρθρωση θα κερδίσουμε λογιστικά 3 ή 4 δισ. ευρώ που είναι μεγάλο ποσό.

Αν το κέρδος αυτό κατευθυνθεί στην συντόμευση της επιστροφής του ΦΠΑ ή στην ελάφρυνση του χρέους ενδέχεται να βοηθήσει στη δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας στο δημόσιο.
Αν τα ποσά αυτά πάνε σε πληρωμές εφάπαξ πενηντάρηδων συνταξιούχων ή διατήρηση πλεοναζόντων στο δημόσιο θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό όπως κάνουμε πολλά χρόνια τώρα...
Δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε τον παράγοντα η πιθανότητα αναδιάρθρωσης του χρέος στους επόμενους μήνες να ανοίξει για τις τράπεζες διόδους πρόσβασης σε διεθνή κεφάλαια.

Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουν να ανοίξουν τη στρόφιγγα στις ελληνικές επιχειρήσεις.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως αυτό δεν αρκεί, καθώς το παράλυτο πελατειακό κράτος δεν αφήνει περιθώρια για την ιδιωτική οικονομία.  Φόροι, διαφθορά  και γραφειοκρατία  αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια.
Εκτός αν η βελτίωση του κλίματος δημιουργήσει πολιτικές ανακατατάξεις που θα αλλάξουν τα δεδομένα προς την κατεύθυνση της μεταρρύθμισης.

Η παρούσα κυβέρνηση δεν εκφράζει αυτή την προοπτική καθώς απαρτίζεται κατά μεγάλο μέρος από πρόσωπα που ευθύνονται για την κατάσταση χρεοκοπίας που βιώνουμε (εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων (όπως Μητσοτάκης, Γεωργιάδης, Χατζηδάκης).
Για να αποκτήσουμε μια εικόνα ενός βασικού μειονεκτήματος της Ελλάδας πρέπει να υπολογίσουμε το εξής:
Κάποιος που εργάζεται στην Ελλάδα και εισπράττει 1.000 ευρώ καθαρά στο χέρι, κοστίζει στην εταιρεία περί τα 1.754 ευρώ.

Στην Πορτογαλία αντίστοιχα με τα ίδια καθαρά κοστίζει 1.369 ευρώ και στην Ιρλανδία 1.063 ευρώ.
Αν ο άνθρωπος αυτός φτιάχνει μολύβια, στην Ελλάδα το ίδιο μολύβι θα κοστίζει 1,75 ευρώ, στην Πορτογαλία 1,37 ευρώ και στην Ιρλανδία 1 ευρώ.

Είναι φανερό που θα πουληθούν και ποια θα μείνουν στο ράφι αν τα μολύβια αυτά προσπαθήσουν να πουληθούν ή να εξαχθούν...
Η αντιπολίτευση  από την πλευρά της φαίνεται να σύρεται από αβουλία ή να ποντάρει στην αγανάκτηση ανθρώπων που πληρώνουν το κόστος της κρίσης.
Υπόσχεται σε όλους τα πάντα.

Μιλά για επιδίωξη πλεονασματικού προϋπολογισμού, άρα κλείνει το μάτι στους νοικοκυραίους αλλά και σε εθνικοποιήσεις τραπεζών και σε «κούρεμα» του χρέους μονομερές αν χρειαστεί.

Ο κ. Τσίπρας αρνείται να συναντήσει στην Αθήνα τον κ. Ασμουνσεν αλλά πάει ευχαρίστως να τον συναντήσει στο Βερολίνο.
Μόνο εξαγγελία εθνικοποίησης των τραπεζών μοιάζει να  είναι αρκετή για να αδειάσει τις τράπεζες, μόνο με την ιδέα πως θα είναι πρώτο κόμμα με παγιωμένη διαφορά.  

Οι εθνικοποιήσεις, οι χρεοκοπίες, όπως και οι επαναστάσεις με τα πραξικοπήματα δεν ανακοινώνονται εκτός αν κάποιος θέλει να «κάψει» αυτή την πιθανότητα.

Κωνσταντίνος Στούπας

Capital.gr