Φτάνει πια!

Πολύ σωστά τα λέει ο φίλος μου ο Strange.

Πλέον η μάχη που διεξάγεται στην Ελλάδα είναι μεταξύ ομαλότητας (έστω κάποιου στοιχειώδους επιπέδου) και μπάχαλου.

Μνημόνιο-αντιμνημόνιο;

Ίσως, αλλά last year που έλεγε και η Natasha της παλιάς τηλεοπτικής διαφήμισης.

Αριστέρα-Δεξιά;

Αυτό κι αν είναι πια αρχαία ιστορία, κι ας μην πέρασαν παρά μόνο ελάχιστα χρόνια από τότε που ακόμα ήταν επίκαιρο στην εξωτική και αναξιοπαθούσα ( ; ) χώρα μας. Θα συμπλήρωνα εγώ, ότι έχουμε μάχη μεταξύ χτιστών και διατηρητών (σικ) εναντίον γκρεμιστών (σικ πάλι).

Και προσοχή: Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται κι αυτοί που θέλουν μεν να γκρεμίσουν πρώτα, αλλά με σκοπό να χτίσουν κάτι συγκεκριμένο και ΚΥΡΙΩΣ, γνωστό σε όλους μας, μετά.

Δε μιλάμε για μηδενιστές και λοιπές ατελείς και συμπλεγματικές φύσεις που θέλουν να γκρεμίσουν για να γκρεμίσουν.

Ή για ανόητους που θέλουν να γκρεμίσουν και «μετά βλέπουμε».

Ή ακόμα χειρότερα για σκέτους λύκους που χρειάζονται την αντάρα για να χαρούν.

Λοιπόν: Ή θα το συνειδητοποιήσουμε αυτό και θα κινηθούμε αναλόγως ή θα συνεχίσουμε να κινούμαστε με σχήματα που πλέον έχουν ξεπεραστεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ από τις εξελίξεις.

Που είναι εκτός προτεραιότητας – όλα στη ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Ακόμα χειρότερα: Θα συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε μικροκομματικά, δηλαδή μικρόψυχα και μέχρι να καταλάβουμε τι έγινε θα είναι πλέον αργά.

Γιατί ο χθεσινός νεκρός, δεν εξετάζω καν αν είναι «αθώος» γιατί δεν έχει ΟΥΤΕ αυτό σημασία στη γενική, τη μεγάλη εικόνα.

Διότι δεν είναι απλώς «ένας» νεκρός.

Είναι ο ΠΡΩΤΟΣ νεκρός.

Μιας σειράς νεκρών που δεν τολμώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι δε θα είναι αριθμός με πάνω από ένα, αλλά και δύο ή τρία ψηφία.

Και μη χειρότερα δηλαδή.

Καλά τα είπε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης χθες, όσο κι αν ενοχλεί τις προκαταλήψεις ορισμένων από μας.

Η καταδίκη στη βία και η υπεράσπιση της ομαλότητας δεν μπορεί να είναι αλά καρτ. Στοιχειώδη πράγματα είναι αυτά, ότι αν πεις σε όλο το λαό ότι έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα αν ο σκοπός το «δικαιολογεί», τα κακοποιά και ανεγκέφαλα στοιχεία του θα το μεταφράσουν και θα κινηθούν αναλόγως.

Γιατί πράγματι αγαπητοί συριζαίοι, αν πετύχει η «εξέγερσή» σας και καταλάβετε διά της εφόδου και του μπάχαλου την εξουσία, θα είστε απλώς η ενδιάμεση κυβέρνηση μεταξύ των «μνημονιακών» και της ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ αντιμνημονιακής.

Της Χρυσής Αυγής δηλαδή, που με μαθηματική ακρίβεια θα είναι η μεθεπόμενη όταν θα τα έχετε κάνει όπως ξέρουμε ότι θα τα κάνετε με τέτοια στραμπουληγμένα ιδεοληπτικά και διψασμένα για εξουσία μυαλά που κουβαλάτε.

Δε μας είπε όμως ο ίδιος ο Λαζαρίδης, πώς άραγε αισθάνεται όταν μέχρι πριν από ελάχιστους μήνες η κυβέρνηση και το κόμμα του έκριναν πως το νομοθετικό πλαίσιο της Ελλάδας ήταν «επαρκές».

Το πόσο «επαρκές» ήταν το βλέπαμε, το βλέπουμε και θα το ξαναδούμε.

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος εξίσου στραμπουληγμένος και ιδεοληπτικός εγκέφαλος (δεξιός αυτή τη φορά) σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να μην προκαλέσουμε τα καλόπαιδα αυτά για να μην τα «ενισχύσουμε».

Ενδεχομένως μάλιστα μπορεί να πείθαμε και ορισμένα ψηφαλάκια να επιστρέψουν. Εντάξει, δε λέω, καλές (λέμε τώρα) αυτές οι σκέψεις - όλοι εμείς όμως τι χρωστάμε;

Να με συμπαθάτε όλοι οι δεξιοί κι αριστεροί φίλοι μου για την επιθετική γλώσσα, αλλά εδώ δε μιλάει η αγανάκτηση – μισώ το αίσθημα της αγανάκτησης (το καταπολεμώ μέχρι καταπίεσης) και ακόμα περισσότερο απεχθάνομαι τους πάσης φύσεως αγαναΧτιστές (σικ).

Και, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά εγώ ήμουν από τους ελάχιστους που το είχα δει το έργο όταν όλοι εσείς χαιρόσασταν και χειροκροτούσατε τους καταληψίες του Συντάγματος και άλλων κεντρικών πλατειών ελληνικών πόλεων που ονειρεύονταν κρεμάλες.

Εδώ μιλάω ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ προκλητικά μπας και ξυπνήσει κανένας παραπάνω.

Για να το τελειώνουμε σιγά-σιγά: Η πολιτική βία θα πρέπει να χτυπηθεί όσο πιο σκληρά γίνεται.

Αρχίζοντας από τον κατεξοχήν βίαιο χώρο, το ναζιστικό και αδιαφορώντας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αν θα τον κάνει έτσι πιο «συμπαθή».

Αν οι κύριοι αυτοί είναι τόσο δυνατοί που αντέξουν, συνεχίζοντας τα ίδια με γεια τους με χαρά τους.

Θα μας πατήσουν με τις στρατιωτικές τους μπότες και θα το έχουν κερδίσει με την ΑΞΙΑ τους.

Προτιμώ να με λιανίσει ένας εγκληματίας που θα το έχει πετύχει αγωνιζόμενος και θα έχει βγει νικητής, παρά να την πάθω από ένα όρθιο θρασύδειλο ζώον (όπως πιστεύω ότι είναι όλοι αυτοί) που απλώς εκμεταλλεύτηκε την αδράνεια και την μικρόνοια της ιθύνουσας πολιτικής τάξης.

Αν πάλι μαζευτούν και ήσυχα-ήσυχα παίξουν το πολιτικό παιχνίδι με τους κανόνες σαν καλά παιδάκια, τότε πάλι με γεια τους με χαρά τους, ίσως και ακόμα καλύτερα.

Και συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ πλέον να ακούω νομικίστικες δικαιολογίες δεν αξίζει πια ο κόπος να ξαναμπώ σ’ αυτή την κουβέντα.

Λέω μόνο ότι εφόσον μπορεί η Γερμανία (και άλλες απολύτως ευνομούμενες χώρες) να θέτουν εκτός νόμου τέτοιες συμπεριφορές και οργανώσεις, μπορεί και η Ελλάδα. Νομικούς έχουμε πολλούς και καλούς, η φόρμουλα θα βρεθεί.

Αρκεί να υπάρχει βούληση.

Και όταν με το καλό τελειώσουμε (ή έστω μπούμε σε έναν καλό δρόμο) με τους ναζιστές, να έρθει η σειρά των άλλων μπαχαλάκηδων, αυτών που κρατάνε για τον εαυτό τους το «προνόμιο» να καθαγιάζουν κατά το δοκούν τη βία και να μας μοιράζουν πιστοποιητικά «καλοσύνης» - για τόσο φαντασμένα και χωρίς ίχνος πνευματικής τιμιότητας υποκείμενα μιλάμε.

Ή θα αποφασίσουν αυτοί και η συριζαίικη ομπρέλα τους να μπουν οριστικά και ανεπιφύλακτα εντός των τειχών της νομιμότητας και της ομαλότητας ή θα μπουν με το ζόρι.

Αφού πρώτα τους έχει αφαιρεθεί το «άλλοθι» της δήθεν συμμαχίας και ανοχής της κυβέρνησης με την ακροδεξιά, που τυχαίνει να ξέρω από πρώτο χέρι ότι δεν ισχύει ούτε για το Λαζαρίδη, ούτε (κι αυτό έχει μεγάλη σημασία) για τον ίδιο το Σαμαρά.

Διαλέξτε λοιπόν όλοι σας πλευρά – εγώ διάλεξα εδώ και καιρό.

Κάντε αυτό που ξέρω ότι κατά βάθος ξέρετε ότι πρέπει και τις όποιες διαφορές μας θα τις λύσουμε μετά.

Όσοι οι μάχες μας θα μπορούν να διεξάγονται ακόμα πολιτισμένα.

Γιατί αν αρχίσουν να διεξάγονται καθημερινά με μαχαίρια και πιστόλια, όποια πλευρά και να διαλέξουμε οι πιθανότητες να τη βγάλουμε καθαρή, όλοι εμείς (βατράχια όντες σε μάχη βουβαλιών) είναι απειροελάχιστες.

Ο Παραβάτης

ΥΓ: Για τον αρχιψεκασμένο που πρόλαβε μετά το «πέσιμο» που έφαγε (μέθοδο που σαφώς ο ίδιος επικροτεί όταν βέβαια τα θύματα είναι οι «άλλοι» - η κόλαση εξάλλου κατά Σαρτρ) να στείλει καμιά 100αριά tweet αλλά όχι να αλλάξει το ματωμένο του πουκάμισο, δηλώνω αναρμόδιος να ασχοληθώ. 

Ανήκει, όχι μόνο αυτός ομολογώ - είναι καταθλιπτικά πολλοί οι πολιτικοί/πολιτευτές/πολιτικολογούντες που υπάγονται, όπως αυτός, στην αρμοδιότητα της ιατρικής.  

Της ψυχιατρικής συγκεκριμένα.