Ο αριστούχος μπάχαλος…

«Επιτέλους, βγήκαν οι βαθμοί! Τα πόδια μου βάραιναν, όσο πλησίαζα την πόρτα του σχολείου. Στα παράθυρα, στο Γ 1, έβλεπα από μακριά, τους καταλόγους με τα ονόματα. Είχαν μαζευτεί ήδη πολλοί και αναζητούσαν τους βαθμούς τους.

Όταν πλησίασα, διέκρινα παράξενα, χαμογελαστά βλέμματα πάνω μου. Ήμουνα βέβαιος πια, ότι κάτι καλό θα έβλεπα στο άσπρο φόντο της τζαμαρίας.

Αυτό, όμως, που αντίκρισα, δεν το είχα φανταστεί ούτε σε σενάριο «παράλληλου σύμπαντος».

Τέσσερα ενενηντάρια, ένα ενηνταπεντάρι και ένα καθαρό κατοστάρι στα Μαθηματικά.

Έπαθα πλάκα!

Ήμουν ο ήρωας του σχολείου!

Δεν υπήρχε καλύτερη βαθμολογία στους πίνακες.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, πέρναγα όπου ήθελα.

Με 19.450 μόρια, είχα όλες τις επιλογές δικές μου.

Γύρισα σπίτι, ολομόναχος και προβληματισμένος.

Ένιωθα εγκλωβισμένος και ανασφαλής.

Άρχισα να σκέφτομαι ότι έμπλεξα πολύ άσχημα σε ένα κόλπο, που μου έστησαν κάποιοι για να με τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί.

Τι διάολο θα έκανα με τόσα μόρια αφού δεν ήθελα να σπουδάσω τίποτα;

Ποια σχολή θα διάλεγα;

Ήταν δυνατόν να περάσω τόσα χρόνια σε φοιτητικά έδρανα, να γράφω εργασίες, να μπαίνω σε εργαστήρια και να κάνω παρέα με ένα σωρό «ψωνισμένα» φοιτητάκια;

Κάθισα για λίγο στην πολυθρόνα της κουζίνας, με μια μπύρα στο χέρι και άνοιξα τον υπολογιστή.

Μέτρησα 37 e-mail και 65 μηνύματα στο facebook.

Ήδη, οι πάντες ασχολούνταν μαζί μου.

Με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν σκέφτηκα κανάλια, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες να με κυνηγούν για φωτογραφίες και συνεντεύξεις, τον Αύγουστο, που θα βγουν οι βάσεις και θα είμαι πρώτος σε κάποια σχολή.

Μεγάλο μπλέξιμο.

Και αργότερα, θα πρέπει να κάνω καριέρα, να ανοίξω γραφεία, να κάνω έρευνες, να παλεύω για καλύτερη θέση, να εντυπωσιάζω με τα επιτεύγματά μου και απαραίτητα να απολαμβάνω το κύρος και τη λάμψη του επιτυχημένου επιστήμονα, στην αφρόκρεμα του πνευματικού κόσμου.

Τρόμαξα περισσότερο όταν σκέφτηκα ότι, σε κάθε κυβερνητική κρίση, κάποιοι θα μου ζητάνε να ασχοληθώ με την πολιτική, για να σώσω τον κόσμο!

Όχι, ρε φίλε, δεν ήθελα να κάνω κόλαση τη ζωή μου.

Πάνω στην απελπισία μου, άρχισα να ψάχνω στο google, αριθμούς πτυχιούχων, σε διάφορες ειδικότητες από σχολές που αναγκαστικά θα επέλεγα στο μηχανογραφικό. Χιλιάδες γιατροί στην ουρά, για να πάρουν ειδικότητα, άπειροι δικηγόροι άνεργοι, υποψήφιοι «πολιτευτές», προλετάριοι επιστήμονες σε μια χώρα χωρίς ερευνητικά κέντρα, δεκάδες χιλιάδες καθηγητές, απελπισμένοι μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι απένταροι!

Τι δουλειά είχα εγώ σ΄ έναν κόσμο ξεφτιλισμένο, με φαντασιόπληκτους «αστούς», επαίτες ενός αποτυχημένου συστήματος;

Είδα έντρομος μπροστά μου, την άθλια εικόνα μου, μετά σαράντα, πενήντα χρόνια, να σέρνομαι από κατάθλιψη σε κατάθλιψη.

Να προσπαθώ να καταλάβω ποια διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης βίωσα, μία ολόκληρη ζωή, από ένα λάθος ξεκίνημα.

Κι όλα αυτά σε έναν κόσμο που με έσπρωξε να γίνω πρώτος, για να με «παίξει» άγρια και ειρωνικά στους μηχανισμούς του.

Ήμουν, πλέον, απόλυτα βέβαιος.

Κάποιος μου την έστησε.

Ίσως η μάνα μου, ίσως ο θεολόγος που με μισούσε, μπορεί κι ένας δημοτικός σύμβουλος που τον βρίζαμε, στις απονομές των βραβείων.

Δεν άντεξα άλλο κι έβαλα τις φωνές.

Κοίταξα τον τοίχο απέναντι και διέκρινα μέσα στο σκοτάδι την αφίσα των Green Day. Η ώρα ήταν πέντε παρά είκοσι, το πρωί και πετάχτηκα καταϊδρωμένος απ΄ το κρεβάτι μου.

Eίχα δει έναν από τους χειρότερους εφιάλτες μου.

Πράγματι, ξημέρωνε Παρασκευή και ήταν η μέρα της ανακοίνωσης των βαθμών για τις Πανελλαδικές.

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ μέχρι το πρωί.

Κατά τις 9.30, πήγα Lostre για καφέ και σε λίγο μαζεύτηκαν κι οι υπόλοιποι μπάχαλοι, να κανονίσουμε για το βράδυ.

Κάπου στο Θησείο έπαιζαν μουσική κάτι φίλοι και δεν το χάναμε με τίποτα.

Ώρες προσπαθούσα να θυμηθώ πώς μου προέκυψε ο εφιάλτης και, κατά το μεσημέρι, σκέφτηκα ότι μιλούσα χθες με μια φίλη που περίμενε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Εγώ είχα δώσει πέρυσι κι ο μεγαλύτερος βαθμός που πήρα ήταν 08, στην Έκθεση…».

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon