Δεν φταίει το παιδί…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο πέτρινο σχολείο.

Πολύ ωραίο σχολείο μόνο που δεν έμοιαζε με σχολείο.

Δεν χρειαζόταν να είσαι δάσκαλος για να το καταλάβεις, είχαν περίεργη θέση τα παράθυρα.

Λέγανε ότι ήταν κάτι παλιοί στάβλοι της βασίλισσας Φρειδερίκης που ήταν πάρα πολύ καλή και μεγαλόψυχη γυναίκα και παρότι δεν πήρε μετάλλιο από την UNESCO και ούτε ήταν πρέσβειρα καλής θελήσεως, ήταν πολύ ευγενική κυρία.

Σίγουρα θα έστελνε εκεί και τα δικά της 7χρονα παιδιά αλλά τύχαινε να μένει μακριά. Τότε σε όλους άρεσε να είμαστε όλοι ίσοι, γι' αυτό ντυνόμασταν όλοι το ίδιο με κάτι μπλε ποδιές, οι οποίες, να πω την αμαρτία μου, μού έκατσαν στο λαιμό γιατί πάντα μ' έτρωγε ο γιακάς και η μάνα μου με σφαλιάριζε επειδή “έκανα σαν σπαστικό”. 

Σ' αυτό το σχολείο είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα, είχε κατέβει από την Πίνδο.

Δεν καταλαβαίναμε πάντα τι έλεγε αλλά δεν χρησιμοποιούσε ποτέ το χάρακα όπως οι άλλες δασκάλες, είχε φέρει δικές της βίτσες για να δώσει ένα χρώμα από χωριό στην μουντή πόλη μας…

Εμείς στοιχηματίζαμε ότι μάλλον είχε κατέβει από τον Όλυμπο και είχαμε την σταθερή πεποίθηση πως γνώριζε τον ίδιο τον Δία.

Όποτε δεν μιλούσε για τον Δία και την Ήρα, μας μιλούσε για τον παππού της τον Περικλή και δεν σήκωνε πολλά-πολλά με το θέμα γι' αυτό πάντα εγκαινίαζα τις βίτσες. Δέκα σε κάθε παλάμη για να μην μένει καμία παραπονεμένη, όπως ο Λεωνίδας για να σκληραγωγηθούμε, έτσι κι αυτή μεριμνούσε για το καλό μας.
Κανονικά θα έπρεπε να κοιμόμαστε σε καλάμια κι έτσι πάντα φρόντιζε να είμαστε κουρασμένοι.

Και ήταν όντως πολύ κουραστικό να στέκεσαι στο ένα πόδι στη γωνία της τάξης για 45 λεπτά.

Κι αν έπρεπε να γίνει σκληρή, κι αναγκαζόταν να κάνει την καρδιά της πέτρα η καημένη, ακόμα χειρότερα, με το ένα πόδι αλλά να κοιτάς και τον τοίχο.

Για να μην γελάσει κανένα κοριτσάκι στα κρυφά και πάρεις κουράγιο.

Τότε λοιπόν έμαθα πολύ καλά την προπαίδεια.

Για τον Περικλή όλο τα ίδια μάθαινα κι έτσι τα βαρέθηκα γρήγορα.

Δεν ξέρω αν έχτισε την Ακρόπολη στο ένα πόδι ή στα δύο, αλλά τα δικά μου πόδια τα θυμάμαι πάντα να ανυπομονούσαν να κλοτσήσουν την μπάλα.
Αφού πρόλαβα και γνώρισα όλες τις βίτσες του χωριού, κι ας ήμουν στην πόλη, μια μέρα ήρθε ένας πολύ σοβαρός κύριος, από ένα μέρος που λεγόταν Καρπενη'ς ή κάπως έτσι.

Μας είπε να βγάλουμε τις ποδιές γιατί ήταν πολύ “αναχρονιστικές” κι εγώ πολύ το χάρηκα κι ας έλεγε ο πατέρας μου ότι ήταν “γλύφτης από τις κλαδικές”, γιατί ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτές οι κλαδικές, αλλά χειρότερες από τα κλαδιά του δέντρου αποκλείεται να ήταν!
Στην αρχή, χωρίς τον γιακά, του είπα την προπαίδεια νεράκι και ούτε μια φορά δεν χρειάστηκε να ξύνω το σβέρκο μου σαν τον σκύλο που έχασε το κολάρο του.

Αυτός είχε πολύ προηγμένες μεθόδους εκμάθησης και δεν χρησιμοποιούσε ούτε χάρακες, ούτε εξετάσεις, ούτε τίποτα.

Ούτε καν βιβλία.

Απ' ότι κατάλαβα στο κατηχητικό εκείνος είχε φάει πιο πολύ ξύλο από εμάς κι έτσι ήθελε να τους εκδικηθεί όλους.

Μας μιλούσε συνήθως για “κοινωνικούς αγώνες”, για “κολεκτίβες” και άλλα τέτοια που δεν πολυκαταλάβαινα.

Αλλά μια μέρα κατάλαβα πολύ καλά, κι ας ήμουν μικρός, ότι τον απογοήτευσα γιατί είπε σιγανόφωνα στην μάνα μου “από αυτόν μην περιμένετε πολλά πράγματα” κι εγώ το βράδυ έκλαιγα πιο πολύ από τη μάνα μου.

Γιατί βεβαιώθηκα πως δεν ήταν ο Περικλής παππούς μου κι έτσι αν καταργήθηκαν τελείως τα αρχαία ελληνικά, έφταιγα εγώ.
Στο γυμνάσιο και πάλι δεν είχε αρχαία ελληνικά, ούτε κι εξετάσεις, αλλά είχε πολλούς ωραίους σοβάδες.

Αν εκείνη την εποχή διάβαζα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σίγουρα θα είχα δοκιμάσει μερικούς, έτσι, από περιέργεια.

Έκανε κι έναν σεισμό κι ευτυχώς που δεν ήμουν εγγονός του Περικλή γιατί ανακάλυψα ότι είμαι εγγονός του Κολοκοτρώνη και η εκκλησία μας πολύ το χαιρόταν αυτό.

Μας χάρισε 4 κοντέινερ.

Στη θέση τους θα έχτιζε ένα μεγαλοπρεπές σχολείο αλλά ίσως τους τσάντισε η “κολεκτίβα” κι έτσι τελικά αποφοίτησα από κοντέινερ, όπως όλα τα εμπορεύματα. Πάλι ήθελα να κλοτσήσω την μπάλα αλλά δεν κατάφερα ποτέ να σπάσω τα κοντέινερ. Απογοήτευση! Δεν έκανα ούτε για ποδοσφαιριστής.
Στο λύκειο δεν είχαν φτάσει ακόμη τα αρχαία ελληνικά, που τα κυνηγούσα σαν χαρταετό, είχε όμως 15μελή, 5μελή και “κύκλους εκμάθησης”.

Έμαθα και “κατάληψη” από κάτι καθηγητές που επέμεναν πολύ αν και δεν κουράζονταν ιδιαίτερα να πω την αλήθεια.

Αυτοί οι κύκλοι ήταν πολύ μικροί κι έτσι αστόχησα αμέσως.

Εγώ ήθελα να πάω στον Κ1 που προοριζόταν για τα παιδιά με φιλολογικές κλίσεις αλλά ένας καθηγητής μου μού είπε πως εκεί πάνε οι γκέι.

Κοίταξα από το παράθυρο και όντως είδα ότι είχε μέσα πολλά κορίτσια αλλά καθόλου αγόρια.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να ήταν το όνειρό μου να βρεθώ ανάμεσα σε τόσες φούστες αλλά ο Θεός, όχι του Κολοκοτρώνη, ο άλλος, θέλησε να με προφυλάξει από τα αφροδίσια νοσήματα.

Ο κύκλος Κ3 με τους λογιστές δεν μου άρεσε καθόλου κι ας ήξερα την προπαίδεια, με αποτέλεσμα να τελειώσει η περιπέτεια πολύ γρήγορα.
Ο πατέρας μου έγινε έξαλλος και μου είπε πως ήξερε μια “πολύ καλή τεχνική σχολή” που είχε κι έναν κουμπάρο του μέσα, από τις κλαδικές που τόσο μισούσε πιο παλιά, οπότε το φτωχό μου το μυαλό θα εμπλουτιζόταν με μέσον αν χρειαζόταν.

Εκεί έμαθα να παίζω πεταλούδα και να πετάω στιλέτα στον πίνακα.

Γιατί αλλιώς δεν επιβιώνει 17χρονος με φορτηγατζήδες.

Ήρθε κάποτε κι ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος με ένα ρεπορτάζ και πολύ ντράπηκα για το σχολείο μου.

Όταν πήρα το πτυχίο ήταν κάτι σαν πτυχίο φυλακής στη φαντασία μου.

Στο τέλος αναγκάστηκα να διαβάζω μόνος μου.

Άργησα λίγο αλλά με καθυστέρησε ο Περικλής.
Εξάλλου στα ναυπηγεία, στα λαγούμια, στην κορυφή της κεραίας, λίγο μου χρησίμευσαν όλα αυτά.

Αν μου μάθαιναν εξαρχής να παλεύω με καλώδια-ανακόντα στη σχολή του Μόγλη θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα.

Μια μέρα, πολλά χρόνια αργότερα, ήρθε κι ο ανιψιός μου.

Πέρασε κι αυτός από το πέτρινο σχολείο, και το λύκειο, και η μαμά του είχε πολλά λεφτά από τις κλαδικές και μορφώθηκε σε υπερσύγχρονο ΙΕΚ.

Έγινε προγραμματιστής ή κάτι τέτοιο, σαν τον φίλο μου που σπούδασε γιατρός στη Ρουμανία.

Μόλις άρχισε να πατάει τα κουμπιά του πληκτρολογίου με το ένα δάχτυλο, κατάλαβα:
de fteei to pedi...

Νίκος Λεμπέσης

Protagon