Η θεωρία των δυο άκρων.

Πρόσφατα διάβασα στον Τύπο μια δήλωση του 

Μίκη Θεοδωράκη που σήμανε το πολιτικό του «τέλος».

Αν και δεν μου ήταν άγνωστη η «στροφή» του εθνικού μας συνθέτη προς εξωκοινοβουλευτικά μονοπάτια, αφού πρώτα βέβαια διήλθε όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής, ξεκινώντας από τον αντιδικτατορικό αγώνα και τις παρυφές της κομμουνιστικής αριστεράς και φθάνοντας έως τη θέση του υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, και την "Πατριωτική" Σπίθα, δεν μπορώ να πω ότι δεν σοκαρίστηκα από την επιμονή του ότι η αλλαγή έπρεπε να έλθει «έξω από τη σύστημα εξουσίας». 

Και για όποιον αμφέβαλε για το τι εννοούσε, στην ίδια την επιστολή του διευκρινίζει ότι το «μέσα» ισοδυναμούσε με συμμετοχή στις εκλογές… 

Ο ίδιος επιθυμούσε τη δημιουργία ενός «Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης», με εξωκοινοβουλευτικές βέβαια διαδικασίες. 

Ποιος θα συμμετείχε σε αυτό;

Πως θα λαμβάνονταν οι αποφάσεις;

Σε Γενικές Συνελεύσεις πολιτών, όπως αυτή των Αγανακτισμένων φαντάζομαι.

Και ποιος θα αποφάσιζε;

Αυτοί που θα είχαν το χρόνο να κάτσουν ατελείωτες ώρες στο Σύνταγμα σε αντίσκηνα;

Αυτοί που θα φώναζαν δυνατότερα στις δια βοής ψηφοφορίες;

Ένα άλλο ερώτημα είναι ποιους θα ανέτρεπαν αυτοί οι δεκάδες χιλιάδες (στην καλύτερη περίπτωση) των συμπολιτών μας;

Την Βουλή που ψήφισαν τα υπόλοιπα εκατομμύρια εξ αυτών;

Βέβαια, για να μην αδικούμε τον εθνικό μας μουσικοσυνθέτη, δεν είναι ο μόνος που έχει εκφράσει αυτές τις «αντισυστημικές» απόψεις.

Το ΚΚΕ είναι άλλωστε το πρώτο κόμμα που όλα αυτά τα χρόνια έχει ως σκοπό την ανατροπή του Συντάγματος και της αστικής δημοκρατίας.

Βέβαια, ο τρόπος τον οποίον προτείνει είναι μια λαϊκή επανάσταση που δεν είναι εύκολο ένα κόμμα του 5-7% να θεωρηθεί ότι σήμερα αντιπροσωπεύει.

Από την άλλη μεριά η Χρυσή Αυγή δεν έχει τέτοια προβλήματα, αφού οι επικεφαλής της δεν θεωρούν ότι χρειάζονται σχετική πλειοψηφία για να εγκαθιδρύσουν την δικού τους τύπου «εθνική δημοκρατία», αλλά θα αρκούνταν στην πιο θορυβώδη πλειοψηφία που οι οπαδοί της θα της προσφέρουν, σε συνδυασμό με την φοβισμένη σιωπή των υπολοίπων.

Την ίδια αντισυστημική λογική με τους ανωτέρω φαίνεται ότι μοιράζεται και το κίνημα του κ. Καμμένου, ο οποίος προτείνει το «λιντσάρισμα» εκλεγμένων δημάρχων από τους αντιφρονούντες, ώστε με τη σειρά τους βέβαια, φαντάζομαι, να λιντσαριστούν από τους αντιπάλους τους κ.ο.κ.

Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι ένα κόμμα που είναι κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας μέσω της συστημικής οδού, δηλαδή τις εκλογές, φυσικά δεν συμμερίζεται τις απόψεις αυτές, αλλά δεν ξεχνά ότι και οι οπαδοί των ανωτέρω έχουν το δικαίωμα της ψήφου και επομένως «δικαιολογούνται» από την «μνημονιακή λαίλαπα»…

Δεν πρέπει βέβαια κανείς να ξεχνά ότι όποιος έζησε με τη μαχαίρα είναι σφόδρα πιθανό ότι θα πεθάνει από αυτήν…

Για ποιον λόγο αναφέρω όλα τα παραπάνω;

Ίσως γιατί πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η «βία» και ο «εξτρεμισμός» δεν έχουν συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα, δεν βρίσκονται μόνο στα δυο άκρα του πολιτικού συστήματος, αλλά έχουν φωλιάσει σε όλο το φάσμα αυτού.

Εκφραστές τους δεν είναι πλέον σκληροί (Κασιδιάρης) και light (Καμμένος) ακροδεξιοί ή γραφικοί αναρχο-κομμουνιστές αλλά και προβεβλημένοι συμπολίτες μας, που κάποτε πρωτοστάτησαν για την επαναφορά της Δημοκρατίας και σήμερα εφορμώντες από την λαϊκή «αγιοποίησή» τους και πικραμένοι από την τιμητική τους αποστρατεία, «φωνάζουν» για την ανατροπή της.

Πλάι σε αυτούς βρίσκουμε πλέον και απλούς συμπολίτες μας που έχουν οργανωθεί σε διάφορες αντισυστημικές «κολλεκτιβές» με έντονα τοπικά χαρακτηριστικά (Κίνημα Δεν Πληρώνω, οι «αγανακτισμένοι» της Κερατέας) που έχουν μοναδικό σκοπό σαμποτάρουν την εφαρμογή του Νόμου.

Εκθρέφονται και δυναμώνουν από τους απανταχού «λαϊκιστές», είτε πρόκειται για τους πολιτικούς που «χαϊδεύουν» τα αυτιά όσων εχθρεύονται τη δημοκρατία και «ακονίζουν» τα μαχαίρια τους για την ανατροπή της, είτε για τους δημοσιογράφους που έχουν τόσο «ποτιστεί» από την ιδεολογική επικράτηση της αριστεράς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα που δεν μπορούν να «εκστομίσουν» την παραμικρή μομφή για οποιοδήποτε αριστερόστροφο εξωκοινοβουλευτικό έκτρωμα, φθάνοντας στο σημείο να διαχωρίζουν μεταξύ τους καψίματος της εγκύου υπαλλήλου της ΜARFIN και του μαχαιρώματος του παληκαριού στο Κερατσίνι.

Δυστυχώς λοιπόν η βία και ο εξτρεμισμός δεν βρίσκονται μόνο στα δυο άκρα του πολιτικού συστήματος αλλά σε όλο το πλάτος του, καλυπτόμενα από την αχλή του «λαϊκισμού».

Αυτό όμως που δεν αντιλαμβάνονται οι εκπρόσωποι του τελευταίου είναι το «…ότι σπέρνουν θα θερίσουν…»

Νικηφόρος Μαλεβίτης
Reporter